ขีดความสามารถในการรับรู้ความรู้สึกทางสังคม สำหรับการพัฒนาธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ขนาดเล็ก กรณีศึกษา พื้นที่ชายหาดชะอำ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
พื้นที่ชายหาดชะอำ จังหวัดเพชรบุรี เป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งที่มีความสวยงาม และมีชื่อเสียง เป็นที่นิยมอย่างมากของนักท่องเที่ยวภายในประเทศ ซึ่งมีจำนวนนักท่องเที่ยวที่เพิ่มขึ้นทุกปี ส่งผลให้เกิดความต้องการต่อเนื่องในเชิงธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ตามมากขึ้นไปด้วย การศึกษาวิจัยนี้ เน้นวิเคราะห์ถึงระดับความหนาแน่นการใช้พื้นที่ ที่มีผลต่อการรับรู้ความรู้สึกทางสังคมของนักท่องเที่ยว ในรูปแบบของการพักผ่อนและกิจกรรมของนักท่องเที่ยว ซึ่งอาจจะสามารถเชื่อมโยงและสนับสนุนของช่วงฤดูกาลท่องเที่ยว อาทิเช่น การกำหนดวันพัก ลักษณะของสิ่งอำนวยความสะดวกสบายในการเข้าถึง และสภาพสิ่งแวดล้อมโดยรอบ โดยบทสรุปของการวิจัย จะช่วยเป็นข้อมูลสนับสนุนการพัฒนาโครงการบนพื้นที่ชายหาดชะอำ ให้มีการวางนโยบาย เพื่อพัฒนาพื้นที่และโครงการให้สอดคล้องตรงความต้องการของนักท่องเที่ยวให้มากที่สุดยิ่งขึ้นต่อไป
Article Details
1. กองบรรณาธิการสงวนสิทธิ์ในการพิจารณาและตัดสินการตีพิมพ์บทความในวารสาร
2. บทความทุกเรื่องจะได้รับการตรวจสอบทางวิชาการโดยผู้ทรงคุณวุฒิ แต่ข้อความและเนื้อหาในบทความที่ตีพิมพ์เป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว มิใช่ความคิดเห็นและความรับผิดชอบของมหาวิทยาลัยศรีปทุม
3.การคัดลอกอ้างอิงต้องดำเนินการตามการปฏิบัติในหมู่นักวิชาการโดยทั่วไป และสอดคล้องกับกฎหมายที่เกี่ยวข้อง
เอกสารอ้างอิง
กอบกุลวิวิธมงคลไชย. (2542). แนวทางการลดผลกระทบต่อการพัฒนาโครงการงานก่อสร้าง ส่วนช่วงเตรียมงานก่อสร้าง (Pre-construction). วิทยานิพนธ์ สถ.ม., จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
จิราภา เต็งไตรรัตน์ และสุชาวดี มิตรผล (2547). จิตวิทยาทั่วไป. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เฉลิมสุจริต. (2543). รูปแบบการพัฒนาโครงการสถาปัตยกรรม. (3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชุมพล งามผ่องใส. (2545). รูปแบบการสร้างความสัมพันธ์ของการวางแผนสภาพแวดล้อมในเขตเมือง. (2). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชุมพล งามผ่องใส(ผู้บรรยาย)(12 มกราคม 2549). วิทยาศาสตร์และการบริหารจัดการสิ่งแวดล้อม. คณะวิทยาศาสตร์: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ชุมพล งามผ่องใส(ผู้บรรยาย)(20 เมษายน 2549). สมรรถนะการยอมให้มีได้สูงสุดในระบบสิ่งแวดล้อม. คณะวิทยาศาสตร์: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ผุสดี ทิพทัส. (2538). สถาปนิกสยาม: พื้นฐาน บทบาท ผลงาน และแนวคิด (พ.ศ.2475-2537). (1). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภราเดช พยัฆวิเขียร. (2545). เกณฑ์การวางแผนพัฒนาโครงการด้านสิ่งแวดล้อม. (10). กรุงเทพฯ: เมฆาเพรส.
ภราเดช พยัฆวิเชียร. (2545). จิตวิทยาสังคมร่วมสมัย. วารสารการท่องเที่ยวไทย. ปีที่ 12, หน้า 24-36.
โยธิน ศันสนะยุทธ และ จุมพล พูลภัทรชีวิน. (2540). จิตวิทยาสังคมและสิ่งแวดล้อม. (1).กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เลอสม สถาปิตานนท์. (2549). แนวคิดสถาปัตยกรรม: พื้นฐานการออกแบบเพื่อตอบสนองสภาพแวดล้อม. (2). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิมลสิทธิ์ หรยางกูร. (2540). มูลฐานทางพฤติกรรมเพื่อการออกแบบและวางแผน (พฤติกรรมมนุษย์กับสภาพแวดล้อม). (5).กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศรินทรา เตชะวีรยุทธ. (2545). แนวทางและองค์ระกอบการวางสวนสาธรณะและสถานที่พักผ่อนหย่อนใจ. (2). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ศรีเรือน แก้วกังวาล. (2548).จิตวิทยาพัฒนาการชีวิตทุกวัย: Lifespan Human Development.(6). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุรศักดิ์นานานุกุล. (2548). การวางแผนโครงการและศึกษาความเป็นไปได้ Project Planning and Feasibility Study. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เอื้อมพร วีสมหมาย. (2539). เกณฑ์การบริหารจัดการพื้นที่สวนสาธารณะและที่พักผ่อนหย่อนใจ. วิทยานิพนธ์ กษ.ม., มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. กรุงเทพฯ.
Abbott, D. and Pollit, K. (1982).Hill Housing. New York: Witney Library of Design.
Lynch, K. (1980).Site Planning. Massachusetts: M.I.T.
O’Reilly, A. M. (1994). Tourist Charring Capacity Concept and Issues. New York: F.A. Praeger.
Pearce, D.G. and Kirk, R.M. (1968).Charring Capacities for Coastal Tourism.London: The Industry and Environment.
Robert, C. K. and Floyd, M. B. (1978).Property Management. New York: McGraw – Hill.
Snyder, J. C. (1980). Introduction of Architecture & Environment. New York: McGraw-Hill.
