ศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรในพื้นที่เชื่อมโยงเป้าหมาย โดยมีศูนย์ศึกษาการพัฒนาเขาหินซ้อน อันเนื่องมาจากพระราชดำริ จังหวัดฉะเชิงเทรา เป็นจุดศูนย์กลาง Potential of Agrotourism in Area Linking Targeted by Khao Hin Son Royal Development Study Center, Chachoengsao as the Center Point
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยแบบผสมผสานระหว่างเชิงปริมาณ และเชิงคุณภาพ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการบริการการท่องเที่ยว และทรัพยากรการท่องเที่ยวของศูนย์ศึกษาการพัฒนาเขาหินซ้อน อันเนื่องมาจากพระราชดำริ และศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรในพื้นที่เชื่อมโยงเป้าหมาย โดยมีศูนย์ศึกษาการพัฒนาเขาหินซ้อน อันเนื่องมาจากพระราชดำริ จังหวัดฉะเชิงเทรา เป็นจุดศูนย์กลาง เก็บรวมรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามและสัมภาษณ์เชิงลึกกับนักท่องเที่ยวอิสระหรือกลุ่มหน่วยงานจากองค์กรทั้งภาครัฐและเอกชน และเจ้าของสถานที่ท่องเที่ยวเชิงเกษตร สถิติที่ใช้ได้แก่ ค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า ศูนย์ศึกษาการพัฒนาเขาหินซ้อน อันเนื่องมาจากพระราชดำริมีองค์ประกอบพื้นฐานของสถานที่ท่องเที่ยวที่เป็นไปตาม 5 องค์ประกอบ โดยองค์ประกอบที่อยู่ในระดับมากที่สุดได้แก่ ด้านสถานที่ท่องเที่ยว และด้านกิจกรรม ส่วนองค์ประกอบที่อยู่ในระดับมากได้แก่ ด้านความสะดวกในการเข้าถึง และด้านด้านสิ่งอำนวยความสะดวก สำหรับสถานที่ท่องเที่ยวเชิงเกษตรในพื้นที่เชื่อมโยงเป้าหมายมีศักยภาพในการรองรับนักท่องเที่ยวครบตามองค์ประกอบหลัก 3 ประการ คือ 1) สิ่งดึงดูดใจที่เกิดจากสถานที่ หรือเหตุการณ์ 2) สิ่งอำนวยความสะดวก และ 3) การเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2559). แผนฯ 12 ว่าด้วยภาคและเมืองเรื่องการท่องเที่ยว. สืบค้น 16 กรกฎาคม 2560, จาก http://www.etatjournal.com/web/menu-read-tat/menu-2016/menu-42016/752-42016-plan12
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2544). หลักสถิติ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กรุงศรีกูรูเอสเอ็มอี. (2563). ท่องเที่ยวและบริการ ธุรกิจทำเงินแม้แข่งขันกันสูง. สืบค้น 2 กรกฎาคม 2563, จาก https://www.krungsri.com/bank/th/plearn-plearn/tourism-and-services-businesses.html
ขวัญกมล ดอนขวา และจิตตานันท์ ติกุล. (2557). การพัฒนาคุณภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วารสารเทคโนโลยีสุรนารี, 8(1). สืบค้น 16 กรกฎาคม 2560, จากhttps://www.tci-thaijo.org/index.php/sjss/article/ download/ 19947/17404
งานบริการวิชาการและวิจัย มหาวิทยาลัยแม่โจ้–ชุมพร. (2562). การท่องเที่ยวโดยชุมชน:โอกาสของชุมชนและตลาดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. สืบค้น 2 กรกฎาคม 2563, จาก http://www.chumphon2. mju.ac.th/Outreach/?p=617
ชัชวาลย์ เรืองประพันธ์. (2539). สถิติพื้นฐาน. ขอนแก่น : โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา.
พวงรัตน์ ทวีรัตน์. (2543). วิธีการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักทดสอบทางการศึกษาจิตวิทยา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร. (2558). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงเกษตรเพื่อความยั่งยืน: โครงการหลวงปางดะ. วารสารเทคโนโลยีสุรนารี, 9(1). สืบค้น 16 กรกฎาคม 2560, จาก http://www.soctech.sut. ac.th/wr/web/journal/ zeWjR0bKGxUL.pdf
สำนักงานคณะกรรมการพิเศษเพื่อประสานงานโครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริ. (2559) ศูนย์ศึกษาการพัฒนาเขาหินซ้อนอันเนื่องมาจากพระราชดำริ จังหวัดฉะเชิงเทรา. สืบค้น 16 กรกฎาคม 2560, จาก http://www.rdpb.go.th/th/Studycenter/...0%B8%94%E0%B8%B3-v69
สำนักพัฒนาการท่องเที่ยว. (2557). คู่มือการตรวจประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร. กรุงเทพฯ: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก ในพระบรมราชูปถัมภ์กรมการท่องเที่ยว.
Collier, A., & Harraway, S. (1997). The New Zealand tourism industry. (5th ed.). Auckland: Pearson Education New Zealand.
Dickman, S. (1997). Tourism: An Introductory Text. (3rd ed). Rydalmere, New South Wales: Holder Education.