The Relationship between the Political Communication and the Political Participation of the Voters in Nakhon Ratchasima Area
Main Article Content
Abstract
This research has the objective of study about the level of political communication and study of Political Participation and study of correlation between the Political Communication and the Political Participation of the Voters in Nakhon Ratchasima Province. The research methodology by Quantitative research, the sampling group that using in this research is the voter who residing in Nakhon Ratchasima Province of 400 voters sampling by Stratified random sampling that is a portion type, has collected the data by questionnaire, analyzed the data by frequency, percentage, means, standard deviation and Pearson’s moment correlation analysis with the result as the followings: 1. Political communication of the sampling group in overall was in a much level when consider by side is found that political communication via new media was in a first ascending level and was in a most level secondary is political communication via television, via newspaper, and via radio broadcast were in a much level respectively. 2. Political participation of the sampling group in overall was in a much level when consider by side is found that correlation with the political party has the level of political communication in a first ascending and was in a much level secondary is role of the reporter about voting and role in the communication that participate in political was in a much level. 3. Political communication and political participation of the voter in Nakhon Ratchaisma Province in overall has correlation level in positive with high level in significant statistic level of 0.05.
Article Details
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสานและคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
References
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2552). สถิติสำหรับงานวิจัย. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ : ภาควิชาสถิติ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
จุมพล หนิมพานิช. (2556). พัฒนาการทางการเมืองไทย อำมาตยาธิปไตย ธนาธิปไตยหรือประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
เฉลิมชัย นาคแสนพญา. (2559). การสื่อสารทางการเมืองกับการมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยรามคำแหง. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยรามคำแหง
ชูศรี วงศ์รัตนะ. (2553). เทคนิคการใช้สถิติเพื่อการวิจัย พิมพ์ครั้งที่ 12. นนทบุรี : ไทเรมิตรกิจ อินเตอร์ โปรเกรสซิฟ
ณรงค์ สินสวัสดิ์. (2527). จิตวิทยาการเมือง. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แพร่วิทยา
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2557). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS และ AMOS. พิมพ์ครั้งที่ 15 ปรับปรุงใหม่ล่าสุด. นนทบุรี : เอส.อาร์.พริ้นติ้ง แมสโปรดักส์
นันทิยา สัตยวาที. (2560). ผลของการสื่อสารทางการเมืองในพื้นที่สาธารณะของเว็บไซต์ประชาไทที่มีต่อการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชน. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่
นันทนา ผาสุข และศรัณยา เลิศพุทธรักษ์. (2555). แนวทางการจัดการขยะมูลฝอยอย่างมีส่วนร่วมของชุมชนในองค์การบริหารส่วนตำบลบางนาง อำเภอพานทอง จังหวัดชลบุรี. วารสารวิทยาลัยพาณิชยศาสตร์บูรพาปริทัศน์. ปีที่ 6, ฉบับที่ 2, หน้า 58-62
นันทนา นันทวโรภาส. (2557). สื่อสารการเมือง: ทฤษฎีและการประยุกต์ใช้. กรุงเทพฯ : แมสมีเดีย
นุชาวดี อิศรภักดี. (2555). การมีส่วนร่วมทางการเมืองกับความคิดประชาธิปไตย : กรณีศึกษาพนักงานธนาคารทหารไทย จำกัด (มหาชน) ที่ปฏิบัติงานในเขตกรุงเทพมหานคร. วิทยานินพธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิตบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น
ประมะ สตะเวทิน. (2530). หลักนิเทศศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ยุทธพร อิสรชัย. (2559). แนวคิดการสื่อสารทางการเมือง. เอกสารประกอบการสอน หน่วยที่ 8. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
รัชนีวรรณ ยิ่งยอด. (2551). การสื่อสารทางการเมืองกับการมีส่วนร่วมทางการเมือง : ศึกษาเฉพาะกรณีกลุ่มบุคลากรทางการแพทย์โรงพยาบาลตำรวจ สำนักงานแพทย์ใหญ่กรมตำรวจ. วิทยานินพธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิตบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
สินีนุช วิบูลรัตน์. (2558). การสื่อสารทางการเมืองมีความสัมพันธ์กับการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนที่มีสิทธิเลือกตั้งในเขตคลองเตย. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้งประจำจังหวัดนครราชสีมา. (2562). ข้อมูลการเลือกตั้ง. เข้าถึงเมื่อ (4 กรกฎาคม 2562). เข้าถึงได้จาก (www.ect.go.th/ewt/ewt/ect_th/news_page.php?nid=863)
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2541). การสื่อสารกับการเมือง. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ : ประสิทธิ์ภัณฑ์ แอนด์ พริ้นติ้ง
เสรี วงษ์มณฑา. (2557). การประยุกต์ทฤษฎีในการสื่อสาร. เอกสารประกอบการสอนชุดหลักและทฤษฎีการสื่อสาร. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
อสิตรา รัตตะมณี. (2550). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนในระดับท้องถิ่น : ศึกษาเฉพาะกรณีสมาชิกสภาองค์การบริหารส่วนตำบล อำเภอเมือง จังหวัดฉะเชิงเทรา. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
Hill, R. J. and Bonjean, G. M. (1973). New Diffusion: A Test of the Reclarity Hypothesis. Journalism Quarterly. Vol. 41, (Spring 1969). pp. 336-341
Klapper, J. T. (1990). Effect of Mass Communication. New York : Free Press
Rovinson, J. P., Rusk, J. G., and Head, K. B. (1998). Measure of Political Attitudes. Ann Harbor, Michigan : Institute For Social Research
Wiener, M. (1971). Political Participation : Crisis of Political Process. pp. 161-163 in L. Sinder (eds.). Crisis and Sequence in Political Development. Princeton: Princeton University Perss
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3rd Edition, Harper and Row, New York