การประดิษฐ์โคมไฟเพื่อการตกแต่งด้วยเทคนิคการปักผ้าไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยการประดิษฐ์ต้นแบบผลิตภัณฑ์โคมไฟด้วยเทคนิคการปักผ้าไทย มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความต้องการของผู้บริโภคที่มีต่อผลิตภัณฑ์ เพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์ให้เป็นที่นิยมของผู้บริโภค และเพื่อประเมินความพึงพอใจของผู้บริโภคที่มีต่อผลิตภัณฑ์โคมไฟด้วยเทคนิคการปักผ้าไทย การพัฒนาผลิตภัณฑ์ทำการสร้างภาพร่าง 3 มิติ 3 รูปแบบ ทำการประเมินเพื่อหารูปแบบที่เหมาะสม กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้เชี่ยวชาญด้านการผลิตและการออกแบบผลิตภัณฑ์ จำนวน 3 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ การสัมภาษณ์แบบเจาะลึกโดยใช้คำถามปลายเปิด ผู้เชี่ยวชาญได้เลือกภาพร่าง 3 มิติ รูปแบบที่ 1 เนื่องจาก มีความเหมาะสมที่จะนำมาใช้สร้างเป็นต้นแบบผลิตภัณฑ์โคมไฟด้วยเทคนิคการปักผ้าไทย ทำการสร้างต้นแบบผลิตภัณฑ์โคมไฟด้วยเทคนิคการปักผ้าไทย นำมาประเมินความพึงพอใจของผู้บริโภคที่มีต่อผลิตภัณฑ์ กลุ่มตัวอย่าง คือ บุคคลทั่วไปที่สนใจผลิตภัณฑ์งานปักผ้าไทย จำนวน 50 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามประเมินความพึงพอใจ พบว่า ด้านการออกแบบ ผู้บริโภคมีความพึงพอใจขนาดระหว่างลวดลายกับโคมไฟมากที่สุด ("X" ̅=4.70) ด้านความสวยงาม ผู้บริโภคมีความพึงพอใจสีมากที่สุด ("X" ̅=4.66) ด้านประโยชน์ใช้สอย ผู้บริโภคมีความพึงพอใจสามารถตั้งโต๊ะได้มากที่สุด ("X" ̅=4.52) และ ความพึงพอใจโดยรวม พบว่าผู้บริโภคมีความพึงพอใจมากที่สุด ("X" ̅=4.23) ต้นแบบผลิตภัณฑ์ควรที่จะจำหน่ายในราคา 10,000-15,000 บาท (52%)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ดลยา เทียนทอง. (2556-2557). ความก้าวหน้าในศิลปหัตถกรรมการเย็บปักถักร้อยของสตรีไทย รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว. วารสารไทยศึกษา, 9(2), น. 73-97.
เทพนรินทร์ กาฬสิทธิ์ และนิวุฒิ ปัญญา. (2558). การประดิษฐ์ตุงล้านนาเพื่อการตกแต่งด้วยเทคนิคการปักแบบไทย. (โครงงานพิเศษ หลักสูตรคหกรรมศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารธุรกิจคหกรรมศาสตร์ คณะเทคโนโลยีคหกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี ราชมงคลพระนคร).
ธิดารัตน์ รักการงาน. (2558). มโนคติของผู้หญิง. (ศิลปนิพนธ์ หลักสูตรปริญญาศิลปบัณฑิต สาขาวิชาทัศนศิลป์ คณะจิตรกรรมประติมากรรมและภาพพิมพ์ มหาวิทยาลัยศิลปากร)
นิชาภา บัวสุข. (2558). เครื่องประดับที่แสดงถึงคุณค่าและความสำคัญของผู้หญิงไทยยุคใหม่ (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปมหาบัณฑิต สาขาการออกแบบเครื่องประดับ ภาควิชาออกแบบเครื่องประดับ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร).
บัณฑิต อินทร์คง. (2557). ศิลปะลายรดน้ำและลายกำมะลอ: องค์ความรู้ที่ไม่เคยสูญ. วารสารศิลปกรรมศาสตร์วิชาการ วิจัย และงานสร้างสรรค์, 1(2), น. 168-185.
พัดชา อุทิศวรรณกุล และศุภกรณ์ ดิษฐพันธุ์. (2560). ภูมิปัญญาผ้าอาเชียน : อัตลักษณ์ทุนวัฒนธรรมหัตถศิลป์ผ้าปักไทย ลาว และเวียดนาม. วารสารศิลปกรรมศาสตร์วิชาการ วิจัย และงานสร้างสรรค์, 4(1), น. 2-41.
