การคัดเลือกโฆษกเพื่อสื่อสารในภาวะวิกฤต (Spokesperson Selection for Crisis Communication)
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การคัดเลือกโฆษกเพื่อสื่อสารในภาวะวิกฤตเป็นกระบวนการที่มีความจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับองค์กรในการเตรียมความพร้อมเผชิญหน้ากับภาวะวิกฤต กระบวนการคัดเลือกควรดำเนินการอย่างเป็นระบบโดยพิจารณาถึงองค์ประกอบสองส่วนเป็นเกณฑ์ ได้แก่ คุณลักษณะพื้นฐาน และความสามารถในการสื่อสาร วิธีการคัดเลือกนอกจากแบบวัดความสามารถในการสื่อสาร อาจใช้การสัมภาษณ์เชิงลึก สถานการณ์จำลอง บทบาทสมมุติร่วมด้วย ผู้บริหารด้านการสื่อสาร และด้านทรัพยากรมนุษย์ขององค์กรควรเปิดโอกาสให้ผู้เชี่ยวชาญด้านวาทวิทยาเป็นส่วนหนึ่งของคณะกรรมการคัดเลือกเพื่อช่วยให้สามารถคัดเลือกโฆษกที่เป็น “สื่อบุคคล” ได้อย่างเหมาะสม
Article Details
1. กองบรรณาธิการสงวนสิทธิ์ในการพิจารณาและตัดสินการตีพิมพ์บทความในวารสาร
2. บทความทุกเรื่องจะได้รับการตรวจสอบทางวิชาการโดยผู้ทรงคุณวุฒิ แต่ข้อความและเนื้อหาในบทความที่ตีพิมพ์เป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว มิใช่ความคิดเห็นและความรับผิดชอบของมหาวิทยาลัยศรีปทุม
3.การคัดลอกอ้างอิงต้องดำเนินการตามการปฏิบัติในหมู่นักวิชาการโดยทั่วไป และสอดคล้องกับกฎหมายที่เกี่ยวข้อง
เอกสารอ้างอิง
Coombs, W.T. (2015). Ongoing Crisis Communication: Planning, Managing, and Responding. 4th ed. California: Sage.
Devlin, E.S. (2007). Crisis Management Planning and Execution. Florida: Auerbach.
Fearn-Banks, K. (2001). Crisis Communication: A Casebook Approach. 2nd ed. New Jersey: Lawrence Erlbaum.
Fink, S. (2013). Crisis Communication: The Definitive Guide to Managing the Message. New York: McGraw-Hill.
Fongkaew, K. et al. (2017). Media for Change: Working with Media on Sexuality, Gender Identity, Expression and Sexual Characteristics in Thailand. Chonburi: Burapa University. (in Thai)
Frandsen, F. and Johansen, W. (2017). Organizational Crisis Communication. London: Sage.
Kaewtep, K. et.al. (2006). Below the Educational Sky: Personal Media and Communication Connections, The Research Overview. Bangkok: Thailand Research Fund. (in Thai)
Phakdiburut, W. (2009). The Art of Using Language for Communication. Bangkok: Triple Education. (in Thai)
Pirantaowad, O. (2006). Persuasive Communication. 4th ed. Bangkok: Chulalongkorn University Press. (in Thai)
Sasithorn, N. (1972). Principle of Public Speaking. 2nd ed. Chiang Mai: Faculty of Social Sciences, Chiang Mai University. (in Thai)
Sermthong, A. (2016). Personal Media and Ways to Develop Professional Presentations. Sripatum Review of Humanities and Social Sciences, 16(1), 119-127. (in Thai)
Sheehan, M. and Quinn-Allan, D. (2015). Crisis Communication in a Digital World. Melbourne: Cambridge University Press.
Sompaiboon, S. (2020). Vocal Training and Oral Interpretation Textbook (2804341). Bangkok: Faculty of Communication Arts, Chulalongkorn University. (in Thai)
Sriussadaporn-Chareonngam, N. (2000). Communication Competence: Organizational Ecology Concept. Journal of Communication Arts, 18(4), 1-49. (in Thai)
Sriussadaporn, R. (2015). Personality and Communication Competence: From Childhood to Working Age. Bangkok: Chulalongkorn University Press. (in Thai)
Thaweeyonnaramitr, M. (1995). A Portrayal of Public Spokeswomen’ Images through Printed Media. Thesis of the Degree of Master of Arts Program in Mass Communication. Bangkok: Chulalongkorn University. (in Thai)
Ulmer, R.R., Sellnow, T.L. and Seeger, M.W. (2015). Effective Crisis Communication: Moving from Crisis to Opportunity. 3rd ed. California: Sage.
Vivatananukul, M. (2013). Interview Principles for Management, Mass Communication and Research. Bangkok: Chulalongkorn University Press. (in Thai)
Vivatananukul, M. (2016). Intercultural Communication. 2nd ed. Bangkok: Chulalongkorn University Press. (in Thai)
Weibel, D, Wissmath, B. and Groner, R. (2008). How Gender and Age affect Newscasters’ Credibility – An Investigation in Switzerland. Journal of Broadcasting and Electronic Media, 52(3), 466-484.
Winans, J. (1978). Speech Making. New York: Century Company.
