จริยศาสตร์รากฐานแห่งศีล 5

Main Article Content

ดร.ฆริศา ไซอ่ำเอี่ยม
พระราชวัชรคุณบัณฑิต
ดร.เสฐียร ทั่งทองมะดัน
พระครูวิสุทธิมงคลบัณฑิต

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้เป็นการนำเสนอแนวทางการศึกษาหลักจริยศาสตร์ที่เป็นรากฐานของศีล 5
จริยศาสตร์เป็นศาสตร์ที่ว่าด้วยการแสวงหาความดีสูงสุดของชีวิตมนุษย์ แสวงหากฎเกณฑ์ในการตัดสินความประพฤติของมนุษย์ว่า อย่างไหนถูก ไม่ถูก ดีไม่ดี ควรไม่ควร และพิจารณาปัญหาเรื่องสภาพของค่าทางศีลธรรม โดยกล่าวถึงหลักการ 3 ประการ คือ (1) คุณค่าทางจริยศาสตร์ (2) อุดมการณ์ทางจริยศาสตร์ และ (3) เกณฑ์การตัดสินทางจริยศาสตร์ ศีล 5 เป็นข้อปฏิบัติที่ทําให้เกิดความเป็นปกติ ด้วยการงดเว้นจากการกระทําความชั่วทั้งทางกายและวาจา เพื่อความความสงบสุขในสังคม ศีล 5 ประกอบด้วย (1) ไม่ฆ่าสัตว์ เป็นหลักประกันชีวิต (2) ไม่ลักทรัพย์ เป็นหลักประกันทรัพย์สิน (3) ไม่ประพฤติผิดในกาม เป็นหลักประกันครอบครัว (4) ไม่พูดเท็จ เป็นหลักประกันสังคม และ (5) ไม่ดื่มสุราและของมึนเมา เป็นหลักประกันสติปัญญา ดังนั้น กล่าวโดยรวมแล้วศีล 5 ถือเป็นหลักประกันชีวิต เป็นการสร้างความมั่นคงแก่มนุษย์ในการดำรงชีวิตในปัจจุบัน ผู้ประพฤติตามหลักศีล 5 ย่อมมีอานิสงส์แก่ตนองและสังคม โดยกำหนดเกณฑ์การตัดสินในการผิดศีล 5 อยู่ที่เจตนาผู้กระทำเป็นสำคัญ
จริยศาสตร์จึงเป็นดั่งรากฐานแห่งศีล 5 จริยศาสตร์กล่าวถึงคุณค่าแห่งความประพฤติ คุณค่าแห่งชีวิตมนุษย์ อุดมการณ์ และเกณฑ์การตัดสินทางจริยศาสตร์ ในขณะที่ศีล 5 เป็นหลักปฏิบัติพื้นฐานของมนุษย์ ทำให้ผู้ปฏิบัติเป็นคนดี เพื่อการอยู่ร่วมกันในสังคมด้วยความสงบสุข โดยอธิบายวิธีการของศีล 5 ตามแนวทางคุณค่า อุดมการณ์ และเกณฑ์การตัดสินสอดคล้องกับจริยศาสตร์ ดังนั้นหากมองจริยศาสตร์ก็เหมือนกับรากฐานแห่งความมั่นคงความสงบสุข และศีล 5 เปรียบเสมือนวิธีการปฏิบัติเพื่อให้เกิดหลักประกันความมั่นคงความสงบสุขในสังคม

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ไซอ่ำเอี่ยม ฆ., พระราชวัชรคุณบัณฑิต, ทั่งทองมะดัน เ. ., & มงคลบัณฑิต พ. (2025). จริยศาสตร์รากฐานแห่งศีล 5. วารสารพุทธนวัตกรรมปริทรรศน์, 6(3), 95–110. สืบค้น จาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/JBIR/article/view/285022
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

หนังสือ:

กีรติ บุญเจือ. (2542). จริยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.

ชัยวัฒน์ อัตพัฒน์. (2520). จริยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

บุญมี .แท่นแก้ว. (2539). จริยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โอ เอส พรินติง เฮาส์.

ประเวศ อินทองปาน. (2563). ศาสนาเชิงวิเคราะห์และเปรียบเทียบ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

พระเทวินทร์ เทวินฺโท. (2550). แก่นพุทธจริยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: รุ่งแสงการพิมพ์.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). (2538). วัฒนธรรมไทยสู่ยุคเป็นผู้นำและเป็นผู้ให้. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2551). พุทธธรรม ฉบับขยายความ, พิมพ์ครั้งที่ 15. กรุงเทพมหานคร: บริษัทสหธรรมิก จำกัด.

พระมหาธิติพงศ์ อุตฺตมปญฺโญ. (2562). มังคลัตถทีปนีแปล ภาค 1 เล่ม 1. กรุงเทพมหานคร: บริษัท สหมิตรพัฒนาการพิมพ์ (1992) จำกัด.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2556). อรรถกถาภาษาไทย ฉบับมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วิทย์ วิศทเวทย์. (2520). ปรัชญาทั่วไป. กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.

วีระชัย ยศโสธร. (2556). จริยศาสตร์. บุรีรัมย์: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.

สิทธิ์ บุตรอินทร์. (2554). ปรัชญาเปรียบเทียบมนุษยนิยมตะวันออกกับตะวันตก. กรุงเทพมหานคร: สร้างสรรค์ บุ๊คส์.

วารสาร:

สำเนียง ยอดคีรี. (กรกฎาคม-ธันวาคม). จริยศาสตร์. จริยธรรม และคุณธรรม ตามแนวความคิดของนักปรัชญา. วารสารปรัชญาปริทรรศน์. 2560. 22 (2): 38.