การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบฟาร์มสเตย์: จากแนวคิดสู่การปฏิบัติ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอแนวคิดการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบฟาร์มสเตย์สู่การปฏิบัติ เนื่องจากธุรกิจการท่องเที่ยวรูปแบบดังกล่าวนับเป็นธุรกิจแบบใหม่สำหรับประเทศไทยที่ให้บริการท่องเที่ยวเชิงเกษตร จึงจำเป็นต้องมีวิธีการพัฒนาที่เหมาะสมตามบริบทของพื้นที่บนพื้นฐานของความยั่งยืน เพื่อใช้การท่องเที่ยวแบบฟาร์มสเตย์ เป็นเครื่องมือในการเสริมสร้างคุณภาพชีวิตและความอยู่ดีมีสุขให้กับประชาชนในพื้นที่ชนบทของประเทศไทย ประกอบด้วยการวิเคราะห์สภาพการณ์ของการท่องเที่ยวแบบฟาร์มสเตย์บริบทของประเทศไทย ได้แก่ จุดเด่น จุดด้อย โอกาส และอุปสรรค แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบฟาร์มสเตย์ ได้แก่ การพัฒนาคุณภาพแหล่งท่องเที่ยว สินค้า บริการ ทางการเกษตรการพัฒนาและเชื่อมโยงโครงสร้าง
พื้นฐานด้านการเดินทาง และสาธารณูปโภค การพัฒนาศักยภาพ ของบุคลากรและผู้ประกอบการ การพัฒนาธุรกิจที่พักแบบฟาร์มสเตย์เชิงสุขภาพ การส่งเสริมการตลาดเชิงรุกด้วยเทคโนโลยีและนวัตกรรมที่ทันสมัยและมีประสิทธิภาพ การฟื้นฟูทรัพยากรธรรมชาติและการรักษาสิ่งแวดล้อม การจัดการความเสี่ยงทางการท่องเที่ยวการจัดการการเติบโตของเมืองแบบไร้ระเบียบ และกระบวนการจัดการจากแนวปฏิบัติที่ดีของการจัดการธุรกิจที่มีความเกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวแบบฟาร์มสเตย์
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสานและคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
กรมการท่องเที่ยว. (2565). เกณฑ์คุณภาพที่พักแบบฟาร์มสเตย์เชิงสุขภาพ. กรุงเทพมหานคร: กรมการท่องเที่ยวกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา
กนกวรรณ สมศิริวรางกูล. (2565). เกษตรกรผู้ประกอบการหลากรุ่นกับพหุเกษตรกรรมในบริบทการท่องเที่ยวเชิงเกษตรแบบฟาร์มสเตย์. สังคมศาสตร์. ปีที่ 34, ฉบับที่ 1, หน้า 76-101
กองยุทธศาสตร์และแผนงาน. (2565). แผนจัดการมลพิษ พ.ศ. 2566 - 2570. กรุงเทพมหานคร: ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม
กันตนา ภัทรโพธิวงศ์, ภูริวัจน์ ปุณยวุฒิปรีดา และพระปลัดประพจน์ สุปภาโต. (2564). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงรักษาสุขภาพด้วยภูมิปัญญาท้องถิ่นของชุมชนยายชาอำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์. ปีที่ 6, ฉบับที่ 2, หน้า 145-155
คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2564). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ (พ.ศ. 2564 - 2565). กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา
คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2565). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 3 (พ.ศ. 2566 - 2570). กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา
เฉลิมเกียรติ เฟื่องแก้ว. (2564). ระบบและการจัดการการท่องเที่ยวและการขนส่งทางอากาศ ในศตวรรษที่ 21. พิมพ์ครั้งที่ 1. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
