การพัฒนาทักษะการเป่าขลุ่ยของผู้เรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โดยการสอนเสริม

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสาเหตุที่เกี่ยวข้องกับการฝึกปฏิบัติด้านทักษะ การเป่าขลุ่ยของผู้เรียน และพัฒนาทักษะการเป่าขลุ่ยโดยใช้การสอนเสริม กลุ่มเป้าหมายที่ใช้ในการวิจัย คือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนพุทไธสง จังหวัดบุรีรัมย์ที่ปฏิบัติเครื่องดนตรีขลุ่ยไม่ได้ จำนวน 5 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ 1. แบบบันทึกพฤติกรรมในห้องเรียน 2. แบบสังเกตพฤติกรรมก่อนและหลังเรียน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติ การหาค่าร้อยละ ผลการวิจัยพบว่า

1. สาเหตุที่ผู้เรียนไม่สามารถปฏิบัติเครื่องดนตรีขลุ่ยได้เกิดจากการที่ผู้เรียนขาดประสบการณ์ในการเรียนรู้ทางด้านดนตรีหรือเครื่องดนตรี ทำให้ไม่สามารถจับเครื่องมือขลุ่ยให้ถูกต้อง ขาดพื้นฐานในการเล่นเครื่องดนตรีขลุ่ย ทั้งนี้เมื่อต้องการฝึกฝนด้วยตนเอง พบว่า ขาดผู้ให้คำแนะนำ และขาดเวลาในการฝึกฝนเพิ่มเติมนอกเวลาการเรียนรู้ปกติภายในชั้นเรียน

2. ภายหลังการสอนเสริม พบว่า ผู้เรียนมีทักษะในการปฏิบัติเครื่องดนตรีขลุ่ยดีขึ้นมากกว่าการสอนปกติ โดยผู้เรียนทั้งหมดสามารถจับขลุ่ยได้ จดจำโน้ตได้ อ่านโน้ตเพลงได้ และเปิด-ปิดรูในการเป่าขลุ่ยได้ถูกต้อง โดยมีผู้เรียนที่สามารถใช้ลมเป่าขลุ่ยในเพลงที่กำหนดได้ถูกต้อง จำนวน 3 คน และมีพัฒนาการที่ดีขึ้นทุกคน