รูปแบบการสร้างจิตสาธารณะของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา Model to Enhance Public Mind of Prince of Songkla University Students, Hat Yai Campus, Songkhla Province
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษา (1) ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อจิตสาธารณะของนักศึกษา และ (2) รูปแบบการเสริมสร้างจิตสาธารณะของนักศึกษาระดับอุดมศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา ด้วยวิธีการวิจัยเชิงสำรวจ เก็บข้อมูลโดยการใช้แบบสอบถามจากนักศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ ปีการศึกษา 2561 จำนวน 400 ชุด สุ่มตัวอย่างแบบบังเอิญ วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และวิเคราะห์การถดถอย
ผลการวิจัยพบว่า (1) ปัจจัยภายในด้านการรับรู้ความสามารถของตนเอง ด้านการคล้อยตามผู้อื่น ปัจจัยภายนอกด้านการสนับสนุนจากสถาบันการศึกษา และด้านการสนับสนุนจากเพื่อนมีอิทธิพลต่อการสร้างจิตสาธารณะของนักศึกษาอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .001 ในขณะที่ปัจจัยภายในด้านการรับรู้ด้านคุณธรรมจริยธรรมมีอิทธิพลต่อการสร้างจิตสาธารณะของนักศึกษาอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ส่วนปัจจัยภายนอกด้านการสนับสนุนจากครอบครัวมีอิทธิพลต่อการสร้างจิตสาธารณะของนักศึกษาอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 โดยปัจจัยสามารถร่วมกันทำนายพยากรณ์ได้ร้อยละ 95.10 (2) รูปแบบการสร้างจิตสาธารณะ เน้นจากปัจจัยภายนอกด้านการสนับสนุนจากเพื่อนเป็นอันดับแรก รองลงมาปัจจัยภายนอกด้านการสนับสนุนจากสถาบันการศึกษาเป็นอันดับสอง ในขณะเดียวกันต้องมีปัจจัยภายในทั้ง 3 ด้าน ได้แก่ ด้านการรับรู้ความสามารถของตนเอง ด้านการคล้อยตามผู้อื่น และด้านการรับรู้ด้านคุณธรรมจริยธรรม ตามลำดับ ที่จะเป็นกลไกที่จะสร้างจิตสาธารณะทางสังคมของนักศึกษาระดับอุดมศึกษาได้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
เจตน์สฤษฎิ์ สังขพันธ์. (2554). โมเดลเชิงสาเหตุผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนในภาวะรอพินิจของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชาพัฒนามนุษย์และสังคม). มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, สงขลา.
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2553). สอนเด็กให้มีจิตสาธารณะ. กรุงเทพฯ: วี พรินท์ (1991).
เจียมจิตต์ ไชยลังกา. (2554). การวิเคราะหอ์งคป์ระกอบคุณลักษณะที่พึงประสงคด์ด้านจิตสาธารณะของนักเรียนชั้นประถมศึกษาโรงเรียนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาเชียงราย เขต 2. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชาวิจัยและประเมินผลการศึกษา). มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, เชียงราย.
ดลฤดี จันทร์แก้ว. (2558). ปัจจัยที่ส่งผลต่อจิตสาธารณะของนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์, 9(1), 122-133.
ทวนทอง เชาวกีรติพงศ์, และสมชัย วงษ์นายะ. (2560). แนวทางการพัฒนาจิตสาธารณะของนักศึกษาคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร. สักทอง: วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สทมส.), 23(2), 51-61.
นฤมล ช่องชนิล, สลักจิต นพคุณ, และจิราภรณ์ โภชกปริภัณฑ์. (2559). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีจิตสาธารณะของนักศึกษาวิทยาลัยเซนต์หลุยส์. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 8, 198-207.
บุญเรือง กันกรด, เทียมจันทร์ พานิชย์ผลินไชย, สมบัติ นพรัก, สำราญ มีแจ้ง. (2556). รูปแบบการบริหารกิจกรรมจิตสาธารณะในโรงเรียนเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 15(ฉบับพิเศษ), 103-112.
ปรีชา คำมาดี, และประสพชัย พสุนนท์. (2558). มูลเหตุจูงใจในการมีจิตสาธารณะของนักศึกษาระะดับอุดมศึกษาในจังหวัดระยอง. ใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 6 วันที่ 26 มิถุนายน 2558 มหาวิทยาลัยหาดใหญ่, (หน้า 93-94). สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
ไพบูลย์ วัฒนศิริธรรม, และสังคม สัญจร. (2543). สำนึกไทยที่พึงปรารถนา. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ภัทรภร สีทองดี. (2559). การพัฒนารูปแบบการสร้างเสริมจิตสาธารณะของนิสิตในสถาบันอุดมศึกษาของรัฐ: กรณีศึกษามหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. ดุษฎีนิพนธ์หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (สาขาวิชาการบริหารการศึกษา). มหาวิทยาลัยบูรพา, ชลบุรี.
ศิริสุข นาคะเสนีย์, ชุลี ปัญจะผลินกุล และศศิวิมล โมอ่อน. (2557). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมจิตสาธารณะของนักศึกษาคณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์.
สมปอง ช่วยพรม, และวารีรัตน์ แก้วอุไร. (2559). การพัฒนารูปแบบกิจกรรมเสริมสร้างจิตสาธารณะตามหลักการเรียนรู้แบบรับใช้สังคม สําหรบนักเรียนระดับประถมศึกษา. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏลําปาง, 5(2), 133-146.
สํานักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่สิบเอ็ด พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.
สุพจน์ ทรายแก้ว. (2546). จิตสำนึกสาธารณะการก่อรูปและกระบวนการเสริมสร้าง. วารสารเพชรบุรีวิทยาลงกรณ์, 4(1), 45.
สุรีย์พร แซ่เอี๊ยบ, และพลพจน์ เชาว์วิวัฒน์. (2561). การเสริมสร้างพฤติกรรมเชิงจริยธรรมด้านจิตสาธารณะในสังคมไทยด้วยหลักสังคหวัตถุ 4. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์, 13(38), 1-14.
เสริมศ ไชยศร, วารุณี บุญ-ทอง และอุตินันท์ สมุทร์ทัย. (2559). ความมีจิตสาธารณะของนักศึกษา ครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงรายที่เรียนโดยใช้กิจกรรมการเรียนรู้ด้วยการรับใช้สังคม. วารสารวิชาการเครือข่ายบัณฑิตศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏภาคเหนือ, 6(11), 81-96.
Burns, N., & Grove, S. K. (1997). The Practice of Nursing Research: Conduct Critique and Utilization. (3rd ed.) Chicago: Rand Mcnally.
Cronbach, L. J. (1951). Coefficient Alpha and The Internal Structure of Tests. Psychometrika, 16(3), 297-334.
Hair, J., Blak, W. C., Barbin, B.J., Anderson, R.E., & Tatham, R.L. (2010). Multivariate data analysis. New Jersey: Upper Sandle River, Prentice Hall.
Nunnally, J., & Bernstein, I. (1994). Psychometric theory. New York:McGraw-Hill.