ชัชพล ทรงสุนทรวงศ์. (2565). การจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยวและโรงแรมอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ชลิต เฉียบพิมาย และเฉลิมเกียรติ เฟื่องแก้ว. (2559). การจัดการธุรกิจบ้านพักแบบชุมชนมีส่วนร่วมกรณีศึกษาบ้านปราสาท ตำบลธารปราสาท อำเภอโนนสูง จังหวัดนครราชสีมา. ใน งานประชุมวิชาการระดับชาติครั้งที่ 5 Tourism for All, All for Tourism บริษัท การบินไทย จำกัด (มหาชน). หน้า 199-221
ชลิต เฉียบพิมาย, เฉลิมเกียรติ เฟื่องแก้ว และสุเมษย์ หนกหลัง. (2564). กระบวนการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนของชุมชนบ้านนํ้าเชี่ยว จังหวัดตราด. วารสารวิชาการวิทยาลัยบริหารศาสตร์. ปีที่ 4, ฉบับที่ 2, หน้า 151-165
ทิพย์กนก เวียงคำ และวงศ์ลัดดา วีระไพบูลย์. (2565). ประสบการณ์ของนักท่องเที่ยวแบบฟาร์มที่ส่งผลต่อการกลับมาเยือนซํ้าในจังหวัดเชียงใหม่ บทบาทตัวแปรส่งผ่านของความเพลิดเพลินใจและความผูกพันกับสถานที่. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น. ปีที่ 8, ฉบับที่ 9, หน้า 162-176
เทียนพรรณ ปรมัตถ์เสน. (2554). การศึกษากลยุทธ์และรูปแบบการจัดการที่พักสัมผัสวัฒนธรรมชนบท “โฮมสเตย์” ชุมชนบ้านแม่กำปอง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์น. ปีที่ 4, ฉบับพิเศษ, หน้า 108-114
นภดล แสงแข, วราภรณ์ ศรบัณฑิต, นิศารัตน์ แสงแข, กัลยรัตน์ เจียมโฆสิต และรมิดา กาญจนวงศ์. (2563). รูปแบบการบริหารจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรจังหวัดจันทบุรี. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี. ปีที่ 9, ฉบับที่ 1, หน้า 122-136
บงกชมาศ เอกเอี่ยม และธรณินทร์ เสนานิมิต. (2565). การจัดการออร์แกนิคฟาร์มสเตย์เพื่อรองรับตลาดนักท่องเที่ยว เฉพาะกลุ่มสนใจในบ้านปางเติม อำเภอสะเมิง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการ วิทยาลัยบริหารศาสตร์. ปีที่ 5, ฉบับที่ 1, หน้า 44-63
เบญจมาศ อยู่ประเสริฐ, บำเพ็ญ เขียวหวาน และสุรีย์ เข็มทอง. (2555). การขับเคลื่อนการท่องเที่ยวในชุมชนด้วยการจัดการท่องเที่ยวด้วยไมตรีจิต. วารสารการจัดการสมัยใหม่. ปีที่ 10, ฉบับที่ 1, หน้า 39-51
ปริวรรต สมนึก. (2555). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านภูกับการอนุรักษ์วัฒนธรรม. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี. ปีที่ 8, ฉบับที่ 1, หน้า 1-36
ปิยพงศ์ เขตปิยรัตน์. (2564). ประสบการณ์การท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยในการมาท่องเที่ยวฟาร์มสเตย์ในจังหวัดนครราชสีมา. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น. ปีที่ 5, ฉบับที่ 2, หน้า 61-74
ปทุมมา อินทร์อ่อน และพัลลพ หามะลิ. (2566). ปัจจัยที่มีต่อแรงจูงใจในการเลือกใช้บริการออแกนิกส์ฟาร์มสเตย์จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารการบริหารจัดการและนวัตกรรมท้องถิ่น. ปีที่ 5, ฉบับที่ 3, หน้า 16-21
พรนภา เตียสุธิกุล และนภาพร สิงห์นวล. (2565). การบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงเกษตรชุมชน จังหวัดสระแก้ว. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์. ปีที่ 11, ฉบับที่ 4, หน้า 152-165
