สังคมการเมืองและทฤษฏี
คำสำคัญ:
สังคม, การเมือง, ทฤษฏีบทคัดย่อ
สังคมการเมืองไทย (หรือสังคมการเมืองอื่นๆ ในประเทศโลกที่สามซึ่งยังคงมีคุณลักษณะที่ยังไม่มีการพัฒนาทางการเมืองไม่เป็นประชาธิปไตยตามนิยามความหมายของ Pye นี้) เพื่อนำไปสู่จุดมุ่งหมาย คือ เกิดการพัฒนาทางการเมืองในที่สุดนอกจากจะต้องมีการปฏิรูปทางการเมืองในด้านโครงสร้างของการปกครองแล้วยังจะต้องมีการปฏิรูปในด้านวัฒนธรรมหรือวิถีการดำเนินชีวิตในระบอบประชาธิปไตยของพลเมืองไปด้วยพร้อมๆ กันอย่างไรก็ดี เมื่อพิจารณาที่โครงสร้างของระบอบการเมืองการปกครองแบบประชาธิปไตยจะพบว่า ประกอบไปด้วย 3 ส่วน คือ ประการที่หนึ่งโครงสร้างส่วนบน อันประกอบไปด้วยสถาบันทางการเมือง (Political Institutions) ที่สำคัญ คือ รัฐธรรมนูญ พรรคการเมือง การเลือกตั้ง รัฐสภาและรัฐบาล ประการที่สอง โครงสร้างส่วนกลาง ซึ่งทำหน้าที่เชื่อมโยงโครงสร้างส่วนล่างและส่วนบนเข้าด้วยกัน อันประกอบไปด้วยพรรคการเมืองกลุ่มผลักดันต่างๆ (หรือกลุ่มผลประโยชน์) และสื่อมวลชน และประการที่สามโครงสร้างส่วนล่างอันได้แก่ประชาชนอันเป็นพลเมืองส่วนใหญ่ของประเทศจะต้องมีความตื่นตัวทางการเมืองมีวัฒนธรรมทางการเมืองแบบประชาธิปไตยมีความรับผิดชอบ มีระเบียบวินัย รู้จักสิทธิและหน้าที่ของตนเองรวมทั้งให้ความเคารพสิทธิของผู้อื่นสนใจที่จะเข้ามาส่วนร่วมทางการเมืองด้วยการแสดงความคิดเห็นหรือวิพากษ์วิจารณ์ในเรื่องการเมืองการปกครองหรือการบริหารประเทศได้
เอกสารอ้างอิง
กนลา ขันทปราบ. (2527). แนวทางที่ใช้ในการศึกษาการเมืองเปรียบเทียบในระบบการเมืองเปรียบเทียบ. นนทบุรี: คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
กระมล ทองธรรมชาติ. (2560). ความสำคัญของพรรคการเมือง. (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ 10 พฤษภาคม 2562. จาก http://baanjomyut.com
ขอนแก่น, มหาวิทยาลัย. “ทฤษฎีโครงสร้าง – หน้าที่”. (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ 10 พฤษภาคม 2562. จาก http://hataipatnammon.wixsite.com, .
ชัยอนันต์ สมุทวณิช. (2519). ประชาธิปไตยสังคมนิยม คอมมิวนิสต์กับการเมืองไทย. กรุงเทพฯ:โรงพิมพ์พิฆเณศ.
ประดิษฐ์ ยมานันท์. (2559). การปฏิรูปพรรคการเมือง. ปทุมธานี: โรงพิมพ์อาสารักษาดินแดน .
ลิขิต ธีรเวคิน. (2549). แผนแม่บทพัฒนาการเมือง. บทความเสนอต่อคณะอนุกรรมการ
ยกร่าง
__________. (2535). ขอบข่ายและวิธีการศึกษารัฐศาสตร์. กรุงเทพฯ: คณะรัฐศาสตร์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิวัฒน์ เอียมไพรวัน. (2544). การเมืองการปกครองไทยตามรัฐธรรมนูญฉบับประชาชน. กรุงเทพฯ : VJ Printing.
วิสุทธิ โพธิแท่น. (2526). พรรคการเมืองไทย : ทารกทีไม่มีโอกาสเติบโต. วารสารนิติศาสตร์.
สิทธิพันธ์ พุทธหุน. (2544). ทฤษฎีพัฒนาการเมือง. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สุนัย เศรษฐ์บุญสร้าง. (2555). ทางสู่ความปรองดองของชาติ. กรุงเทพฯ: แสงดาว.
Adunkasem, U. and Ngamwittayaphong, A. (1997). Educational System and Community: Concepts and Proposals for Research. Bangkok: the Research Fund Office.
Almond, G., &, Powell, B. (1966). Comparative Politics: A Development Approach. Boston: Little, Brown and Company.
Almond, G., &, Powell, B. (1966). Comparative Politics: A Development Approach. Boston: Little, Brown and Company
Dawson, R., & Prewitt, K. (1969). Political Socialization. Boston: Little, Brown and Company.
Dodd, C. (1972). Political Development. London: The Mac Millan Press.
Huntington, S. (1968). Political Order in Changing Societies. New Haven: Yale University Press.
Pye, L. (1966). Aspects of Political Development. Boston: Little, Brown and Company.
Riggs, F. (1967). “The Theory of PoliticalDevelopment” in ContemporaryPolitical Analysis. New York: The Free Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารครุศาสตร์วิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.