Exposure and Understanding of Public Relations Materials of the Department of National Park Wildlife and Plant Conservation to the People on Ecotourism

Main Article Content

ธรรมรัตน์ ธัญธเนส
กาญจนา มีศิลปวิกกัย

Abstract

The study on “Exposure and understanding about public relations media of Department of National Parks, Wildlife and Plant Conservation towards the people about ecotourism aims: 1) the exposure  the Interpretations of Nature of the people about ecotourism in National Park, 2) study to understand the Interpretations of Nature of the people about ecotourism in National Park 3) ecotourism people’s behavior from the exposure and 4) understanding the Interpretations of Nature  of the people of  Department of National Parks, Wildlife and Plant Conservation. The data were collected from a sample of towards in the age group 26-37 years and they were to visit the Nation Park at least one time only. Statistic which used in the research is Descriptive Statistics. According to the study, it found that the people who answer the questionnaire are male (30-33 years old), bachelor degree, company employee, salary (20,001-25,000 baht) and single. They visited the National Park 2-3 times in 2017. They were in high level to expose the public relations media and to understand the public relations media of Department of National Parks, Wildlife and Plant Conservation. Moreover, they were highest level to travel in ecotourism.

Article Details

How to Cite
ธัญธเนส ธ., & มีศิลปวิกกัย ก. (2018). Exposure and Understanding of Public Relations Materials of the Department of National Park Wildlife and Plant Conservation to the People on Ecotourism. SIAM COMMUNICATION REVIEW, 17(23), 66–72. Retrieved from https://so05.tci-thaijo.org/index.php/commartsreviewsiamu/article/view/169416
Section
Article Text

References

ชิตวร ประดิษฐ์รอด. (2557). ปัจจัยองค์ประกอบของแหล่งท่องเที่ยว และปัจจัยแรงจูงใจในการท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อการตัดสินใจเลือกท่องเที่ยวปริมณฑลของคนวัยทำงานในเขตกรุงเทพมหานคร. การค้นคว้าอิสระหลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

เถกิงศักดิ์ ชัยชาญ. (2556). การพัฒนาคุณภาพการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (รายงานการวิจัย). นครราชสีมา: สาขาวิชาเทคโนโลยีการจัดการสำนักวิชาเทคโนโลยีสังคม, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี.

เบญจวรรณ อุชุพงศ์อมร. (2552). พฤติกรรมและแรงจูงใจในการท่องเที่ยวภายในประเทศของคนวัยทำงานเขตกรุงเทพมหานคร (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สาขาวิชาบริหารธุรกิจ, มหาวิทยาลัยสยาม.

รัตนา ลักขณาวรกุล. (2555). การสื่อความหมายธรรมชาติ (คู่มืออุทยานแห่งชาติลำดับที่ 12). กรุงเทพฯ: ส่วนนันทนาการและการสื่อความหมาย กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช.

สุรเชษฎ์ เชษฐมาส และดรรชนี เอมพันธุ์. (2538). การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ในประเทศไทย: การศึกษาถึงศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยว และแนวทางในการจัดการฯ ตอนที่ 2: แนวทางในการจัดการ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ คณะวนศาสตร์ ศูนย์วิจัยป่าไม้.

เสรี วงษ์มณฑา. (2541). 108 การประชาสัมพันธ์. กรุงเทพฯ: A.N. การพิมพ์.

อุทยานแห่งชาติ ธรรมชาติและนันทนาการ. (2549). คู่มือเพื่อการท่องเที่ยวอุทยานแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: สำนักอุทยานแห่งชาติ กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช.

Merril, J. C., & Lowenstien, R. L. (1971). Media messages and men: New perspectives in communication. New York: David McKey Company.

Perreault, W.D., & Dorden, W. R. (1979). A Psychological classification of vacation life-styles. Journal of Leisure Research, 9(1), 208 – 224.

ชวัลนุช อุทยาน. (2551). พฤติกรรมนักท่องเที่ยว. เข้าถึงได้จาก https://touristbehaviour.wordpress.com/

Teetache suksam. (2557). การประชาสัมพันธ์ท่องเที่ยว. เข้าถึงได้จาก http://luangprabangtour.com/การประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยว.