Guidelines for the Transmission of E-Sarn Mural Painting’s Values: Wat Thareap, Naa Pho District, Buriram Province

Main Article Content

Atiya Wongwat
Doungkamol Bangchuad
Chawalit Atipatayakul

Abstract

The objective of this research was to analyze on the value of E-sarn mural painting of Wat Thareap, Naa Pho District, Buriram Province. Data were collected by conducting a group Interview and an in-depth interview with 16 participants who were the abbot, the deputy abbot, art teachers, community leaders, local philosophers, and villagers. Using the concept of Axiology and studying the Transmission of E-sarn mural painting’s value as a tool in developing community and cultural heritage to transmit thinking, belief, values, local wisdom, and local E-sarn uniqueness from generation to generation. The results revealed that the current transmission of E-sarn mural painting had occurred in 2 manners including: 1) the way of life of community people, i.e., religious activities of teenagers and seniors, local wisdom on Sin Teen Deang fabric weaving, routes of cultural tourism, and Ural literature; and 2) educational management in the school system for Hoop Tam study trips on E-sarn mural painting in various courses. The Guidelines for the transmission of E-sarn mural painting’s values were consecutive training of young guides and introduced Hoop Tam knowledge for residents and tourists, and creation of media for promoting cultural tourism and transmission of value, which were the temples and schools where were still gathering places for the minds of the community. In addition, the abbot still maintains the ancient rituals, such as Hod Song ceremonies, merit-making ceremonies that cultural exchanges between neighboring communities have been continued.

Article Details

Section
บทความวิจัย (Research Articles)

References

แก้วตา จันทรานุสรณ์ และทรงวิทย์ พิมพะกรรณ์. (2560). สินไซ: มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมกับการส่งเสริมการมีส่วนร่วมทางการเมือง. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม.

จรูญ โกมุทรัตนานนท์. (2547). สุนทรียศาสตร์ กรีก-ยุคฟื้นฟู. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ฉัตร สืบสำราญ. (2552). การคงอยู่ของพุทธศาสนาในการรับรู้ของชาวบ้านจากภาพจิตรกรรมฝาผนังสิม วัดท่าเรียบ บ้านหนองหว้า ตำบลนาโพธิ์ จังหวัดบุรีรัมย์ (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม).

ชวลิต อธิปัตยกุล. (2555). ฮูปแต้ม: มุมมองทางด้านประวัติศาสตร์ศิลปะพื้นถิ่น บนแผ่นดินอีสาน. อุดรธานี: เต้า-โล้.

_______. (2559). ฮูบแต้มในวัฒนธรรมลาว-ลาวล้านช้าง ความโยงใยเชื่อมโยงสืบทอดรูปแบบกับฮูบแต้มของประเทศไทย. อุดรธานี: เต้า-โล้.

ทรงวิทย์ พิมพะกรรณ์. (2560). ฮูปแต้มสินไซ: ทุนวัฒนธรรมเพื่อการพัฒนาชุมชนบ้านสาวะถี. ใน ทรงวิทย์ พิมพะกรรณ์, และมารศรี สอทิพย์ (บ.ก.), ฮูปแต้ม: มรดกทางวัฒนธรรมสองฟากฝั่ง, (น. 125-132). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

บุญจันทร์ เพชรเมืองเลย. (2559). สุนทรียรสในวรรณกรรมสินไซที่ปรากฏในฮูปแต้มอีสาน. ใน บทความวัฒนธรรมลุ่มแม่น้ำโขง, (น. 1-11). ขอนแก่น: ศูนย์ศิลปวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.

วรวุฒิ โรมรัตนพันธ์. (2548). ทุนทางสังคม. กรุงเทพฯ: โครงการเสริมสร้างการเรียนรู้เพื่อชุมชนเป็นสุข.

สุมาลี เอกชนนิยม. (2548). ฮูปแต้มในสิมอีสาน งานศิลป์สองฝั่งโขง. กรุงเทพฯ: มติชน.

อติญา วงษ์วาท. (2564). การสืบทอดคุณค่าฮูบแต้มอีสาน (วิทยานิพนธ์ดุษฏีบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

อู่ทอง ประศาสน์วินิจฉัย. (2551). ซ่อนไว้ในสิม ก-ฮ ในชีวิตอีสาน. กรุงเทพฯ: ฟูลสต๊อบ.