Development of the Instructional Model to Enhance Learning Happiness of Junior High School Students

Main Article Content

Bunyakon Prakobvorakan
Adisorn Naowanondha
Somboon Tanya

Abstract

The research objectives were to: 1) study the components and indicators of learning happiness and instructional guidelines; 2) develop an instructional model; and 3) find out the effect of using the model to enhance learning happiness. The sample consisted of fifteen grade 7 students at Ban Ngew school by multi-stage random sampling. The data tools were the teaching observation form, the learning happiness scale, the learning achievement scale, and the satisfaction questionnaire. The statistics used were mean (gif.latex?\bar{X}), standard deviation (S.D.), and t-test.


The study revealed that 1) the two components and indicators of learning happiness were learners and friends, and there were 3 aspects of the instructional mode, which were teachers, environment, and measurement and evaluation, 2) the model contained five components: principles, objectives, learning management, measurement and evaluation, and successful conditions. The results of the investigation revealed that the model was appropriate at a high level, and 3) the results of the model testing showed that after using the model the students' learning happiness, and learning achievement were significantly higher than before at the .05 level, and the overall satisfaction of the students was at a high level.

Article Details

Section
บทความวิจัย (Research Articles)

References

กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พุทธศักราช 2542 (ฉบับที่ 2)และที่แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2545. กรุงเทพฯ: สยามสปอร์ต ซินดิเค.

กิตติชัย สุธาสิโนบล. (2558). การจัดการเรียนการสอนแบบพุทธ เพื่อพัฒนาคุณธรรมจริยธรรม สำหรับนักเรียน. กรุงเทพฯ: คอมเมอร์เชียล เวิลด์ มีเดีย.

ฐิติรัตน์ วสิษฐ์พลพงศ์. (2558). ผลการใช้รูปแบบการเรียนรู้อย่างมีความสุขเชิงพุทธบูรณาการในการสอนนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนวัดสวนดอก จังหวัดเชียงใหม่ (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).

ทิศนา แขมมณี. (2559). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 20). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ธันว์ธิดา วงศ์ประสงค์, อุดม วงษ์สิงห์, ผลิพร ธัญญอนันต์ผล และสมชนก ลดาดก (บ.ก.). (2561). สูตรห้องเรียนสุข สนุกสอน. กรุงเทพฯ: มาตาการพิมพ์.

มารุต พัฒผล. (2557). การจัดการเรียนรู้ที่เสริมสร้างการรู้คิด และความสุขในการเรียนรู้ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.

ลัดดา หวังภาษิต. (2557). การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้ภาษาอังกฤษที่เสริมสร้างความสุขในการเรียนรู้ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาโรงเรียนสาธิตสังกัดสำนักงานคณะกรรมการ การอุดมศึกษา (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).

พิสณุ ฟองศรี. (2557). การสร้างและพัฒนาเครื่องมือวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วัลลภา วาสนาสมปอง. (2563). ผลของรูปแบบการเรียนรู้แบบนำความสุขสู่นักเรียนที่มีต่อพฤติกรรมการเรียนรู้ด้านพุทธิพิสัยตามแนวคิดของบลูม ในรายวิชากายภาพ วิภาคศาสตร์และสรีรวิทยา (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษาแห่งชาติ. (2564). รายงานการศึกษาไทย พ.ศ. 2562-2564 (Education in Thailand. 2019-2021). กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.

สุดหทัย รุจิรัตน์. (2558). รูปแบบการเสริมพลังเพื่อพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ของครูที่ส่งเสริมการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักเรียนระดับประถมศึกษา (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร).

อธิวัฒน์ เจี่ยวิวรรธน์กุล. (2557). สรรสาระองค์กรแห่งความสุข เล่ม 2: เรื่องดีๆ ของความสุขในองค์กร. กรุงเทพฯ: พีเอ ลิฟวิ่ง.

Gagne, M., Briggs, J. & Wager, W. (1992). Principle of instructional design (4th ed.). San Diego: Harcourt Brace.

Scharmer, C. O. (2007). Theory U: Leading form the future as it emerges. Cambridge: Massachusetts.