การเปรียบเทียบการแต่งหน้าเพื่อการสื่อสารในงานพิธีต่าง ๆ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อให้ทราบถึงลักษณะวิธีการสร้างความหมายด้วยการแต่งหน้าของผู้ร่วมกิจกรรมในงานพิธีต่างๆ และเพื่อให้ทราบถึงลักษณะการทับซ้อนขององค์ประกอบการสื่อสารที่มีผลต่อการสร้างความหมายด้วยการแต่งหน้าของผู้ร่วมกิจกรรมในงานพิธีต่าง ๆ ได้แก่ 1. งานพิธีหลวง (พิธีพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์) 2. งานพิธีราษฎร์ (งานมงคลสมรส งานอุปสมบท และงานขึ้นบ้านใหม่) 3. งานพิธีสาธารณะ (งานเกษียณอายุราชการ) 4. งานพิธีราษฎร์กึ่งพิธีหลวง (พิธีพระราชทานเพลิงศพ และพิธีพระราชทานปริญญาบัตร) 5. งานพิธีหลวงกึ่งพิธีสาธารณะ (พระราชพิธีพืชมงคลจรดพระนังคัลแรกนาขวัญ และพิธีจุดเทียนชัยถวายพระพรชัยมงคล วันเฉลิมพระชนมพรรษา สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์พระบรมราชินีนาถ) 6. งานพิธีสาธารณะกึ่งพิธีราษฎร์ (งานฉายภาพยนตร์เรื่อง “2,215 เชื่อ บ้า กล้า ก้าว) และ7. งานพิธีสาธารณะกึ่งพิธีราษฎร์กึ่งพิธีหลวง (พระราชพิธีถวายพระเพลิงพระบรมศพพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช)โดยวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ ซึ่งการเก็บข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์แบบเจาะลึกและการสังเกตการณ์แบบมีส่วนร่วม
ผลการวิจัยพบว่า วิธีการสร้างความหมายด้วยการแต่งหน้าของผู้ร่วมกิจกรรมในงานพิธีต่างๆ ล้วนมีขั้นตอนที่เหมือนกัน แต่วิธีการแต่งหน้านั้นแตกต่างกันออกไป ขึ้นอยู่กับค่าใช้จ่ายในการแต่งหน้า บทบาทและหนาที่ของผู้ร่วมกิจกรรมในงานพิธีต่างๆ พบว่า การสร้างความหมายด้วยการแต่งหน้าของผู้ร่วมกิจกรรมในงานพิธีต่าง ๆ จึงได้เกิดความคลุมเครือทางการสื่อสารอันเกิดจากการทำงานขององค์ประกอบการสื่อสาร นั่นคือ ผู้ส่งสาร ผู้รับสาร ตัวสื่อ ตัวสาร บริบท รหัส ปฏิกิริยาตอบกลับ และสิ่งรบกวนได้เกิดการซ้อนทับและสวมบทบาทเป็นบริบทที่กำหนดการสร้างความหมายด้วยการแต่งหน้าของผู้ร่วมกิจกรรมในงานพิธีต่าง ๆ โดยได้เกิดการควบรวมทางการสื่อสาร ซึ่งเกิดจากการซ้อนทับในการสื่อความหมายและอยู่ร่วมกันในลักษณะพึ่งพากัน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
เจริญพงศ์ ศรีสกุล. (2550). การออกแบบเนื้อหาส่วนควบและส่วนขยายในสื่อดีวีดี ภาพยนตร์. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, ภาควิชาสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คพับลิเคชั่นส์ จำกัด.
ศิริชัย ศิริกายะ. (2562). การสื่อสารกับอเสถียรตรรกะ. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 18(2), 8-12.
________. (2558). ข้อเสนอแนะประเด็นการสื่อสารเพื่องานวิจัยนิเทศศาสตร์ตามแนวคิด “ปฏิปักษ์สัมพันธ์” (Symbiosis) ในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 14(16), 7-11.
________. (2558). แบบจำลองการสื่อสารในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 13(15), 8-13.
สายสม วงศาสุลักษณ์. (2536). บทบาทงานพิธี ในฐานะที่เป็นสื่อ. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, ภาควิชาสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภาษาอังกฤษ
Burton, G. (2002). More than Meets the Eye: An Introduction to Media Studies (3rd ed.). London: Arnold.
McNeill, D., & Freiberger, P. (1994). Fuzzy Logic: The Revolutionary Computer Technology that Is Changing Our World. New York: Simon and Schuster.
Fidler, R. F. (1997). Mediamorphosis: Understanding New Media. Thousand Oaks, Calif: Pine Forge Press.
Fiske, J. (1990). Introduction to Communication Studies. London and New York: Routledge.
Gretchen, D., & Mindy, H. (2008). Techniques for Film, Television, Photography, and Theatre. Amsterdam and Boston: Focal Press.
Hall, E. T. (1976). Beyond Culture. New York: Anchor Press.
Kenneth K. Sereno, & C. David Mortensen. (1970). Foundations of Communication Theory. New york: Harper & Row.
Littlejohn, S. W., & Foss, K. A. (2011). Theories of Human Communication (10th Ed.). Long Grove, IL: Waveland Press.
McLuhan, M. (1964). Understanding Media: The Extensions of Man. New York: McGraw-Hill.
McNeil, D., & Freiberger, P. (1993). Fuzzy Logic. New York: Simon and Schuster.
Toulmin, S. E. (1964). The Uses of Argument. Cambridge: Cambridge University Press.
