รูปแบบการบริหารจัดการชุมชนพึ่งตนเองในการน้อมนำ ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงไปใช้ในการดำรงชีวิต: กรณีตำบลป่าแดด อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่

บทคัดย่อ

การศึกษาวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาบริบทภูมิศาสตร์กายภาพและภูมิสังคมเพื่อศึกษาการน้อมนำปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงไปใช้ในการดำรงชีวิตของประชาชนชุมชนเมือง เพื่อศึกษารูปแบบการบริหารจัดการชุมชนพึ่งตนเองในการน้อมนำปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงไปใช้ในการดำรงชีวิต ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ในการศึกษาบริบทภูมิศาสตร์กายภาพและภูมิสังคม ได้กำหนดคุณลักษณะมีภูมิลำเนาและอาศัยอยู่ในพื้นที่ ไม่น้อยกว่า 20 ปี จำนวน 130 คน ส่วนการศึกษาการน้อมนำปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงไปใช้ในการดำรงชีวิต เป็นผู้ที่ได้น้อมนำปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงไปใช้ในการดำรงชีวิต รวม 390 คน และในส่วนการพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการชุมชนพึ่งตนเอง จำนวนผู้ให้ข้อมูลสำคัญ รวม 28 คน เครื่องมือที่ใช้ ทบทวนเอกสาร สัมภาษณ์เชิงลึก การสังเกต การสนทนากลุ่ม ส่วนการวิเคราะห์ข้อมูลใช้การวิเคราะห์เนื้อหายึดแนวเชิงพรรณนา

 ผลการวิจัยพบว่า

1. บริบทภูมิศาสตร์กายภาพและภูมิสังคม พบว่า ชุมชนป่าแดดเป็นสังคมเมืองเกิดปัญหาด้านสังคมและวัฒนธรรม การเพิ่มขึ้นของแหล่งอบายมุข และความเสื่อมถอยด้านความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนบ้าน ปัญหาด้านสิ่งแวดล้อม มลพิษทางอากาศที่มาจากฝุ่นควันของเครื่องจักรและยานพาหนะ ด้านเศรษฐกิจ ขาดการจัดการในเชิงธุรกิจที่มีประสิทธิภาพและมาตรฐานของผลิตภัณฑ์ชุมชน

2. ศึกษาการน้อมนำปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ไปใช้ในการดำรงชีวิตของประชาชนชุมชนเมือง ตำบลป่าแดด พบว่า ผู้นำชุนชนมีบทบาทสำคัญทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงด้านสังคม เศรษฐกิจ และสิ่งแวดล้อม มีการร่วมกลุ่มคนที่สนใจในเรื่องเดียวกัน เพื่อสร้างแหล่งเรียนรู้ และร่วมกันบริหารจัดการปัญหาของชุมชนอย่างยั่งยืน

3. รูปแบบการบริหารจัดการชุมชนพึ่งตนเองในการน้อมนำปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงไปใช้ในการดำรงชีวิตของประชาชนชุมชนเมือง ตำบลป่าแดด อำเภอเมืองเชียงใหม่ จังหวัดเชียงใหม่ พบว่า การดำเนินการในรูปของ “คณะกรรมการ” หรือ “COMMITTEE” 9 ขั้นตอน นำไปใช้ในการดำรงชีวิตของประชาชนชุมชนเมืองและการบริหารจัดการชุมชนพึ่งตนเองตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงได้อย่างเหมาะสมที่สุด