การศึกษาปัญหาการใช้คำกริยาพ้องความหมายหน่วยคำปรากฏร่วมภาษาจีน ของนักศึกษาไทย

บทคัดย่อ

         การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) วิเคราะห์ และเปรียบเทียบคำกริยาพ้องความหมายหน่วยคำปรากฏร่วมภาษาจีน 2) ศึกษาสภาพความเข้าใจในการใช้คำกริยาพ้องความหมายหน่วยคำปรากฏร่วมภาษาจีน 3) ปัญหาข้อผิดพลาดในการใช้คำกริยาพ้องความหมายหน่วยคำปรากฏร่วมภาษาจีน และ 4) แนวทางแก้ไขปัญหาการเรียนการสอนด้านการใช้คำกริยาพ้องความหมายหน่วยคำปรากฏร่วมภาษาจีน ประชากรและกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ มหาวิทยาลัยที่เปิดการเรียนการสอนภาษาจีนเป็นสาขาวิชาเอกทั้งกรุงเทพมหานคร ปริมณฑลและภูมิภาคต่างๆ จำนวน 6 แห่ง รวมทั้งสิ้น 150 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) แบบทดสอบ  2) แบบสัมภาษณ์อาจารย์ผู้สอนและนักศึกษาสาขาวิชาภาษาจีน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าความถี่ และค่า ร้อยละ และวิธีการวิเคราะห์เอกสาร

        ผลการวิจัยพบว่า 1) ด้านบริบทความหมาย ถึงแม้ว่าความหมายจะเหมือนหรือพ้องกัน แต่เมื่อขอบเขตความหมายต่างกัน เป้าหมายการใช้จึงมีความแตกต่างกัน รวมทั้งระดับความหมายทางอรรถศาสตร์หนักเบาหรือความเข้มข้นต่างกัน ด้านลักษณะหน้าที่ทางการใช้คำทางไวยากรณ์ พบว่า การที่ใช้คำประกอบกันส่งผลทำให้คำพ้องความหมายมีความแตกต่างในบริบทการใช้ ด้านชนิดของคำ คำนั้นสามารถทำหน้าที่ได้หลายประเภท รวมทั้งรูปแบบโครงสร้างของคำ โดยคำประสมแบบรวมคำ-คำประสมแบบรวมคำมีจำนวนสูงสุด, 2) สภาพการใช้คำกริยาพ้องความหมายหน่วยคำปรากฏร่วมภาษาจีนของนักศึกษาไทย พบว่า ส่วนใหญ่อัตราการใช้ที่ถูกต้องมากกว่า ร้อยละ 50 3) ปัญหาข้อผิดพลาดในการใช้คำกริยาพ้องความหมายหน่วยคำปรากฏร่วมภาษาจีน พบว่า มีข้อผิดพลาดด้านความหมายของคำ และข้อผิดพลาดด้านไวยากรณ์ และ 4) แนวทางแก้ไขปัญหาการเรียนการสอนให้ถูกต้องและเป็นระบบ 4 ด้าน คือ ด้านผู้เรียน ด้านระดับความยากของภาษา ด้านผู้สอนและการจัดการเรียนการสอน รวมถึงด้านตำราเรียน