สภาพปัจจุบันของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดอุตรดิตถ์ ภายหลังสถานการณ์โควิด 19

Main Article Content

กรัณย์ กันจะนะ
วิกรม บุญนุ่น
โกมินทร์ วังอ่อน
นาวิน พรมใจสา

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดอุตรดิตถ์ภายหลังสถานการณ์โควิด 19 กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ นักท่องเที่ยวที่เข้ามาเยี่ยมชมแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมในจังหวัดอุตรดิตถ์ ใช้วิธีการสุ่มแบบบังเอิญ จำนวน 310 คน เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษา คือ แบบสอบถาม ทำการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยโปรแกรมสำเร็จรูปทางสถิติและนำเสนอในรูปแบบค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน


ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่เป็นเพศชาย มีระดับการศึกษาปริญญาตรี มีรายได้ 30,001 บาทขึ้นไป เคยมีประสบการณ์การท่องเที่ยวในจังหวัดอุตรดิตถ์ มีระยะเวลาในการท่องเที่ยว 1-2 วัน และนิยมเดินทางท่องเที่ยวกับครอบครัว กลุ่มตัวอย่างมีความคิดเห็นโดยรวมในระดับมากต่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดอุตรดิตถ์ และมีแนวโน้มในการกลับมาเที่ยวซ้ำที่จังหวัดอุตรดิตถ์ ส่วนสภาพปัญหาที่พบ ประกอบด้วย การก่อสร้างถนนและระบบสาธารณูปโภคตามเส้นทางท่องเที่ยว ความปลอดภัยในการคมนาคม การส่งเสริมด้านวัฒนธรรมดั้งเดิม การเพิ่มการประชาสัมพันธ์แหล่งท่องเที่ยว การเพิ่มสิ่งอำนวยความสะดวกในการเดินทาง และการเพิ่มจุดจัดจำหน่ายสินค้าพื้นบ้าน

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
กันจะนะ ก., บุญนุ่น ว., วังอ่อน โ., & พรมใจสา น. (2025). สภาพปัจจุบันของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดอุตรดิตถ์ ภายหลังสถานการณ์โควิด 19. วารสารวิชาการวิทยาลัยบริหารศาสตร์, 8(2), 194–208. สืบค้น จาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/SASAJ/article/view/266614
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงวัฒนธรรม. (2563). ข่าวทำเนียบรัฐบาล. รัฐบาลไทย. สืบค้นจาก https://www.thaigov.go.th/news/contents/details/32261.

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2560). ดัชนีความเชื่อมั่นผู้ประกอบธุรกิจท่องเที่ยวในประเทศไทย. สืบค้นจาก https://ubon.nso.go.th/images/staticProvince/Economic_data/ttconindex60_2.pdf

จิราภรณ์ ทิพย์ทอง. (2562). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดลำปาง. วารสารวิจัยการท่องเที่ยวไทย, 14(1), 35-50.

นุชนารถ รัตนสุวงศ์ชัย. (2554). กลยุทธ์การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. วารสารมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 18(1), 31-50.

ศูนย์ปฏิบัติการกรมอนามัย. (2564). โครงการเตรียมความพร้อมสถานบริการเป็นสถานกักกัน รูปแบบเฉพาะองค์กร และป้องกันการแพร่ระบาด กรณีโรคไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) ระยะการระบาดระลอกใหม่ ในพื้นที่รับผิดชอบ. สืบค้นจาก https://doc.anamai.moph.go.th/index.php?r=str-project/view&id=4914.

สมจินต์ ชาญกระบี่, และ นรินทร์ สังข์รักษา. (2560). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของจังหวัดสุพรรณบุรี. วารสาร Veridian E-Journal (ฉบับภาษาไทย) มหาวิทยาลัยศิลปากร, 10(2), 2410-2425.

สุทัศน์ กิตติธรกุล. (2561). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารการท่องเที่ยวและการบริการ, 10(2), 45-60.

สุภาวดี รัตนชัย. (2563). ผลกระทบของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมต่อชุมชนในจังหวัดน่าน. วารสารวิจัยทางการท่องเที่ยวและวัฒนธรรม, 12(4), 55-70.

สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดอุตรดิตถ์. (2564). สถิตินักท่องเที่ยวจังหวัดอุตรดิตถ์. สืบค้นจาก https://province.mots.go.th/ewtadmin/ewt/uttaradit/ewt_dl_link.php?nid=524.

Richards, G. (1996). Cultural tourism in Europe. Wallingford: CAB International.