Khun Kha (Kill) Kon the Musical : The Musical Theatre Production on the Issue of Low Self-esteem
Keywords:
Theatre & performance, Musical theatre, Self – esteem, Low self – esteem, Khun Kha Kon the MusicalAbstract
This article presents a creative work aimed at exploring the process of producing a musical theater performance titled “Khun Kha (Kha) Khon: The Musical,” which seeks to promote awareness of self-worth, a critical social issue in contemporary society. The study began with a comprehensive review of relevant literature, in-depth interviews with experts in performance and music, and data collection through participant observation and workshop involvement. The creative process emphasized performance design, songwriting, and artistic elements that reflect the challenges of diminished self-worth. It also integrated the distinctive cultural and stylistic characteristics of the 1990s to establish a cultural connection with the target audience, primarily youth. The findings reveal that the creation of this musical successfully communicates social issues related to diminished self-worth through characters and songs designed to resonate with the real-life struggles faced by individuals in society. Techniques of singing, dancing, and acting, tailored specifically for musical theater, were effectively utilized to convey these issues clearly and directly to the audience. Moreover, the performance inspired and encouraged viewers to recognize the significance of self-acceptance and appreciating their inherent worth. This creative endeavor not only reflects social issues through performance art but also provides a platform for dialogue and fosters a space for exchanging perspectives among youth. Insights gained from the creative process of this musical can serve as a robust framework for presenting social issues in an accessible and impactful manner, promoting positive change within the target demographic.
References
กิตติพงษ์ อินทรัศมีและอนุกูล โรจนสุขสมบูรณ์. (2565). เปรียบเทียบรูปแบบการแสดงระหว่างเพลงทรงเครื่องกับละครเพลงของตะวันตก. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 42(3), 193-209.
จำลอง ดิษยวณิชและพริ้มเพรา ดิษยวณิช. (2545). ความเครียด ความวิตกกังวลและสุขภาพ. เชียงใหม่: เชียงใหม่โรงพิมพ์และศิลป์.
ถนอมพงษ์ เสถียรลัคนา. (2560). เภสัชบำบัดในผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่มีโรคเรื้อรังทางกายร่วม. วารสารเภสัชศาสตร์อีสาน, 13(3), 1-13.
บุษยพัชร อุ่นจิตติกุลและภาวไล ตันจันทร์พงศ์. (2566). การประพันธ์คำร้องและทำนองสำหรับละครเพลงอาหรับราตรี เดอะมิวสิคัล. วารสารมนุษยศาสตร์วิชาการ. 30(1), 1-17.
ปรีชา ธรรมา. (2547). การเห็นคุณค่าในตัวเอง. สารานุกรมศึกษาศาสตร์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ เล่มที่ 32. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พูลทรัพย์ อารีกิจ. (2565). คณะจิตวิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. Self Esteem - การเห็นคุณค่าในตนเอง. https://www.psy.chula.ac.th/th/feature-articles/self-esteem-การเห็นคุณค่าในตนเอง.
ภัทร์พิชชา ครุฑางคะและภัทราบูลย์ นาคสู่สุข. (2567). ปัจจัยทำนายภาวะซึมเศร้าของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารกองการพยาบาล, 51(3), 16-29.
วรางคณา เร่งไพบูลย์วงษ์. (2567). การพัฒนารูปแบบการดูแลวัยรุ่นที่มีพฤติกรรมทำร้ายตัวเอง อำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ. วารสารสิ่งแวดล้อมศึกษาการแพทย์และสุขภาพ, 9(4), 540-550.
Tonkit. (2564). ทำไมความนิยมในยุค 90’s คือสิ่งที่ผู้คนในปัจจุบันโหยหา. https://tonkit360.com/88098.
