Visual and Symbolic Meaning of Locality Through Cultural Product of Klong Lat Mayom Floating Market Community
Keywords:
Local Image, Klong Lat Mayom Floating Market, Semiotic ApproachAbstract
This research was to analyze the content of locality and method to symbolically communicate locality through cultural commodities focusing on the process of analyzing the meaning from the tourist commodities of Klong Lat Mayom floating community along with the framework based on semiotic theories and the in-depth information collection in the real phenomena to understand the contexts related to the research issues. The findings reveal that the locality reflected in the cultural commodities had 3 content issues, namely, 1) naturalism of life associated with water without dependency on technology and the love in the value of trees as the component, 2) traditional way of life which was simple with handicraft as the prime livelihood, and 3) in-trend culture by which the reconstruction of old things and diversity were presented on the commodities. Symbolic communication was done through 3 forms, namely, 1) paradigmatic communication which was the results of using the parts to communicate, 2) intertextuality by using clues of old things to create value with the new meaning, and 3) construction of opposites or bipolarity to clearly differentiate between urban and rural societies. The research findings could expand the perspective on the use of local culture as the factor to enhance the capacity of tourism to assure its development and sustainability.
References
กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2554). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ พ.ศ. 2555-2559. กรุงเทพมหานคร : กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
กาญจนา แก้วเทพ. (2553). แนวพินิจใหม่ในสื่อสารศึกษา. กรุงเทพมหานคร : ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
_______. (2554). “ใบเบิกทางของการศึกษาสื่อวัตถุพื้นบ้าน.” ใน สื่อพื้นบ้านในสายตานิเทศศาสตร์. กรุงเทพมหานคร : ภาพพิมพ์.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2552). คู่มือการท่องเที่ยว 15 ตลาดบก 16 ตลาดน้ำ. กรุงเทพมหานคร : กองข่าวสารการท่องเที่ยว การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
กำจร หลุยยะพงศ์. (2556). ภาพยนตร์กับการประกอบสร้างสังคม ผู้คน ประวัติศาสตร์และชาติ. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จักรสิน น้อยไร่ภูมิ. (2551). แนวคิดชุมชนเมืองที่พอเพียง : การออกแบบชุมชนเมืองที่ยั่งยืนในรูปแบบของไทย. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร ประจำปีการศึกษา 2551, 177-198.
จิระวรรณ ไชยปรีชาวิทย์. (2560). อิทธิพลของวัฒนธรรมกระแสนิยมที่มีต่อการบริโภคอาหารเคลื่อนที่. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารงานวัฒนธรรม วิทยาลัยนวัตกรรม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ไชยรัตน์ ส้มฉุน. (2556). ผ้าย้อมคราม มรดกศิลป์ไทยกะเลิง. ไทยรัฐออนไลน์. สืบค้นจาก URL: https://www.thairath.co.th/content/373684.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2552). บทบาทขององค์กรปกครองท้องถิ่น กับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนบนฐานเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.
ธีรยุทธ บุญมี. (2551). การปฏิวัติสัญศาสตร์ของโซซูร์ เส้นทางสู่โพสต์โมเดอร์นิสม์. กรุงเทพมหานคร : เคล็ดไทย.
นิศา ชัชกุล. (2555). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประชิด สกุณะพัฒน์ และคณะ. (2554). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : แสงดาว.
ประไพพิมพ์ พานิชสมัย. (2560). การออกแบบอัตลักษณ์ส่งเสริมการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมท้องถิ่นชุมชนท่าแพ จังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต สาขาวิชาศิลปะการออกแบบ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ประภัสสร เสวิกุล. (2558). สินค้าวัฒนธรรม. คมชัดลึกออนไลน์. สืบค้นจาก URL: https://www.komchadluek.net/news/206183
ปุณยนุชวิภา เสนคำ และเอกพล สิระชัยนันท์. (2560). การศึกษาอัตลักษณ์ทางสถาปัตยกรรมของชุมชนริมน้ำจันทบูรเพื่อเป็นแนวทางการออกแบบสภาพแวดล้อมภายในร้านค้า. สืบค้นจาก URL: https://architservice.kku.ac.th/wp-content/uploads/2017/07/03-Punyanutwipha.pdf
พงศ์กฤษฏิ์ พละเลิศ. (2554). บทบาทการใช้สื่อพื้นบ้านในการส่งเสริมการท่องเที่ยว ของชุมชนตลาดเก้าห้อง อ.บางปลาม้า จ.สุพรรณบุรี. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
มณีรัตน์ ศิริปัญจนะ. (2557). โมเดลกระตุ้นท่องเที่ยว. เดลินิวส์. สืบค้นจาก URL: https://www.dailynews.co.th/article/223343.
มิ่งสรรพ์ ขาวสะอาด. (2554). การท่องเที่ยวจากนโยบายสู่รากหญ้า. เชียงใหม่ : ล็อคอินดีไซน์เวิร์ด.
ลภัสรินทร์ ฉัตรวังคีรี. (2563). อัตลักษณ์พื้นถิ่นในบันเทิงคดีล้านนา (พ.ศ. 2521-2554). มนุษยศาสตร์สาร, 21(1), 75-95.
วีรพร รอดทัศนา. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของกลุ่มไทยพวน : กรณีศึกษา ชุมชนตลาดเก้าห้อง อำเภอบางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการท่องเที่ยว คณะการท่องเที่ยวและการโรงแรม มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
ศิริมิตร ประพันธ์ธุรกิจ. (2558). การวิจัยเพื่อการผลิตรายการวิทยุและโทรทัศน์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สินธุ์ สโรบล และคณะ. (2547). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชน, ประชาคมวิจัย, 57(2547) กันยายน-ตุลาคม,
- 21
สิริกานต์ ทองพูน คัมภีร์ ทองพูน และคงทัต ทองพูน. (2563). อัตลักษณ์ชุมชนเพื่อการส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชนบ้านลานคา จังหวัดสุพรรณบุรี. การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติครั้งที่ 11. สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
อินทิรา พงษ์นาค. (2557). อัตลักษณ์ชุมชนเมืองโบราณอู่ทองเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัด สุพรรณบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการทางวัฒนธรรม (สหสาขาวิชา) จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุดม เชยกีวงศ์. (2552). วิถีชีวิตของชุมชนที่อาศัยอยู่ริมน้ำ ตลาดน้ำ. กรุงเทพมหานคร : ภูมิปัญญาสร้างสรรค์.
Rolang Barthes. (1970). Elements of Semiology and Writing Degree Zero. Boston: Beacon Press.
Sukanasirikun. K. (2013). Development of Cultural Tourism Quality in the Northeast Region. Nakhon Ratchasima: Sunaree University of Technology.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2021 ่่๋๋Journal of Mass Communication Technology, RMUTP

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Copyright (c) Journal of Mass Communicaiton Technology, RMUTP
Journal of Journal of Mass Communicaiton Technology, RMUTP is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License. (CC BY-Nc-ND 4.0) licence, unless otherwise stated. Please read our Pollicies page for more information on Open Access, copyright and permissions.
