Assessing the Potential of Community Based Tourism in Phatthalung Province using the GSTC Criteria
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This study aims to 1) evaluate the potential of community-based tourist management in Phatthalung Province and 2) establish guidelines for the development of community-based tourism in Phatthalung Province. Data were collected from ten members of community-based tourism in Phatthalung Province who play a management role and assess the community-based tourism potential with the GSTC criteria, which is a quantitative assessment from objective indicators. Qualitative research was applied to analyze data in collaboration with representatives of government agencies involved in Phatthalung tourism, Phatthalung Tourism Business Entrepreneurs, and tourism bloggers in total number of eleven people through small group discussions and summaries of significant issues for Community Based Tourism.
The findings revealed that the tourism community in Phatthalung Province as a whole has good potential (average score of 2.04), with the highest potential in economic, social, and quality of life management at a good level (average score of 2.61). This is because Phatthalung Province has various tourism resources in Theme – Khao, Pa, Na, Lae, including natural and cultural resources, are prominent tourist attractions. And create tourism products based on domestic and international tourists’ needs and behavior.
In Phatthalung Province, there are guidelines for the development of community-based tourism in Phatthalung Province as follows: 1) Value Network Creation in Marketing and Marketing Communication; 2) Knowledge Management in Conservation and promotion of community culture; 3) Low Carbon Tourism Management; 4) Development of a community-based tourism management system; 5) Management of the economy, society, and quality of life. This has to do with the management's responsibility to encourage community engagement, and 6) Improving the quality of community-based tourist services, from service planning to safety assurance.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรมการท่องเที่ยว (ก). (2557). คู่มือการตรวจประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ:สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึกในพระบรมราชูปถัมภ์.
กรมการท่องเที่ยว (ข). (2561). มาตรฐานการท่องเที่ยวชุมชน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กรมการพัฒนาชุมชน. (2561, ม.ป.ป.). ชุมชนนวัตวิถีจังหวัดพัทลุง. http://cdd.go.th.
กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2561, ม.ป.ป.). ข้อมูลด้านการท่องเที่ยว. https://secretary.mots.go.th/policy/more_news.php?cid=26.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2561, ม.ป.ป.). Tourism Go Local ชุมชนเติบใหญ่ เมืองไทยเติบโต. https://www.tatreviewmagazine.com/article/tourism-go-local/.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2561, ม.ป.ป.). เกณฑ์การพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนของไทยเทียบเท่าเกณฑ์ระดับสากล. https://www.tatreviewmagazine.com/article/bring-up-thailand-community-based-tourism-development-criteria-to-equalizeinternational-standard/.
คุลิกา หลิมแก้ว. (2559). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวตำบลลำปำ อำเภอเมือง จังหวัดพัทลุง. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร].
ณัฎฐพัชร มณีโรจน์. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 25-46.
ดรรชนี เอมพันธุ์, เรณุกา รัชโน, อำนาจ รักษาพล, มยุรี นาสา, และจุฑารัตน์ ขาวคม.(2549). ข้อมูลการท่องเที่ยวทางธรรมชาติ จังหวัดเชียงใหม่ ในรายงานฉบับสุดท้ายสาระสำคัญประกอบแผนแม่บทเพื่อพัฒนาโครงข่ายการท่องเที่ยวทางธรรมชาติ จังหวัดเชียงใหม่. กรุงเทพฯ: องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน.
ดวงธิดา พัฒโน, และจาริณี แซ่ว่อง. (2560). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์โดยชุมชนมีส่วนร่วม: กรณีศึกษา ตำบลลานข่อย อำเภอป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์, 37(2), 89-105.
ตนุยา เพชรสง, ชมพูนุช จิตติถาวร, และผกามาศ ชัยรัตน์. (2564). ศักยภาพการท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยในจังหวัดพัทลุง. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 7(5), 269-280.
ธนิศร ยืนยง. (2561). การมีส่วนร่วมของประชาชนที่ส่งผลต่อการพัฒนาท้องถิ่นในจังหวัดนครนายก. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 5(2), 119-135.
นิจกานต์ หนูอุไร, วาสนา สุวรรณวิจิตร, จิราพร คงรอด, อรศิริ ลีลายุทธชัย และอัตถพงศ์ เขียวแกร. (2561). การศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในพื้นที่ชุมชนลุ่มน้ำคลองป่าพะยอม คลองท่าแนะ จังหวัดพัทลุง (รายงานผลการวิจัย). สงขลา:สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยทักษิณ.
