ผลการใช้รูปแบบการลดปริมาณการใช้สารเคมีต่อความรู้ ความตระหนัก และพฤติกรรมในการลดปริมาณการใช้สารเคมี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลการใช้รูปแบบการลดปริมาณการใช้สารเคมีด้วยกระบวนการสิ่งแวดล้อมศึกษาของนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ โดยเปรียบเทียบความรู้ ความตระหนัก และพฤติกรรมในการลดปริมาณการใช้สารเคมีก่อนและหลังการใช้รูปแบบการลดปริมาณการใช้สารเคมีด้วยกระบวนการสิ่งแวดล้อมศึกษาของนักศึกษารวมทั้งจำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล การใช้รูปแบบเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจงจากนักศึกษาชั้นปีที่ 2 ที่เรียนวิชาเคมีวิเคราะห์แล้ว จำนวน 42 คน เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ แบบทดสอบความรู้ มีค่าอำนาจจำแนก อยู่ระหว่าง 0.20-0.73 มีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.90 แบบสอบถามความตระหนัก มีค่าค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.91 แบบสอบถามพฤติกรรม มีค่าค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.90 วิเคราะห์ข้อมูลโดยการใช้สถิติ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าที และค่าเอฟ
ผลการวิจัยพบว่า หลังการใช้รูปแบบการลดปริมาณการใช้สารเคมีด้วยกระบวนการสิ่งแวดล้อมศึกษาของนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ นักศึกษามีความรู้ อยู่ในระดับมากที่สุด ส่วนความตระหนัก และพฤติกรรมอยู่ในระดับมาก เมื่อเปรียบเทียบก่อนกับหลังการใช้รูปแบบ พบว่า แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 และเปรียบเทียบตามปัจจัยส่วนบุคคล พบว่า นักศึกษาที่มีเกรดเฉลี่ยสะสมแตกต่างกัน มีความรู้ พฤติกรรม และความตระหนัก หลังการเรียนรู้ต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ฐากร สิทธิโชค. (2559). การจัดกระบวนการเรียนรู้ สิ่งแวดล้อมศึกษาในสถานศึกษา. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 11(พิเศษ), 177-197.
เบญจวรรณ สุภารัตน์. (2553). การศึกษาและการพัฒนาความรู้ เจตคติ และการปฏิบัติในการอนุรักษ์และฟื้นฟูป่าไม้ของเยาวชนในชุมชนบ้านเขาพระ จังหวัดนครนายก (วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม.
ประเสริฐ พลอยบุตร. (2550). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้เกี่ยวกับการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ในโรงเรียนบ้านหนองจอกวังกำแพง อำเภอศรีเทพ จังหวัดเพชรบูรณ์ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม.
พิชญา ปิยจันทร์. (2560). สิ่งแวดล้อมศึกษา: กระบวนการเรียนรู้ผ่านการลงมือทำอย่างเท่าเทียม. วารสารสิ่งแวดล้อม, 21(3), 38-42.
พีรพงษ์ สุนทรเดชะ. (2556). ผลพวงจากทีวีอะนาล็อกเป็นทีวีดิจิทัล. วารสารกรีนพีซ, 10(25), 16-17.
เยาวดี รางชัยกุล วิบูลย์ศรี. (2554). การวัดผลและการสร้างแบบสอบผลสัมฤทธิ์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โลมไสล วงศ์จันตา, ปาริชาติ กัญญาบุญ, เต็มสิริ เคนคำ, และรพีพงษ์ ลีฬหะวิโรจน์. (2559). ความรู้ ทัศนคติ และการปฏิบัติของผู้บริโภคใน ต.บางลาย อ.บึงนาราง จ.พิจิตร ต่อการปนเปื้อนของสารเคมียาฆ่าแมลงในผักและผลไม้สด. วารสารอาหารและยา, 23(2), 18-24.
วรรณา เลาวกุล. (2556). สารพิษจากการเผาในที่โล่งแจ้ง. วารสารกรีนพีซ, 10(25), 1-4.
วินัย วีระวัฒนานนท์. (2541). สิ่งแวดล้อมและการพัฒนา (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาการสาธารณสุขอาเซียน.
วินัย วีระวัฒนานนท์. (2546). สิ่งแวดล้อมศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โอ.เอส พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
วินัย วีระวัฒนานนท์. (2555). สิ่งแวดล้อมศึกษาในยุคโลกร้อน (พิมพ์ครั้งที่ 2). พิษณุโลก: พิษณุโลกดอทคอม.
วินัย วีระวัฒนานนท์, และสิวลี ศิริไล. (2555). สิ่งแวดล้อมศึกษาตามหลักพุทธธรรม. วารสารสิ่งแวดล้อมศึกษา-สสศท, (7), 339.
ศิริอุมา เจาะจิตต์, วิยดา กวานเหียน, อุดมรัตน์ วัฒนสิทธิ์, พิมาน ธีระรัตนสุนทร, สุภาภรณ์ ยิ้มเที่ยง, จันจิรา มหาบุญ, และปนัดดา พิบูลย์. (2560). การเปรียบเทียบความรู้ ทัศนคติ พฤติกรรมของเกษตรกรผู้ปลูกข้าว และปริมาณสารกำจัดศัตรูพืชตกค้าง ในสิ่งแวดล้อม จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารความปลอดภัยและสุขภาพ, 10(37), 10-20.
แสงจันทร์ เพริดพราว. (2552). การพัฒนารูปแบบการจัดกระบวนการเรียนรู้บูรณาการสิ่งแวดล้อมศึกษาเพื่อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม สำหรับนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น (วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม.
หทัยรัตน์ การีเวทย์. (2556). ทำไมต้องสนใจปรอทในอากาศ. วารสารกรีนพีซ, 10(25), 8-12.
Withgott, J., & Brennan, S. (2008). Environment: The science behind the stories (3rd ed). San Francisco: Pearson Education, Inc., publishing as Pearson Benjamin Cummings.
Zeidler, D. L., Sadler, T. D., Simmons, M. L., & Howes, E. V. (2005). Beyond STS: A research-based framework for socioscientific issues education. Science Education, 89(3), 357-377.
