การเชิดสิงโต : ศิลปะการแสดงวัฒนธรรมย่านฝั่งธนบุรี

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาที่มา รูปแบบ และองค์ประกอบของการเชิดสิงโตใน
ประเทศไทยย่านฝั่งธนบุรี จากการศึกษาพบว่า การเชิดสิงโตเข้ามาในยุคสมัยสมเด็จพระเจ้าตากสิน
มหาราชแห่งกรุงธนบุรี เนื่องจากมีกลุ่มชาวจีนทางตอนใต้เข้ามาตั้งถิ่นฐานในละแวกนี้เป็นจ านวนมาก
อีกทั้งยังน าศิลปะการแสดงเชิดสิงโตมาเผยแพร่ จนเกิดเป็นคณะสิงโตขึ้นหลายคณะ และเป็น
ศิลปวัฒนธรรมที่อยู่คู่กับชาวบ้านเขตธนบุรีมาอย่างช้านาน การเชิดสิงโตย่านฝั่งธนบุรีสามารถ
แบ่งแยกตามลักษณะของการแสดงออกเป็น 3 รูปแบบ คือ การเชิดสิงโตพื้น การเชิดสิงโตต่อตัว และ
การเชิดสิงโตบนเสาดอกเหมย ผู้แสดงไม่มีการจ ากัดเพศ หรืออายุ เครื่องแต่งกายแบ่งออกเป็น
2 รูปแบบ คือ แบบชุดขน และแบบชุดต่อตัว มีอุปกรณ์ประกอบการแสดง คือ เสาดอกเหมย และเสา
ไม้ไผ่ มีตัวละครประกอบการแสดง คือ แป๊ะยิ้ม และอาซิ้ม เพื่อสร้างความตลกขบขันในการแสดง
โดยส่วนใหญ่นิยมแสดงเป็นชุดเอกเทศ เช่น การเชิดสิงโตบนเสาดอกเหมย เป็นต้น ส าหรับเครื่อง
ดนตรีที่ใช้ประกอบการแสดง เรียกว่า “วงมโหรี” ซึ่งประกอบไปด้วย กลอง แฉ และเม้ง