ผลของการใช้โปรแกรมการฝึกแบบสถานีที่มีต่อสมรรถภาพทางกายของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์
คำสำคัญ:
โปรแกรมการฝึกแบบสถานี สมรรถภาพทางกายบทคัดย่อ
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบสมรรถภาพทางกายของกลุ่มทดลองระหว่างก่อนการทดลองและหลังการทดลองใช้โปรแกรมฝึกแบบสถานี และ 2) เปรียบเทียบสมรรถภาพทางกายของกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม หลังการทดลอง กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยราชภัฏ ราชนครินทร์ แบ่งเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม ซึ่งได้มาด้วยวิธีการสุ่มแบบแบ่งกลุ่ม (Cluster Random Sampling) โดยการจับสลาก เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แผนการจัดการเรียนรู้พลศึกษาโดยใช้การฝึกแบบสถานี เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ แบบทดสอบสมรรถภาพทางกาย ดำเนินการทดลองเป็นระยะเวลา 8 สัปดาห์ (ธันวาคม 2567 - มกราคม 2568) สัปดาห์ละ 2 วัน วันละ 30 นาที สถิติที่ใช้ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบค่าที (t-test) ผลการวิจัยพบว่า 1) หลังการจัดการเรียนรู้โดยใช้โปรแกรมการฝึกแบบสถานีจำนวน 8 สัปดาห์ ผลการทดสอบสมรรถภาพทางกายของกลุ่มทดลองเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2) เมื่อเปรียบเทียบผลการทดสอบสมรรถภาพทางกายของกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมหลังการจัดการเรียนรู้โดยใช้โปรแกรมการฝึกแบบสถานีจำนวน 8 สัปดาห์ ผลปรากฏว่าผลการทดสอบสมรรถภาพทางกายของกลุ่มทดลองสูงกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
เอกสารอ้างอิง
เอกสารอ้างอิง
กรกนก พงษ์ประดิษฐ์และ ปิยวัฒน์ เกตุวงศา. (2562). รายงานผลการสำรวจการมีกิจกรรมทางกาย ของเด็กและเยาวชนไทย2561. สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
กรมพลศึกษา. (2562). แบบทดสอบและเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกายของประชาชนอายุ 7-12 ปี. สำนักวิทยาศาสตร์การกีฬา กรมพลศึกษา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2566). ยุทธศาสตร์กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา ฉบับที่ 7 (พ.ศ. 2566–2570). สืบค้นเมื่อ 10 ตุลาคม 2567. แหล่งที่มา: https://mots.go.th/download /article/
เจริญ กระบวนรัตน์. (2557). วิทยาศาสตร์การฝึกสอนกีฬา (Science of Coaching). บริษัทสินธนาก๊อปปี้เซ็นเตอร์ จำกัด.
ชญานันท์ ไทรศักดิ์สิทธิ์ และสุธนะ ติงศภัทิย์. (2565). ผลการจัดการเรียนรู้พลศกึษาแบบสถานนีที่มีผลต่อทักษะการเคลื่อนไหวพื้นฐานของเด็กประถมศึกษาตอนต้น. วารสารควิชาการมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ ปีที่ 14 ฉบับที่ 1 (มกราคม – เมษายน):213 – 223.
เฟื่องลดา บุญเลิศ. (2564). ผลของโปรแกรมการฝึกโดยใช้ยางยืดแบบสถานีที่มีต่อสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาสุขศึกษาและพลศึกษา ภาควิชาหลักสูตรและการสอน คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิมิต สุ่ยอุบล. (2564). การพัฒนาแบบฝึกทักษะการออกกำลังกายโดยการเรียนรู้แบบ Circuit ร่วมกับทฤษฎีการสอน 5 ขั้นของ Herbart ที่ส่งผลต่อสมรรถภาพทางกาย ความสุขในการเรียน และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน รายวิชาสุขศึกษา และพลศึกษา ชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยและพัฒนาการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร
สุภัทรชัย สุนทรวิภาต, เจริญ กระบวนรัตน์, นาทรพี ผลใหญ่. (2562). ผลของโปรแกรมการออกกำลังกายแบบสถานีที่มีต่อความอดทนของระบบไหลเวียนเลือดและระบบหายใจของ นักเรียนหญิงระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสาธิตแห่งมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ศูนย์วิจัยและพัฒนาการศึกษา. วารสารสุขศึกษา พลศึกษา และสันทนาการ 2562;45(1): 122-9.
หทัยชนก เสาร์แก้ว. (2559). ผลการออกกำลังกายแบบแอโรบิกด้วยโปรแกรมฝึกแบบวงจรที่มีต่อสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพของเด็กชายอายุ 9 ปีที่มีภาวะน้ำหนักเกิน. (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต), สาขาวิชาพลศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
Bailey A, Le Couteur A, Gottesman I, Bolton P, Simonoff E, Yuzda E, Rutter M. (1995). Autism as a strongly genetic disorder: Evidence from a British twin study. Psychological Medicine, Vol. 25.
Howley T. Edward, and Frank. (1992). Health Fitness : Instructor’s Handbook. Human Kinetics Books.
Kumar, B. a. (2013). The Effect of Selected Circuit Training Exercises on Sprinters of High School Girls. International Journal of Science and Research. 2(11).
