คุณ ค่า(ฆ่า) คน เดอะมิวสิคัล : การสร้างสรรค์ละครเวทีในรูปแบบละครเพลงผ่านประเด็น การลดทอนคุณค่าในตัวเอง
คำสำคัญ:
ละครเวที, ละครเพลง, คุณค่าในตัวเอง, การลดทอนคุณค่าในตัวเอง, คุณ ค่่า(ฆ่า)คน เดอะมิวสิคัลบทคัดย่อ
บทความนี้นำเสนอผลงานสร้างสรรค์ที่มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากระบวนการสร้างสรรค์ละครเวทีในรูปแบบละครเพลง เรื่อง "คุณ ค่า(ฆ่า) คน เดอะมิวสิคัล" ที่เสริมสร้างความตระหนักรู้เกี่ยวกับการเห็นคุณค่าในตัวเอง ซึ่งเป็นประเด็นทางสังคมที่สำคัญในปัจจุบัน การศึกษาครั้งนี้เริ่มต้นจากการสำรวจวรรณกรรมที่เกี่ยวข้อง การสัมภาษณ์เชิงลึกผู้เชี่ยวชาญด้านการแสดงและดนตรี ตลอดจนการเก็บข้อมูลผ่านการสังเกตการณ์และการเข้าร่วมเวิร์กชอป กระบวนการสร้างสรรค์มุ่งเน้นการออกแบบการแสดง การประพันธ์เพลง และองค์ประกอบศิลป์ที่สะท้อนปัญหาการลดทอนคุณค่าในตนเอง ผสานแนวคิดและลักษณะเฉพาะของยุค 90’s เพื่อสร้างความเชื่อมโยงทางวัฒนธรรมกับกลุ่มเป้าหมายหลัก คือ เยาวชน ผลการศึกษาพบว่า การสร้างสรรค์ละครเพลงเรื่องนี้สามารถถ่ายทอดประเด็นปัญหาสังคมที่เกี่ยวข้องกับการลดทอนคุณค่าในตนเองได้อย่างมีประสิทธิภาพ ผ่านตัวละครและบทเพลงที่ออกแบบให้สะท้อนปัญหาที่แท้จริงของผู้คนในสังคม เทคนิคการร้องเพลง การเต้น และการแสดงในลักษณะเฉพาะของละครเพลง ถูกนำมาใช้เพื่อสื่อสารประเด็นอย่างชัดเจนและตรงไปยังผู้ชม พร้อมทั้งสร้างแรงบันดาลใจและผลักดันให้ผู้ชมเกิดการตระหนักถึงความสำคัญของการยอมรับและมองเห็นคุณค่าในตนเอง การสร้างสรรค์ผลงานครั้งนี้ไม่เพียงสะท้อนปัญหาสังคมผ่านการแสดง แต่ยังเปิดโอกาสให้เกิดการพูดคุยและสร้างพื้นที่สำหรับการแลกเปลี่ยนมุมมองในกลุ่มเยาวชน บทเรียนจากกระบวนการสร้างสรรค์ละครเพลงเรื่องนี้สามารถเป็นแนวทางในการนำเสนอประเด็นทางสังคมในรูปแบบที่เข้าถึงได้และส่งผลกระทบในเชิงบวกต่อกลุ่มเป้าหมาย
เอกสารอ้างอิง
กิตติพงษ์ อินทรัศมีและอนุกูล โรจนสุขสมบูรณ์. (2565). เปรียบเทียบรูปแบบการแสดงระหว่างเพลงทรงเครื่องกับละครเพลงของตะวันตก. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 42(3), 193-209.
จำลอง ดิษยวณิชและพริ้มเพรา ดิษยวณิช. (2545). ความเครียด ความวิตกกังวลและสุขภาพ. เชียงใหม่: เชียงใหม่โรงพิมพ์และศิลป์.
ถนอมพงษ์ เสถียรลัคนา. (2560). เภสัชบำบัดในผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่มีโรคเรื้อรังทางกายร่วม. วารสารเภสัชศาสตร์อีสาน, 13(3), 1-13.
บุษยพัชร อุ่นจิตติกุลและภาวไล ตันจันทร์พงศ์. (2566). การประพันธ์คำร้องและทำนองสำหรับละครเพลงอาหรับราตรี เดอะมิวสิคัล. วารสารมนุษยศาสตร์วิชาการ. 30(1), 1-17.
ปรีชา ธรรมา. (2547). การเห็นคุณค่าในตัวเอง. สารานุกรมศึกษาศาสตร์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ เล่มที่ 32. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พูลทรัพย์ อารีกิจ. (2565). คณะจิตวิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. Self Esteem - การเห็นคุณค่าในตนเอง. https://www.psy.chula.ac.th/th/feature-articles/self-esteem-การเห็นคุณค่าในตนเอง.
ภัทร์พิชชา ครุฑางคะและภัทราบูลย์ นาคสู่สุข. (2567). ปัจจัยทำนายภาวะซึมเศร้าของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารกองการพยาบาล, 51(3), 16-29.
วรางคณา เร่งไพบูลย์วงษ์. (2567). การพัฒนารูปแบบการดูแลวัยรุ่นที่มีพฤติกรรมทำร้ายตัวเอง อำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ. วารสารสิ่งแวดล้อมศึกษาการแพทย์และสุขภาพ, 9(4), 540-550.
Tonkit. (2564). ทำไมความนิยมในยุค 90’s คือสิ่งที่ผู้คนในปัจจุบันโหยหา. https://tonkit360.com/88098.
