การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูหลวง จังหวัดเลย โดยใช้กระบวนการมีส่วนร่วม
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูหลวง จังหวัดเลยโดยใช้กระบวนการมีส่วนร่วม 4 ขั้นตอน คือ 1) ขั้นศึกษาความต้องการ เป็นการศึกษาความต้องการของนักท่องเที่ยวและเจ้าหน้าที่เกี่ยวข้อง โดยสอบถามจากนักท่องเที่ยว จำนวน 384 คน ด้วยแบบสอบถามวิเคราะห์และสรุปข้อมูล นำข้อมูลที่ได้มาจัดทำแบบสัมภาษณ์และสัมภาษณ์เจ้าหน้าที่ 14 คน 2) ขั้นพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน โดยการประชุมกลุ่มกับเจ้าหน้าที่เพื่อยืนยันเส้นทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนจากนั้นนำข้อมูลมาจัดทำเส้นทางการท่องเที่ยว 3) ขั้นทดลองใช้เส้นทางที่พัฒนาขึ้นด้วยแผนการวิจัยแบบ one-shot case study โดยจัดทัวร์จำลองกับนักท่องเที่ยว จำนวน 20 คน เก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถามความพึงพอใจ 4) ขั้นประเมินเส้นทางโดยจัดประชุมกับเจ้าหน้าที่เพื่อศึกษาปัญหา/อุปสรรคและนำข้อมูลมาสู่การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยว
ผลการวิจัย พบว่านักท่องเที่ยวมีความต้องการเส้นทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน อยู่ในระดับมากซึ่งสอดคล้องกับเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง จึงได้จัดทำเส้นทางการท่องเที่ยว 3 เส้นทาง คือ 1) ลานสุริยัน 2) เส้นทางศึกษาธรรมชาติ 3) แปกดำ หากแต่ผลการยืนยันเส้นทางทั้ง 3 เส้นทาง พบว่า มีความเป็นไปได้ในการจัดเป็นเส้นทางเดินท่องเที่ยวจำนวน 2 เส้นทาง คือ 1) ลานสุริยัน 2) เส้นทางศึกษาธรรมชาติผลการทดลองจัดการท่องเที่ยวตามเส้นทาง พบว่า นักท่องเที่ยวมีความพึงพอใจต่อเส้นทางการท่องเที่ยวในภาพรวม รายด้าน และรายข้ออยู่ในระดับมาก ดังนั้น เส้นทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูหลวง จังหวัดเลยจึงมีความเป็นไปได้ใน 2 เส้นทาง คือ เส้นทางที่ 1 ลานสุริยันระยะทาง 1.7-1.8 กิโลเมตร เส้นทางที่ 2 เส้นทางศึกษาธรรมชาติผาช้างผ่าน-รอยเท้าไดโนเสาร์ ระยะทาง 4.8 กิโลเมตร
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ฉลอง สุนทรนนท์. 2548. การวิจัยและพัฒนาศักยภาพเส้นทางการท่องเที่ยวลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาลุ่มแม่น้ำป่าสัก เขตอำเภอพระนครศรีอยุธยา อย่างเป็นระบบและยั่งยืน. รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา, พระนครศรีอยุธยา.
ฐิตาภรณ์ เวียงวิเศษ, ขนิษฐา ศรีตะวัน, ดวงใจ ลิ้มอำไพ และอารีรัตน์ เมืองแสน. 2550. การพัฒนาเส้นทางการจัดการท่องเที่ยวแหล่งอารยธรรมขอมในเขตอีสานใต้ถึงปราสาทนครวัดประเทศกัมพูชา. รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, บุรีรัมย์.
ทัศไนยวรรณ ดวงมาลา. 2557. การวิเคราะห์แหล่งท่องเที่ยวเพื่อกาหนดเส้นทางการท่องเที่ยวจังหวัดชัยภูมิ ตามการแบ่งส่วนตลาดตามวัย. วิทยานิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยขอนแก่น,ขอนแก่น.
นิคม บุญญานุสิทธิ์, วิรุฬ ลีวงศ์ และชาตรี ควบพิมาย. 2550. การศึกษาแนวทางการกำหนดรูปแบบเส้นทางจักรยานเพื่อสนับสนุนการท่องเที่ยวในพื้นที่อีสานใต้. รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลนครราชสีมา, นครราชสีมา.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. 2547. การวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่.
พันธุ์ชนก แชมเบอร์ส. 2551. แนวทางการพัฒนาและส่งเสริมแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ศิลปะเขมรในประเทศไทยกรณีศึกษา: การจัดรูปแบบเส้นทางการท่องเที่ยวใหม่ ในเขตอําเภอเมืองลพบุรี จังหวัดลพบุรี. การศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยนเรศวร, พิษณุโลก.
ภัคณิษา อภิศุภกรกุล และกุลกันยา ศรีสุข. 2550. การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เชื่อมโยงกับเทศกาลการท่องเที่ยวประจำปี ในกลุ่มจังหวัดภาคอีสานใต้. รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, บุรีรัมย์.
วิภาวรรณ ปิ่นแก้ว. 2551. การศึกษาเพื่อเสนอเส้นทางท่องเที่ยวเชิงนิเวศน์ในอําเภอเมือง จังหวัดเพชรบุรี. ปริญญานิพนธ์ วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.
สฤษฏ์ แสงอรัญ. 2549. การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์. (ระบบออนไลน์). แหล่งข้อมูล: http://www.dnp.go.th/npo/Html/Tour/Eco_
Tour.html (31 สิงหาคม 2560).
Cochran, W.G. 1977. Sampling techniques. 3rd ed. John Wiley and Sons Inc, New York.