ข้อจำกัดในการเรียกค่าเสียหายจากการผิดสัญญาตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์เปรียบเทียบกับกฎหมายคอมมอนลอว์ ของประเทศอังกฤษและสหรัฐอเมริกา

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคำพิพากษาฎีกาในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 222 ว่าศาลใช้หลักเกณฑ์ใดในการที่จะพิจารณาให้ค่าเสียหายอันเกิดจากการไม่ชำระหนี้ตามสัญญา รวมถึงมาตรา 223 กรณีเฉลี่ยความเสียหายในกรณีที่ผู้เสียหายได้ก่อให้เกิดความเสียหายนั้นขึ้นด้วย โดยได้ทำการศึกษาวิจัยเชิงคุณภาพอาศัยข้อมูลจากตำราภาษาไทยและภาษาต่างประเทศ เช่น ประเทศอังกฤษ และประเทศสรัฐอเมริกา ตัวอย่างเช่น คดี Ruxley Electronics & Constructions Ltd. v. Forsyth [1996] AC 344 หรือคดี Jacob & Youngs, Inc. v. Kent - 230 N.Y. 239, 129 N.E. 889 (1921) ผลการวิจัยพบว่า แนวทางในระบบกฎหมายคอมมอนลอว์ที่ศาลใช้พิจารณาเรื่องค่าเสียหายที่ใช้ในในประเทศอังกฤษ และประเทศสหรัฐอเมริกา ได้นำหลักความสมเหตุสมผลหรือค่าใช้จ่ายในการแก้ไขต้องได้สัดส่วนกับประโยชน์ที่จะได้รับจากการแก้ไขนั้น มาพิจารณาประกอบว่าจะให้ค่าเสียหายตามที่คู่สัญญาเรียกร้องหรือไม่ ซึ่งตามแนวคำพิพากษาศาลไทย ได้ใช้มาตรา 222 มาวินิจฉัยว่าเป็นค่าเสียหายปกติที่เกิดขึ้นหรือค่าเสียหายที่เกิดจากพฤติการณ์ แล้วจึงจะให้คู่สัญญารับผิดในค่าเสียหาย หรือมาตรา 223 ในกรณีที่ผู้เสียหายมีส่วนก่อให้เกิดความเสียหายขึ้นด้วย จึงควรให้พิจารณาเรื่องค่าเสียหายโดยนำหลักสมเหตุสมผลที่ใช้ในระบบกฎหมายคอมมอนลอว์ มาพิจารณาเพิ่มเติมด้วย โดยการปรับปรุงเพิ่มเติมกฎหมายเพื่อให้เกิดความเป็นธรรมแก่คู่สัญญาทั้งสองฝ่าย