Perspective on contemporary dance in Thai society during 2007 – 2019
Keywords:
comtemporary, comtemporary danceAbstract
The purpose of this research is to study, research and compile the definition of the contemporary dance in Thai society during 2007 – 2019 and analyzing perspective on contemporary dance in Thai society. Which is a survey research. The instruments used in the survey were the study of academic documents, books and related thesis. Interviews with people who have experience in the field of contemporary dance are artists and academics. Use a questionnaire in the audience to explore the concepts and perspective of contemporary dance. By collecting all the data for analysis, synthesis and conclusion respectively
The results of the research found that the definition of the contemporary dance during 2007 – 2019 by artists and academics not much different, has evolved with time but always maintain the shared point of the moment Is that contemporary dance is a work that must be created in the present time or period of that time, has clear principles, concepts and creative processes. There is a story to tell, reflect or link to the current. There is clearly the identity of the creator. But there are differences between artists and academics. Is that contemporary dance art can be developed from the original works or is an old work re-created again or not? Or should be just a new creation. In terms of perspective on contemporary dance, important factors affecting both creators and viewers are 1) the support and knowledge from the Ministry of Culture 2) the aims of the creators 3) social and economic conditions. All research results are consistent with all objectives.
References
จุติกา โกศลเหมมณี. (2556). รูปแบบและแนวความคิดในการสร้างสรรค์งานนาฏยศิลป์ไทยร่วมสมัยของนราพงษ์ จรัสศรี. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. สาขาวิชานาฏยศิลป์ไทย ภาควิชานาฏยศิลป์ คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฏฐ์พัฒน์ ผลพิกุล. (สัมภาษณ์). กรรมการประจำสาขาวิชาศิลปะการแสดง คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์. 9 พฤศจิกายน 2562.
ธนกร สรรย์วราภิภู. การสร้างสรรค์นาฏยศิลป์ ชุด เดอะวิทรูเวียนแทน. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปกรรม
ศาสตรดุษฎีบัณฑิต. สาขาวิชาศิลปกรรมศาสตร์ คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย , 2560
ธนากร จันทน์สาโรช. นาฏยศิลป์จากแนวคิดไตรลักษณ์ในพระพุทธศาสนา. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปกรรมศาสตรดุษฎีบัณฑิต. สาขาวิชาศิลปกรรมศาสตร์ คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย , 2557
ดุจดาว วัฒนปกรณ์. (สัมภาษณ์). นักจิตบำบัดด้วยการเคลื่อนไหว. 30 ตุลาคม 2562.
นพพล จำเริญทอง. (2555). การวิเคราะห์การสร้างงานนาฏศิลป์ไทยร่วมสมัย กรณีศึกษา พิเชษฐ
กลั่นชื่น. วิทยานิพนธ์หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาศิลปะการแสดง มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
พีรพงศ์ เสนไสย. (2546). นาฏยประดิษฐ์ (พิมพ์ครั้งที่1). กาฬสินธุ์: ประสานการพิมพ์
นราพงศ์ จรัสศรี. (2548). ประวัติศาสตร์นาฏยศิลป์ตะวันตก (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นราพงศ์ จรัสศรี. (สัมภาษณ์). ศาสตราจารย์ ประจำภาควิชานาฏยศิลป์ คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 20 ตุลาคม 2562.
นรีรัตน์ พินิจธนสาร. (สัมภาษณ์). อาจารย์ประจำสาขาวิชาการละคร คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. 29 ตุลาคม 2562.
ปริญญา ต้องโพนทอง. (สัมภาษณ์). ศิลปินอิสระ. 26 ตุลาคม 2562.
ปาริชาต จึงวิวัฒนาภรณ์. (สัมภาษณ์). รองศาสตราจารย์ ประจำสาขาวิชาการละคอน คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. 31 ตุลาคม 2562.
ภัทรทัน กันตะกนิษฐ์. การสร้างสรรค์นาฏยศิลป์จากทฤษฎีสมัยใหม่และหลังสมัยใหม่ทางด้านศิลปะ. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปกรรมศาสตรดุษฎีบัณฑิต. สาขาวิชาไม่สังกัดการศึกษา ไม่สังกัดภาควิชา/เทียบเท่า คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย , 2561
มัทนี รัตนิน. (2546). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับศิลปะการกำกับการแสดงละครเวที. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. ศูนย์หนังสือธรรมศาสตร์
ราชบัณฑิตยสถาน. (2542). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตสถาน พ.ศ.2542, กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์การพิมพ์
ลักขณา แสงแดง. (สัมภาษณ์). เลขานุการประจำสาขาวิชาศิลปะการแสดง คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์. 9 พฤศจิกายน 2562.
สุชาติ สวัสดิ์ศรี. (2551). ศิลปะร่วมสมัย ในความคำนึง. สานแสงอรุณ, 12(3).
อภิยา ฉายจันทร์ทิพย์, ผู้ดำเนินรายการ. (2557). หลังม่าน ตอน นักเต้นคอนเทมโพรารี่ จิตติ ชมพี
[รายการโทรทัศน์]. กรุงเทพมหานคร: สถานีโทรทัศน์ไทยพีบีเอส. (8 กันยายน)