ละครรำในรัชกาลที่ 7 และการสืบทอด

บทคัดย่อ

การวิจัยเรื่องละครรำ ในรัชกาลที่ 7 และการสืบทอด มุ่งศึกษาบทบาทของรัชกาลที่ 7 ที่ส่งผลต่อละครรำ ตลอดจนคณะละคร รูปแบบการแสดง บุคคล กิจการ และสถานศึกษาละครรำที่สืบต่อมาจนปัจจุบัน เพื่อพิสูจน์ว่าละครรำมิได้ล่มสลายไปท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงของกระแสสังคม โดยศึกษาจากเอกสาร ภาพถ่าย ภาพยนตร์ เว็บไซต์ การสัมภาษณ์ และการฝึกปฏิบัติจากผู้เชี่ยวชาญ
ละครรำ ในรัชกาลที่ 7 คือ การแสดงที่ดำเนินเรื่องราวซึ่งเน้นผู้แสดงสวมบทบาทฟ้อนรำประกอบบทร้องและการบรรเลงดนตรี ที่ปรากฏอยู่ในประเทศไทยในช่วงเวลาดังกล่าว รูปแบบการแสดงมีลักษณะเฉพาะของคณะที่สืบมาแต่เดิม
ผลการศึกษา พบว่า กิจกรรมที่สำคัญต่อการทำนุบำรุงละครรำมี 6 ประการ คือ 1.บุคคลสำคัญกำหนดนโยบาย หน่วยงาน และสืบทอดความรู้ 2.หน่วยงานราชการปรับเปลี่ยนการบริหารให้ชัดเจน 3.คณะละครเอกชนกระจายอยู่ทั่วไป 4.สถานศึกษามีหลักสูตรสามัญ และเฉพาะทาง 5. แผ่นเสียงบันทึกเพลงการแสดง 6. ภาพยนตร์บันทึกภาพเคลื่อนไหวของนาฏยศิลป์ครั้งแรกในประเทศไทย ละครรำก็ได้รับอานิสงส์นี้ด้วย ซึ่งเกิดคุณูปการอย่างมหาศาล ผลแห่งความพยายามในการจัดกิจกรรม จึงสามารถเก็บรักษา และพัฒนา สืบทอดให้รัฐบาลภายใต้ระบอบการปกครองแบบประชาธิปไตย อันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นพระประมุขดูแลและพัฒนาต่อมาจนถึงปัจจุบัน
ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว แม้สภาพบ้านเมืองจะตกอยู่ในสถานการณ์เศรษฐกิจตกต่ำ มีการตัดทอนงบประมาณอย่างมาก แต่ก็ยังคงเจียดจ่าย เพื่อการอนุรักษ์ และสืบทอดละครรำมาจนปัจจุบันดังที่วิจัยมานี้ นับเป็นความสำเร็จสมควรแก่การสรรเสริญอย่างยิ่งและเผยแพร่พระเกียรติคุณของพระองค์ในฐานะบุคคลสำคัญของ UNESCO ประจำปี 2556