จริยศาสตร์รากฐานแห่งศีล 5
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้เป็นการนำเสนอแนวทางการศึกษาหลักจริยศาสตร์ที่เป็นรากฐานของศีล 5
จริยศาสตร์เป็นศาสตร์ที่ว่าด้วยการแสวงหาความดีสูงสุดของชีวิตมนุษย์ แสวงหากฎเกณฑ์ในการตัดสินความประพฤติของมนุษย์ว่า อย่างไหนถูก ไม่ถูก ดีไม่ดี ควรไม่ควร และพิจารณาปัญหาเรื่องสภาพของค่าทางศีลธรรม โดยกล่าวถึงหลักการ 3 ประการ คือ (1) คุณค่าทางจริยศาสตร์ (2) อุดมการณ์ทางจริยศาสตร์ และ (3) เกณฑ์การตัดสินทางจริยศาสตร์ ศีล 5 เป็นข้อปฏิบัติที่ทําให้เกิดความเป็นปกติ ด้วยการงดเว้นจากการกระทําความชั่วทั้งทางกายและวาจา เพื่อความความสงบสุขในสังคม ศีล 5 ประกอบด้วย (1) ไม่ฆ่าสัตว์ เป็นหลักประกันชีวิต (2) ไม่ลักทรัพย์ เป็นหลักประกันทรัพย์สิน (3) ไม่ประพฤติผิดในกาม เป็นหลักประกันครอบครัว (4) ไม่พูดเท็จ เป็นหลักประกันสังคม และ (5) ไม่ดื่มสุราและของมึนเมา เป็นหลักประกันสติปัญญา ดังนั้น กล่าวโดยรวมแล้วศีล 5 ถือเป็นหลักประกันชีวิต เป็นการสร้างความมั่นคงแก่มนุษย์ในการดำรงชีวิตในปัจจุบัน ผู้ประพฤติตามหลักศีล 5 ย่อมมีอานิสงส์แก่ตนองและสังคม โดยกำหนดเกณฑ์การตัดสินในการผิดศีล 5 อยู่ที่เจตนาผู้กระทำเป็นสำคัญ
จริยศาสตร์จึงเป็นดั่งรากฐานแห่งศีล 5 จริยศาสตร์กล่าวถึงคุณค่าแห่งความประพฤติ คุณค่าแห่งชีวิตมนุษย์ อุดมการณ์ และเกณฑ์การตัดสินทางจริยศาสตร์ ในขณะที่ศีล 5 เป็นหลักปฏิบัติพื้นฐานของมนุษย์ ทำให้ผู้ปฏิบัติเป็นคนดี เพื่อการอยู่ร่วมกันในสังคมด้วยความสงบสุข โดยอธิบายวิธีการของศีล 5 ตามแนวทางคุณค่า อุดมการณ์ และเกณฑ์การตัดสินสอดคล้องกับจริยศาสตร์ ดังนั้นหากมองจริยศาสตร์ก็เหมือนกับรากฐานแห่งความมั่นคงความสงบสุข และศีล 5 เปรียบเสมือนวิธีการปฏิบัติเพื่อให้เกิดหลักประกันความมั่นคงความสงบสุขในสังคม
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เรื่องลิขสิทธิ์/เป็นความคิดเห็นของผู้เขียน
เอกสารอ้างอิง
หนังสือ:
กีรติ บุญเจือ. (2542). จริยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
ชัยวัฒน์ อัตพัฒน์. (2520). จริยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
บุญมี .แท่นแก้ว. (2539). จริยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โอ เอส พรินติง เฮาส์.
ประเวศ อินทองปาน. (2563). ศาสนาเชิงวิเคราะห์และเปรียบเทียบ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พระเทวินทร์ เทวินฺโท. (2550). แก่นพุทธจริยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: รุ่งแสงการพิมพ์.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). (2538). วัฒนธรรมไทยสู่ยุคเป็นผู้นำและเป็นผู้ให้. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2551). พุทธธรรม ฉบับขยายความ, พิมพ์ครั้งที่ 15. กรุงเทพมหานคร: บริษัทสหธรรมิก จำกัด.
พระมหาธิติพงศ์ อุตฺตมปญฺโญ. (2562). มังคลัตถทีปนีแปล ภาค 1 เล่ม 1. กรุงเทพมหานคร: บริษัท สหมิตรพัฒนาการพิมพ์ (1992) จำกัด.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2556). อรรถกถาภาษาไทย ฉบับมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วิทย์ วิศทเวทย์. (2520). ปรัชญาทั่วไป. กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.
วีระชัย ยศโสธร. (2556). จริยศาสตร์. บุรีรัมย์: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.
สิทธิ์ บุตรอินทร์. (2554). ปรัชญาเปรียบเทียบมนุษยนิยมตะวันออกกับตะวันตก. กรุงเทพมหานคร: สร้างสรรค์ บุ๊คส์.
วารสาร:
สำเนียง ยอดคีรี. (กรกฎาคม-ธันวาคม). จริยศาสตร์. จริยธรรม และคุณธรรม ตามแนวความคิดของนักปรัชญา. วารสารปรัชญาปริทรรศน์. 2560. 22 (2): 38.