พัทธ์ยมล สื่อสวัสดิ์วณิชย์. (2558). ต้นแบบการบริหารจัดการธุรกิจการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างมีประสิทธิภาพในภาคตะวันออกของประเทศไทย. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร ฉบับภาษาไทย. ปีที่ 35, ฉบับที่ 1, หน้า 103-124
พิมพ์พร พิมพ์สุวรรณ, ชาสินี สำราญอินทร์, ธาริดา สกุลรัตน์, ราชันย์ ปรึกษา และเบญจพร เชื้อผึ้ง. (2561). การจัดการที่พักแรมในแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ชุมชนสามเรือน จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่. ปีที่ 10, ฉบับที่ 1, หน้า 33-43
พีรพนธ์ รัตนคม. (2562). ความพร้อมและกลยุทธ์เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวแบบฟาร์มสเตย์ในพื้นที่ อำเภอสะเมิง จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชานโยบายและการบริหารสาธารณะ บัณฑิตวิทยาลัย) มหาวิทยาลัยแม่โจ้
เมทินี ทะนงกิจ, ฐาศุกร์ จันประเสริฐ, และศยามล เอกะกุลานันต์. (2561). ปัจจัยแห่งความสำเร็จของการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวบ้านน้ำเชี่ยว. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ. ปีที่ 14, ฉบับที่ 1, หน้า 1-33
ปทุมพร แก้วคำ, นำขวัญ วงศ์ประทุม, อุทุมพร การเก็บ, ศิรินพรรณ ชุ่มอินทจักร, มุกตา นัยวัฒน์ และบวรพจน์ หิรัญยรัศมีกุล. (2561). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านฮ่องแฮ่. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, ปีที่ 12, ฉบับที่ 3, หน้า 133-149
วรวุฒิ ภักดีบุรุษ. (2563). ปัญหาและศักยภาพของการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรโดยชุมชนของบ้านดอนซาก ตำบลห้วยงู อำเภอหันคา จังหวัดชัยนาท. วารสารพัฒนศาสตร์. ปีที่ 3, ฉบับที่ 1, หน้า 40-67
ศิรินภา ขาวผ่องอำไพ. (2558). วิธีปฏิบัติที่ดีและความเชื่อมโยงกับชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวแบบฟาร์มสเตย์ กรณีศึกษา: สินมานะฟาร์มสเตย์ อำเภอกาญจนดิษฐ์ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. ปีที่ 26, ฉบับที่ 2, หน้า 12-19
อัจฉรา ศรีลาชัย และภูเกริก บัวสอน. (2561). แนวทางการจัดการรูปแบบการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษาชุมชนบ้านโคกเมือง ตำบลจระเข้มาก อำเภอประโคนชัย จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมป์. ปีที่ 12, ฉบับที่ 1, หน้า 218-229
อภิชัย ศรีเมือง. (2555). SWOT เทคนิควิเคราะห์ธุรกิจอย่างเฉียบคม (สไตล์ผู้บริหารมืออาชีพ). กรุงเทพฯ: ธิงค์บียอนด์ บุ๊คส์
เอกชัย บุญยาทิษฐาน. (2553). คู่มือวิเคราะห์ SWOT อย่างมืออาชีพ. กรุงเทพฯ: ส.เอเซียเพรส (1989).
Buhalis, D. (2000). Marketing the Competitive Destination of the Future - Growth Strategies for Accommodation Establishments in Alpine Regions. Tourism Management. Vol. 21, Issue 1, pp. 97-116. DOI: DOI:10.1016/S0261-5177(99)00095-3
Thompson, A. A., Strickland, A. J., and Gamble, J. E. (2007). Crafting and Executing Strategy-Concepts and Cases. USA: McGraw-Hill/Irwin
The U.S. Environmental Protection Agency. (2022). Smart Growth. Access (1 April 2023). Available (https://www.epa.gov/smartgrowth/about-smart-growth)
