การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรม เพื่อส่งเสริมความสามารถในการพัฒนาหลักสูตรช่างอุตสาหกรรมเชิงสร้างสรรค์

Main Article Content

จันทิมา หิรัญอ่อน

บทคัดย่อ

          การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรม เพื่อส่งเสริมความสามารถในการพัฒนาหลักสูตรช่างอุตสาหกรรมเชิงสร้างสรรค์และประเมินประสิทธิภาพของหลักสูตรฝึกอบรม ในการส่งเสริมความสามารถในการพัฒนาหลักสูตรช่างอุตสาหกรรมเชิงสร้างสรรค์ แบ่งออกเป็น 2 ระยะ ได้แก่ ระยะที่ 1 การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรม ระยะที่ 2 การประเมินประสิทธิผล กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยเป็นนักศึกษาสาขาวิชาวิศวกรรมอุตสาหการ ชั้นปีที่ 3 จำนวน 13 คน โดยวิธีการสุ่มอย่างง่าย (simple random sampling) ผลการวิจัยพบว่า ผลการสร้างและตรวจสอบของหลักสูตรฝึกอบรม โดยผู้เชี่ยวชาญ พบว่า หลักสูตรฝึกอบรมฯ มีความเหมาะสมและสอดคล้องอยู่ในระดับมาก โดยมี 7 องค์ประกอบหลัก คือ 1) หลักการ 2) จุดมุ่งหมายของหลักสูตร 3) โครงสร้างหลักสูตร 4) เนื้อหา 5) กระบวนการฝึกอบรม 6) ระยะเวลาในการฝึกอบรม และ 7) การวัดและประเมินผล ส่วนการประเมินประสิทธิผลของหลักสูตรฝึกอบรม พบว่า 1) ความรู้ในการพัฒนาหลักสูตรช่างอุตสาหกรรมเชิงสร้างสรรค์หลังฝึกอบรมสูงกว่าก่อนฝึกอบรม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 2) ความสามารถในการพัฒนาหลักสูตรหลังฝึกอบรมอยู่ในระดับมาก และ 3) ผลการประเมินความพึงพอใจของนักศึกษาที่มีต่อหลักสูตรฝึกอบรม อยู่ในระดับมากที่สุด

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
หิรัญอ่อน จ. (2019). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรม เพื่อส่งเสริมความสามารถในการพัฒนาหลักสูตรช่างอุตสาหกรรมเชิงสร้างสรรค์. วารสารวิชาการ มทร.สุวรรณภูมิ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(1), 105–114. สืบค้น จาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/rmutsb-hs/article/view/154359
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

เกษม เมษินทรีย์. (2559). ยุทธศาสตร์และการปฏิรูปสู่การเป็นไทยแลนด์ 4.0. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.

ชาลินี เกสรพิกุล. (2556). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อพัฒนาสมรรถนะครูภาษาไทยด้านการคิดวิเคราะห์. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเซีย, 2(2), 200-208.

ชูชัย สมิทธิไกร. (2554). การฝึกอบรมบุคคลากรในองค์กร (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เด่นพงษ์ พลละคร. (2551). การนำความรู้ทางทฤษฎีการบริหารบุคคลไปใช้ปฏิบัติ. ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยรังสิต.

ทิศนา แขมมณี. (2555). ศาสตร์การสอน (พิมพ์ครั้งที่ 16). กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์.

พิจิตรา ทีสุกะ. (2556). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมนักศึกษาวิชาชีพครูเพื่อพัฒนาความสามารถในการจัดประสบการณ์สร้างเสริมการตระหนักรู้ในตนเอง สำหรับเด็กปฐมวัย. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 7(1), 135-137.

วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: มูลนิธสดศรี - สฤษดิ์วงศ์.

ศิริชัย กาญจนวาสี. (2544). ทฤษฎีการทดสอบแบบดั้งเดิม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สาวิตรี สิทธิชัยกานต์. (2560). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเสริมสร้างความสามารถในการจัดการเรียนรู้ บูรณาการธรรมชาติวิทยาศาสตร์ สำหรับครูระดับมัธยมศึกษา. วารสารมนุษย์สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 10(2), 1076-1088.

สรญา วัชระสังกาศ. (2560). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อส่งเสริมทักษะการคิดอย่างมีเหตุผลสำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 สังกัดสานักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสกลนคร เขต 3. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์, 12(1), 39-40.

Oliva, P. F. (2001). Developing the curriculum (7th ed). Boston: Allyn and Bacon.

Taba, H. (1962). Curriculum development: Theory and practice. New York: Harcourt, Brace & World, lnc.