“...สาเกะตะเละบือลอ มาตีตะเละแตเงาะ...”: การตีตราและลดทอนความเป็นมนุษย์จาก โรคระบาดโคโรนาไวรัส 2019 ของผู้ป่วย มุสลิมกลุ่มดะวะห์ตับลีฆ*

บทคัดย่อ

การแพร่ระบาดของไวรัสโคโรนาสายพันธุ์ใหม่ 2019 เป็นสถานการณ์ที่ส่งผลกระทบต่อประชากรทั่วโลก และสร้างความตื่นตระหนกต่อผู้คน บทความวิจัยเชิงมานุษยวิทยาชิ้นนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอประสบการณ์ชีวิตของผู้ติดเชื้อโควิด-19 ชายชาวมุสลิมคนหนึ่งจากกลุ่มดะห์วะห์ตับลีฆที่ติดเชื้อจากการเข้าร่วมกิจกรรมทางศาสนาที่ประเทศมาเลเซีย ใช้วิธีการลงพื้นที่และสัมภาษณ์เชิงลึกเพื่อเก็บข้อมูลในพื้นที่ที่มีการระบาดของโรค (พื้นที่สีแดง) ในจังหวัดปัตตานี ผลการศึกษาพบว่า การระบาดของโควิด-19 มิได้นำซึ่งความเจ็บป่วยทางกายเท่านั้น แต่ยังสร้างความตื่นกลัวแก่ผู้คนในชุมชน ทำให้ผู้ป่วยจากโรคดังกล่าวต้องประสบความทุกข์ยากลำบาก ถูกตัดญาติขาดมิตร ไม่มีการคบค้าสมาคม และถูกผู้คนในชุมชนเหยียดหยาม จนเขาไม่กล้าเข้าหาผู้คนแม้จะหายจากการเป็นโรคแล้วก็ตาม นอกจากนี้ยังประสบความลำบากในด้านอาหารการกิน การงานอาชีพ และการสูญเสียสมาชิกในครอบครัว นับเป็นบาดแผลที่ไม่สามารถเยียวยาได้ อย่างไรก็ตาม ความอดทน (ซอบัร) ความศรัทธา (อิหม่าน) การยอมรับสภาวการณ์ของพระผู้เป็นเจ้า (กอดอ-กอดัร) ได้นำทางเขาและก้าวข้ามบททดสอบของผู้ศรัทธา และเริ่มต้นการดำเนินชีวิตต่อไป