ข้อเสนอเชิงนโยบายในการบริหารจัดการโรงเรียนผู้สูงอายุ สังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้เป็นการวิจัยผสมผสาน เพื่อจัดทำข้อเสนอแนะในการบริหารจัดการโรงเรียน ผู้สูงอายุสังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในประเทศไทย โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการบริหารจัดการโรงเรียนผู้สูงอายุ 2) ศึกษาการพัฒนาศักยภาพผู้สูงอายุจากการบริหารจัดการโรงเรียน และ 3) เสนอข้อเสนอเชิงนโยบายในการบริหารจัดการโรงเรียนผู้สูงอายุ ดำเนินการวิจัย เป็น 3 ระยะ กลุ่มตัวอย่างและเครื่องมือในการวิจัยระยะที่ 1 คือ ผู้บริหารและคณะกรรมการโรงเรียนผู้สูงอายุสังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่มีการบริหารจัดการที่ดี จำนวน 20 คน โดยการสัมภาษณ์ ระยะที่ 2 ผู้บริหารและคณะกรรมการโรงเรียนผู้สูงอายุจากโรงเรียนผู้สูงอายุต้นแบบขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จำนวน 276 คน โดยแบบสอบถาม และระยะที่ 3 ผู้บริหารและคณะกรรมการบริหารโรงเรียนผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่ได้รับรางวัล และผู้เชี่ยวชาญด้านบริหารการศึกษา จำนวน 11 คน โดยการสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ข้อมูล โดยความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัย พบว่า 1) มีการบริหารจัดการตามทฤษฎี POSDCoRB แนวคิดการบริหารโรงเรียนผู้สูงอายุหลัก 5 ก และมีองค์ประกอบตามแนวคิดพฤฒพลัง (Active aging) 2) การพัฒนาศักยภาพผู้สูงอายุด้วยการบริหารจัดการโรงเรียนภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณารายด้าน พบว่า ด้านวางแผนมากที่สุด 3) ข้อเสนอเชิงนโยบาย ประกอบด้วย 8 ด้าน 1) การวางแผน 2) การจัดองค์การ 3) บริหารงานบุคคล 4) การอำนวยการ 5) ประสานงาน 6) การรายงาน 7) งบประมาณ 8) การบริหารโรงเรียนตามหลัก 5 ก และองค์ประกอบตามแนวคิดพฤฒพลัง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2559). คู่มือโรงเรียนผู้สูงอายุ. สืบค้นเมื่อ 21 มิถุนายน 2563, จาก http:// www.dop.go.th/th/know/5/24
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2566). สถิติผู้สูงอายุของประเทศไทย ณ วันที่ 31 ธันวาคม 2565. สืบค้นเมื่อ 7 มีนาคม 2566, จาก https://www.dop.go.th/th/know/side/1/1/1766
โกสินล์ ชี้ทางดี. (2562). แนวทางการพัฒนาการดำเนินงานโรงเรียนผู้สูงอายุในจังหวัดลพบุรี. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยปทุมธานี, 11(2), น. 325-336.
ฐาณิศรา กาบบัวศรี. (2562). เทคนิคและกระบวนการ POSDCoRB Process and Technique of POSDCoRB. วารสารสมาคมพัฒนาวิชาชีพการบริหารการศึกษาแห่งประเทศไทย, 1(3), น. 18-20.
นภเรณู สัจจรักษ์ธีระฐิติ และพจนา พิชิตปัจจา. (2557). รายงานฉบับสมบูรณ์โครงการวิจัยทิศทางและการพัฒนานโยบายการเรียนรู้ตลอดชีวิตของผู้สูงอายุในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ (วช.) และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ยุรธร จีนา. (2561). โรงเรียนเปี่ยมสุข: รูปแบบการจัดการองค์กรชุมชนเพื่อรองรับสังคมผู้สูงวัยในศตวรรษที่ 21 จังหวัดเชียงใหม่. วารสารสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 5(1), น. 171-184.
เวหา เกษมสุข. (2562). แนวทางส่งเสริมการเรียนรู้ตลอดชีวิตของโรงเรียนผู้สูงอายุ (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร).
ศศิพัฒน์ ยอดเพชร, ภาวนา พัฒนศรี และธนิกานต์ ศักดา. (2560). โครงการการถอดบทเรียนตัวอย่างที่ดีของโรงเรียนและชมรมผู้สูงอายุที่มีกิจกรรมถ่ายทอดความรู้. กรุงเทพฯ: เจพริ้นท์.
อาชัญญา รัตนอุบล, วีระเทพ ปทุมเจริญวัฒนา, วรรัตน์ ปทุมเจริญวัฒนา, ปาน กิมปี และระวี สัจจโสภณ. (2554). รายงานฉบับสมบูรณ์การศึกษาและการเรียนรู้ตลอดชีวิตของผู้สูงอายุไทย. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (มส.ผส.) และสถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 3(3), pp. 607-610.
World Health Organization. (2002). Active Aging A Policy Framework.In Noncommunicable Disease Prevention and Health Promotion Department (Ed.)., the Second United Nations World Assembly on Ageing, Madrid, Spain, April 2002. (pp. 45-53). Geneva, Switzerland: Health Canada UNFPA.