ประทีป นวลเจริญ, อุไรรัตน์ มากจันทร์, และธวัชชัย จันทร์ทอง. (2547). การศึกษาศักยภาพของทรัพยากรการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติทางบกของจังหวัดภูเก็ต พังงา และกระบี่ (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ:สำนักงานการวิจัยแห่งชาติ.
ปาณิตา แสไพศาล. (2554). แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว : กรณีศึกษาทะเลน้อย ตำบลพนางตุง อำเภอควนขนุน จังหวัดพัทลุง (การค้นคว้าอิสระ). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ปุณภิลาศ นรากรพิพัฒน์. (2562). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศขององค์การบริหารส่วนตำบลทะเลน้อย อำเภอควนขนุน จังหวัดพัทลุง (การค้นคว้าอิสระ).กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา บ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, 7(3), 650-665.
พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์, กนกวรรณ แก้วอุไทย, สุทธิณี พรพันธุ์ไพบูลย์, ฉัตรชัย เงินแสงสรวย, และกฤษณะเดช เจริญสุธาสินี. (2561). ศักยภาพทางการท่องเที่ยวและจัดทำแผนพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ในพื้นที่เกาะพะงัน จังหวัดสุราษฎร์ธานี (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ:สำนักงานการวิจัยแห่งชาติ.
มัณฑนา นวลเจริญ, วราภรณ์ วัจนะพันธ์, และมนทิรา ไชยตะญากูร. (2548). การศึกษาศักยภาพของชุมชนในฐานเป็นผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวของจังหวัดภูเก็ต พังงา และกระบี่ (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ:สำนักงานการวิจัยแห่งชาติ.
วัชระ ชัยเขต, คัมภีร์ ทองพูน, นิตติยา ทองเสนอ, สรชา สมวาที, และวรางคณา ปะสะสุข. (2563). การประเมินศักยภาพพื้นที่เพื่อพัฒนาแหล่งท่องเที่ยววิถีชาวนา ชุมชนวังอ่าง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 8(2), 42-72.
วีรพล ทองมา. (2560). การท่องเที่ยวโดยชุมชนสำหรับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของชุมชนในเขตที่ดินป่าไม้. กรุงเทพฯ:กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช.
วิจิตรา อมรวิริยะชัย. (2564). การพัฒนาเส้นทางและกิจกรรมท่องเที่ยวชุมชนเชิงนิเวศแบบมีส่วนร่วมที่ปากประ จังหวัดพัทลุง. แก่นเกษตร, 49(1), 763-772.
วิโรจน์ ศรีหิรัญ. (2564). นวัตกรรมการสื่อสารแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวจังหวัดระนอง. วารสารสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา, 6(2), 225-236.
วิวัฒน์ จันทร์กิ่งทอง, กอแก้ว จันทร์กิ่งทอง, ชุติมา หวังเบ็ญหมัด, ดวงฤดี อุทัยหอม, และ นิศาชล สกุลชาญณรงค์. (2562). ศักยภาพผู้ประกอบการท่องเที่ยวชุมชน จังหวัดพัทลุง. การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติครั้งที่ 10 (น. 1403-1414). มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
ศันสนีย์ วงศ์สวัสดิ์, กนกวรรณ แก้วอุไทย, นิศารัตน์ ไทยทอง, มัณฑน์นันท์ ขุนฤทธิ์, และ จารีย์ พรหมณะ. (2563). ขีดความสามารถในการรองรับการท่องเที่ยวด้านจิตวิทยาแหล่งท่องเที่ยวป่าต้นน้ำบ้านน้ำราด ตำบลบ้านทำเนียบ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 7(2), 219-258.
ศิรินทร์ คีรีเพชร, ดวงกมล ปานรศทิพ, ธรรมา ธิวัฒน์ และปัญญา หมั่นเก็บ. (2561). ความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยต่อการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศของชุมชนบ้านคีรีวง อำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารเกษตรพระจอมเกล้า, 36(1), 87-98.
