พัฒนาการการเรียนรู้ของเด็กปฐมวัยในการเล่นและการพูดกับตนเอง
คำสำคัญ:
การเล่น, การพูดกับตนเอง, พัฒนาการ, เด็กปฐมวัยบทคัดย่อ
บทความนี้ได้รวบรวมบทบาทสำคัญของการเล่นและการพูดกับตัวเองในกระบวนการพัฒนาและการเรียนรู้ของเด็ก โดยการพูดกับตัวเองนั้นรวมถึงการพูดกับตัวเองทั้งแบบได้ยินเสียงและแบบเงียบเสียง เป็นเครื่องมือสำคัญสำหรับการควบคุมพฤติกรรม การกำหนดทิศทางการกระทำ และการแก้ปัญหา ในสภาพแวดล้อมทางด้านการศึกษา การพูดกับตัวเองช่วยให้เด็กสามารถแสดงความคิด วางแผน ทบทวนประสบการณ์ และนำทางกระบวนการคิดของตนเอง การผสมผสานการเล่นและการพูดกับตัวเองเป็นการเพิ่มพูนการพัฒนาทางด้านปัญญา สังคม และอารมณ์ จิตใจของเด็ก การเล่นสำหรับเด็กปฐมวัยนั้นเป็นการเรียนรู้อย่างรอบด้าน โดยการบูรณาการการเล่นเข้ากับหลักสูตร ผู้สอนได้รับการส่งเสริมให้สร้างโอกาสในการเรียนรู้สำหรับเด็กจากประสบการณ์ที่ส่งเสริมการมีส่วนร่วม ความคิดสร้างสรรค์ และทักษะการแก้ปัญหา การส่งเสริมทักษะการพูดกับตัวเองทำได้โดยการเป็นแบบอย่าง การสอนโดยตรง และการสนับสนุนการพูดกับตัวเอง วิธีนี้ช่วยให้เด็กพัฒนาความตระหนักรู้ทางปัญญา การควบคุมพฤติกรรม และการเพิ่มความสามารถในการแก้ปัญหา การบูรณาการการเล่นและการพูดกับตัวเองเข้ากับการออกแบบหลักสูตรต้องอาศัยสภาพแวดล้อมที่ให้คุณค่ากับมุมมองของเด็ก ส่งเสริมการสนทนาและการทำงานร่วมกันของเด็ก และสนับสนุนการทบทวนและการบันทึก การเล่นจึงเป็นโอกาสที่เหมาะสมสำหรับการพูดกับตัวเองอย่างเป็นธรรมชาติสำหรับเด็กปฐมวัย
เอกสารอ้างอิง
Baddeley, A. (1992). Working memory. Science, 255(5044), 556-559
Bergen, D. (2017). Play as a Medium for Learning and Development: A Handbook of Theory and Practice. Routledge.
Bergen, D. (2002). The role of pretend play in children's cognitive development. Early Childhood Research & Practice, 4(1), 1-12.
Bodrova, E., & Leong, D. J. (2005). Tools of the mind: The Vygotskian approach to early childhood education (2nd ed.). Pearson.
Bodrova, E., & Leong, D. J. (2007). Tools of the mind: The Vygotskian approach to early childhood education (2nd ed.). Pearson.
Carver, C. S. (2015). Control theory: A useful conceptual framework for personality–social, clinical, and health psychology. Psychological Inquiry, 26(2), 77-80.
De Boo, G. M., & Kolkman, M. E. (2018). The development of self-talk in childhood and adolescence: A meta-analysis and systematic review of observational studies. Journal of Experimental Child Psychology, 166, 51-71.
Fernández-Berrocal, P., & Extremera, N. (2016). Building emotional intelligence: A practitioner's guide. Routledge.
Fernyhough, C. (2016). The voices within: The history and science of how we talk to ourselves. Basic Books.
Hirsh-Pasek, K., Golinkoff, R. M., Berk, L. E., & Singer, D. G. (2009). A mandate for playful learning in preschool: Presenting the evidence. Oxford University Press.
Isenberg, J. P., & Quisenberry, N. L. (2002). Play: The pathway from theory to practice. National Association for the Education of Young Children.
Johnson, J. E., Christie, J. F., & Yawkey, T. D. (2013). Play, development, and early education. Pearson.
Karpov, Y. V. (2005). The Neo-Vygotskian Approach to Child Development. Cambridge University Press.
Lillard, A. S., Lerner, M. D., Hopkins, E. J., Dore, R. A., Smith, E. D., & Palmquist, C. M. (2013). The impact of pretend play on children's development: A review of the evidence. Psychological Bulletin, 139(1), 1-34.
Morin, A. (2011). