The Local Museum Management in Songkhla Lake Basin in a case of Wat Hua Toei Local Museum, Don Sai sub-district, Pak Phayun district, Phatthalung province

Main Article Content

Savitree Satayayuth
Phonphan Khamkhunasai
Phibul Daungchan
Nathapong Chitniratna

Abstract

This study aims at capturing knowledge of local museum management processes, and illustrating the local museum management patterns of the local museum in Songkhla Lake Basin in a case of Wat Hua Toei Local Museum, Don Sai Sub-district, Pak Phayun District, Phatthalung Province. Specifically, this study followed the qualitative research paradigm using observations, interviews and group discussions to gather the data from four major groups of informants including local administrators, folk philosophers, local people and relevant organizations. The results showed that: 1) the local community administered the local museum with a participatory management pattern consisting of generating knowledge sharing forum to pilot the local museum management processes, writing cooperative memorandum of the local museum with connected parties, studying the local history and cultural heritage of the community, gathering the core of knowledge for dissemination, constructing an information recording of objects for preliminary conservation, organizing exhibition seminars to exhibit objects, exhibiting objects at the local museum, and holding meetings to create information document, community cultural map, media and permanent exhibition; and 2) in terms of the participatory pattern of local museum management, it specified three suitable models of museum tourism as i) Tourism Model ““Retrace the local history through Wat Hua Toei Local Museum”, ii) Tourism Model “Learning Art and local handicrafts through Wat Hua Toei Local Museum”, and iii) Tourism Model “Learning local wisdom for health care through Wat Hua Toei Local Museum”.

Article Details

Section
Research Article

References

กานต์รวี ชมเชย.(2557). รายงานการวิจัยเรื่อง การบริหารจัดการพิพิธภัณฑ์ : กรณีศึกษามิวเซียมสยามและพิพิธภัณฑ์บ้านไทยจิมทอมป์สัน. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ชุมพล รอดแจ่ม.(2556). รายงานการวิจัยเรื่องเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรม อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี. วิทยาลัยราชพฤกษ์.

พิเศษ เจียจันทร์พงษ์. (2539). “แนวโน้มของพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นในประเทศไทย” ใน พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นในประเทศไทย. ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.

ภัทรา แจ้งในเจริญ. (2558). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมกรณีศึกษา ชุมชนโอหงิมาจิหมู่บ้านชิราคาว่าโก จังหวัดกิฝุ ประเทศญี่ปุ่น. [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์ (2543). รวบรวม บันทึก ศึกษา ข้อมูลทางวัฒนธรรม สนับสนุนการอนุรักษ์เพื่อพัฒนาเผยแพร่เพื่อศึกษาของสาธารณะ. เมืองโบราณ.

รัชฎาพร เกตานนท์ แนวแห่งธรรม. (2556). การพัฒนารูปแบบพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ในการสร้างความเข้มแข็งสู่ชุมชน. [ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

วนิษา ติคำ. (2553). การจัดการพิพิธภัณฑ์เชิงบูรณาการกรณีศึกษาพิพิธภัณฑ์ชุมชนท้องถิ่นแหล่งเตาเมืองน่านบ้านเตาไหแช่เลียง. [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ศรีศักร วัลลิโภดม. (2545). พิพิธภัณฑ์ในศตวรรษใหม่. ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สถาบันทักษิณคดีศึกษา. (2557). ชุมชนดอนทราย อำเภอปากพะยูน จังหวัดพัทลุง ประวัติศาสตร์ ศิลปวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่น. สถาบันทักษิณคดีศึกษา มหาวิทยาลัยทักษิณ.

สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์. (2536). ข้อจำกัดและปัจจัยทางวัฒนธรรมกับการพัฒนาชุมชนรอบลุ่มทะเลสาบสงขลา. ทักษิณคดี, 3(1), 55-66.

สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์. (2539). “ปัญหาพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นและแนวทางการแก้ไขปัญหา” ใน พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นในประเทศไทย. ศูนย์มานุษยวิทยา สิรินธร มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ICOM. (2004). Development of the Museum Definition according to ICOM Statutes. http://icom.museum /his_def_eng.html.