ศิวฤทธิ์ พงศกรรังศิลป์, พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์, ธีรนุช พูศักดิ์ศรีกิจ, และพิมพ์มาดา วิชาศิลป์. (2562). การสร้างแบรนด์การท่องเที่ยวเขตพัฒนาการท่องเที่ยวอันดามัน. รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์. สํานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สมคิด ศรีสิงห์. (2557). ปัจจัยที่ส่งเสริมการมีส่วนร่วมในการพัฒนากิจกรรมชุมชนของประชาชนในเขตเทศบาลนครพิษณุโลก จังหวัดพิษณุโลก. พิษณุโลก : มหาวิทยาลัยพิษณุโลก.
สินธุ์ สโรบล. (2546). การท่องเที่ยวโดยชุมชน: แนวคิดและประสบการณ์พื้นที่ภาคเหนือ. เชียงใหม่ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สุรเชษฎ์ เชษฐมาส. (15 กันยายน 2538). ท่องเที่ยวแบบ “นิเวศสัญจร” ทางรอดแหล่งท่องเที่ยวไทย. มติชน. 21.
สุวัฒนา ธาดานิติ. (2544). โครงการจัดทำแผนผังพัฒนาเขตกรุงเทพมหานคร: เขตบางซื่อ. กรุงเทพฯ : สถาบันวิจัยสังคม จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. (2564). เกณฑ์ GSTC สำหรับแหล่งท่องเที่ยว Version 2.0. https://www.dasta.or.th/th/article/723.
อัจฉรา ศรีลาชัย และภูเกริก บัวสอน. (2561). แนวทางการจัดการรูปแบบการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษาชุมชนบ้านโคกเมือง ตำบลจรเข้มาก อำเภอประโคนชัย จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 12(1), 218-229.
อุมาพร บุญเพชรแก้ว. (2552). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ อําเภอควนขนุน จังหวัดพัทลุง. การประชุมวิชาการแห่งชาติ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตกําแพงแสน ครั้งที่ 10 (น. 682-687). มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
Aprilani, T. L. & Cahayani, M. (2022). Community-Based Tourism Development in Improving Community Welfare in The Mandalika Special Economic Zone. The 2nd International Conference on Government Education Management and Tourism (ICoGEMT)+TECH (pp. 1-13). Indonesia.
Boonyaphak, W. (2007). The Impact of Tourism Industry in Cultural Heritage. Tourism Journal, 4(10r), 31–38.
Choibamroong, T. (2009). The role of local government organizations and sustainable tourism development based on the sufficiency economy concept. Publisher of the Cabinet and the Government Gazette, Bangkok: King Prajadhipok's Institute.
Hunter, C. (2002). Sustainable Tourism and the Touristic Ecological Footprint. Environment, Development and Sustainability, 4, 7-20.
Lusch, R., Vargo, S. l. & Wessels, G. (2008). Toward a Conceptual Foundation for Service Science: Contributions from Service-Dominant Logic. IBM Systems Journal, 47(1), 5-14.
Pongsakonrrungsilp, S., Pusaksrikit, T. & Pongsakonrrungsilp, P. (2021). Developing a green brand through co-creation process of Krabi, Thailand. Int. J. Innov. Creat. Chang, 15, 135–158.
Saha, S. K., Suiam, S. & Sarangi, A. (2022). Rural Tourism and Its Impact on the Economy: A Study of Lalong Village, Meghalaya. In P.
Ordóñez de Pablos, X. Zhang, & M. Almunawar (Ed.), Handbook of Research on Green, Circular, and Digital Economies as Tools for Recovery and Sustainability (pp. 280-294). IGI Global.
Sarobon, S & Wongtabtim, U. (2003). Community-Based Tourism Conceptualized and Experienced from North Thailand. Chiang Mai:Vanida Press.
Sharpley, R. (2000). Tourism and Sustainable Development: Exploring the Theoretical Divide. Journal of Sustainable Tourism, 8(1), 1-9.
Srirathu, V. (2008). Eco–tourism Potential of Amphoe Khao Kho Phetchabun Province. Master of Science Degree in Ecotourism Planning and Management. Bangkok: Srinakarinwirot University.
The Institute of Science and Technology of Thailand. (2000). A study to determine guidelines for the development and management of agricultural tourism. Bangkok: Academic Service Center.
UNWTO. (2017). UNWTO Annual Report 2017. UNWTO: Madrid.
Vargo, S. L. & Lusch, R. (2016). Institutions and axioms: an extension and update of service-dominant logic. Journal of the Academy of Marketing Science, 44(1), 5-23.