การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันของการนำปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ไปใช้ในการจัดการการท่องเที่ยวชุมชน การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันของการนำปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ไปใช้ในการจัดการการท่องเที่ยวชุมชน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาศักยภาพชุมชนท่องเที่ยวจังหวัดนครนายก และ2) เพื่อวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันของการนำปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงไปใช้ในการจัดการการท่องเที่ยวชุมชน กลุ่มตัวอย่างแบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม ได้แก่ ผู้นำชุมชน และผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในการจัดการด้านการท่องเที่ยวตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง จำนวน 60 คน ใช้วิธีการเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง โดยใช้แบบสัมภาษณ์ในการเก็บรวบรวมข้อมูล และหัวหน้าครัวเรือนหรือตัวแทนครัวเรือนที่อาศัยอยู่ในชุมชนวัดฝั่งคลอง ตำบลเกาะหวาย อำเภอปากพลี จังหวัดนครนายก และคนในชุมชนที่อาศัยอยู่ในชุมชนบ้านทุ่งกระโปรง ตำบลป่าขะ อำเภอบ้านนา จังหวัดนครนายก รวม 140 คน โดยใช้วิธีการสุ่มอย่างง่าย โดยใช้ตารางเลขสุ่มเพื่อแจกแบบสอบถามจากข้อมูลตามทะเบียนราษฎรในแต่ละชุมชนวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันอันดับที่สอง
ผลการวิจัยพบว่า 1) ชุมชนวัดฝั่งคลอง และชุมชนบ้านทุ่งกระโปรง มีศักยภาพเพียงพอที่จะสามารถรองรับหลักการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงได้ เนื่องจากมีทรัพยากรธรรมชาติ วัฒนธรรม วิถีชีวิต ภูมิปัญญาที่สามารถนำมาพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวของชุมชนด้วย ประกอบกับคนในชุมชนพร้อมที่จะเข้ามามีส่วนร่วมในการจัดการการท่องเที่ยว ส่วนผลการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันอันดับที่สองระดับบุคคล เป็นองค์ประกอบสำคัญของเกณฑ์การปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงไปใช้ในการจัดการการท่องเที่ยวชุมชนที่มีน้ำหนักองค์ประกอบมากกว่าระดับสังคม โดยมีองค์ประกอบย่อยมากที่สุด คือ ฉันมีส่วนร่วมในการพัฒนาชุมชนให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีศักยภาพในการรองรับนักท่องเที่ยว ส่วนระดับสังคมมีค่าน้ำหนักองค์ประกอบที่ใกล้เคียงกับระดับบุคคลมาก ซึ่งเกิดขึ้นจากการที่ชุมชนของฉันมีการนำเสนอกิจกรรมที่หลากหลายสอดคล้องกับหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงมากที่สุด
Article Details
References
จิรภัทร เลขะกุล, นิรมล ขวาของ, ดนัย ลิสวัสดิรัตนากุล และ สุดสันต์ สุทธิพิศาล. (2564). การบูรณาการหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงและแนวคิดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อการพัฒนาศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยว. วารสารสมาคมนักวิจัย, 26(1), 154-165.
ธง คำเกิด, อุทุมพร เรืองฤทธิ์, เพียงฤทัย เสงี่ยมศิลป์, จิตราภรณ์ เถรวัตร และ ชิดชนก มากจันทร์. (2564). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบนฐานรากวิถีชีวิตชุมชนอย่างยั่งยืนของตำบลต้นตาล อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี. (รายงานการวิจัย). สุพรรณบุรี: คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุวรรณภูมิ.
ประสพชัย พสุนนท์. (2557). การกำหนดขนาดตัวอย่างตามแนวทาง Krejcie and Morgan (1970) ใน การวิจัยเชิงปริมาณ. วารสารวิชาการศิลปศาสตร์ประยุกต์, 7(2), 112-120.
ปริศนา โลมากุล. (2560). การประยุกต์ใช้แนวคิดเศรษฐกิจพอเพียงในชีวิตประจำวันของประชาชนในอำเภอศรีราชา จังหวัดชลบุรี. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต วิทยาลัยพาณิชยศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.
พจนา สวนศรี และสมภพ ยี่จอหอ. (2556). คู่มือมาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยพายัพ.
พิรพิมพ์ ทั่งพรม. (2563). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวตามหลกปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงอย่างยั่งยืนพื้นที่ชุมชนเลี้ยงช้างบ้านค่ายหมื่นแผ้ว ตำบลบ้านค่าย อำเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ. ใน งานประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 12 มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม วันที่9-10 กรกฏาคม 2563, หน้า 2749-2757. นครปฐม: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ภณสิทธิ์ อ้นยะ. (2563). ระดับการมีส่วนร่วมของชุมชนที่มีผลต่อความสำเร็จของการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวตามมาตรฐานการท่องเที่ยวไทย. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 2(1), 331-340.
วีระพล ทองมา. (2559). แนวคิดการท่องเที่ยวโดยชุมชน: สำหรับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของชุมชนในเขตที่ดินป่าไม้. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2554). ทฤษฎีการประเมิน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมศักดิ์ สามัคคีธรรม. (2564). การท่องเที่ยวโดยชุมชน ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงและการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารพัฒนาสังคม, 23(1), 211-225.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2561). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบางขันแตก จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี, 8(2), 32-41.
สำนักงานปลัดกระทรวงมหาดไทย. (2560). คู่มือการขับเคลื่อนการน้อมนำหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงไปสู่การปฏิบัติจนเป็นวิถีชีวิต. สืบค้นเมื่อ 16 ตุลาคม 2565, จาก http://km.moi.go.th/km/51_PMQA_6/Important60/Imp_4.pdf
องค์การบริหารส่วนตำบลเกาะหวาย. (2564). ประวัติความเป็นมา. สืบค้นเมื่อ 20 ตุลาคม 2564, จาก https://www.kowai.go.th/history.php
องค์การบริหารส่วนตำบลป่าขะ. (2564). ข้อมูลชุมชน. สืบค้นเมื่อ 20 ตุลาคม 2564, จาก https://pakha-banna.go.th/public/list/data/index/menu/1168
อลิสา โวหารกล้า และชลธินี อยู่คง. (2558). แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวในมิติเศรษฐกิจพอเพียงกรณีศึกษาชุมชนเกาะหาดทรายดำ ตำบลหงาว อำเภอเมือง จังหวัดระนอง.
รายงานการประชุมวิชาการและนำเสนอผลการวิจัย ระดับชาติและนานาชาติ กลุ่มระดับชาติ ด้านมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 2(6), 623-633.
อัญชลี ศรีเกตุ. (2565). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนสู่วิถีที่ยั่งยืน. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเวสเทิร์นมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 8(2), 270-279.
Osborne, Jason W. and Costello, Anna B. (2004). Sample size and subject to item ratio in principal components analysis. Practical Assessment, Research & Evaluation, 9(9), 1-9.