การพัฒนามาตรการทางกฎหมายเพื่อควบคุมการขอทาน

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัญหากฎหมายเกี่ยวกับการห้ามทำการขอทานโดยเด็ดขาด บทกำหนดโทษที่ไม่เหมาะสม การกำหนดกลุ่มบุคคลที่สามารถได้รับการพัฒนาคุณภาพชีวิตที่ไม่ครอบคลุม และการกำหนดโทษแก่ผู้ที่แสวงหาประโยชน์จากคนขอทานที่ไม่เหมาะสม การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพและเก็บรวบรวมข้อมูลโดยการวิจัยเอกสารและการสัมภาษณ์เจาะลึก วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้เทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหาและแปลความหมายจากการเปรียบเทียบ

ผลการวิจัย พบว่า พระราชบัญญัติควบคุมการขอทาน พ.ศ. 2559 มีบทกำหนดที่ห้ามมิให้บุคคลใดทำการขอทานโดยเด็ดขาดซึ่งไม่สอดคล้องกับสภาพปัญหาการขอทานในสังคมไทย การนำโทษจำคุกและปรับมาใช้ลงโทษแก่ผู้ที่ฝ่าฝืนทำการขอทานนั้นไม่สอดคล้องกับหลักการกำหนดโทษทางอาญาที่รัฐพึงนำมาใช้เฉพาะกับความผิดที่ร้ายแรง การคุ้มครองและพัฒนาคุณภาพชีวิตที่จำกัดเฉพาะแก่คนขอทานบางประเภทไม่ครอบคลุมถึงคนขอทานทุกคนก่อให้เกิดปัญหาการหวนกลับมากระทำความผิดซ้ำ และอัตราโทษของผู้ที่แสวงหาประโยชน์จากคนขอทานที่ไม่เหมาะสมและไม่ให้อำนาจศาลใช้ดุลพินิจกำหนดโทษให้เหมาะสมแก่พฤติการณ์แห่งคดี จึงจำเป็นต้องแก้ไขบทบัญญัติให้เฉพาะการขอทานที่กระทำโดยมีพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์ หลอกลวงหรือก้าวร้าวเป็นการขอทานที่ต้องห้ามตามกฎหมาย กำหนดโทษทางอาญาแก่การขอทานเหล่านี้ไว้เป็นการเฉพาะ บัญญัติให้กระบวนการคุ้มครองและพัฒนาคุณภาพชีวิตของคนขอทานเป็นมาตรการหลักในการควบคุมจำนวนคนขอทานเพื่อให้คนขอทานสามารถพึ่งพาตนเอง ลดการพึ่งพิงบุคคลอื่นหรือความช่วยเหลือจากรัฐ และเพิ่มอัตราโทษที่จะใช้ลงโทษแก่ผู้ที่แสวงหาประโยชน์จากคนขอทาน