รติรส บุญญะฤทธิ์. (2555). การประยุกต์ลวดลายและการปักผ้ามือโบราณล้านนาสร้างสรรค์. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา ภาคพายัพ เชียงใหม่.
รุ่งอรุณ กุลธำรง. (2557). การดำรงอยู่ของงานช่างสนะในสังคมไทยสมัยกรุงรัตนโกสินทร์. วารสารไทยศึกษา, 9(2), น. 100-130.
วรรณรัตน์ ตั้งเจริญ. (2526). ศิลปะเครื่องประดับ. กรุงเทพมหานคร : สันติศิริการพิมพ์.
วรางคณา วุฒิช่วย, วิราณี แว่นทอง, พลวัฒน์ โตสารเดช และณณฐ วิโย. (2561). การศึกษางานศิลปะเกี่ยวกับสัตว์หิมพานต์ที่ใช้ในงานถวายพระเพลิงพระบรมศพของพระมหากษัตริย์ไทยและเชื้อพระวงศ์ เพื่อสร้างสรรค์ผลงานการแสดงชุดมยุระคนธรรพ์. วารสารศรีวนาลัยวิจัย, 8(2), น. 117-124.
สถาพร ดีบุญมี ณ ชุมแพ. (2550). การศึกษาการออกแบบผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
เสาวภา ไพทยวัฒน์, ศิริมาลย์ วัฒนา และสุรศักดิ์ อุโอสถ. (2557). การส่งเสริมงานอนุรักษ์งานปักผ้าเครื่องแต่งตัวชุดโขนละครรำไทยของชุมชนเขียนนิวาสน์ ตรอกไก่แจ้ กรุงเทพมหานคร. วารสารบัณฑิตศึกษา : มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 2(2), น. 2-13.
สุธิษา ศรพรหม, อุดมศักดิ์ สาริบุตร และพิชัย สดภิบาล. (2559). การศึกษาและการออกแบบผลิตภัณฑ์จากผ้าปักอัตลักษณ์ชาติพันธุ์ม้ง. วารสารวิชาการ ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 7(2), น. 111-123.
ศิวรี อรัญนารถ และศมิสสร สุทธิสังข์. (2562). หัตถศิลป์ผ้าปักไทย-เวียดนาม : ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรมและวิถีชีวิต. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 39(2), น. 1-11.
อ้อยทิทย์ ผู้พัฒน์ และมาลา ฤทธิ์นิ่ม. (2555). ศิลปะงานตัดต่อผ้าและการปักตกแต่งลวดลายสู่การพัฒนาผลิตภัณฑ์เสื้อผ้า. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ สาขาวิชาสิ่งทอและเครื่องนุ่นห่ม คณะเทคโนโลยีคหกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
อรุณวรรณ ตั้งจันทร และนิรัช สุดสังข์. (2554). การออกแบบผลิตภัณฑ์ของฝากของที่ระลึกจากผ้าปักชาวเขาเผ่าม้ง ตำบลเข็กน้อย อำเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์. วารสารวิชาการ ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 1(2), น. 92-102.
อรุณวรรณ ตั้งจันทร, เกสร ธิตะจารี และนิรัช สุดสังข์. (2556). การพัฒนาผลิตภัณฑ์เคหะสิ่งทอจากผ้าปักชาวเขาเผ่าม้ง จังหวัดเพชรบูรณ์. วารสารวิชาการ ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 4(2), น. 55-67.
อรัญ วานิชกร. (2559). หลักการออกแบบผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Boone, H. N., Jr. & Boone, D. A. (2012). Analyzing Likert data. Journal of Extension, 50(2), Article Number 2TOT2.
James, C. & Perla, R. J. (2007). Ten common misunderstandings, misconceptions, persistent myths and urban legends about Likert scales and Likert response formats and their antidotes. Journal of Social Sciences, 3(3), pp. 106-116.
Kvale, S. (1996). Interviews: An Introduction to Qualitative Research Interviewing. London: Sage Publications.
Palys, T. (2008). Purposive sampling. In: Given, L. M. (Ed.) The Sage Encyclopedia of Qualitative Research Methods. (Vol. 2). Los Angeles: Sage, pp. 697-698.
Teddie, C. & Yu, F. (2007). Mixed methods sampling: A typology with examples. Journal of Mixed Methods Research, 77(1), pp. 77-100.
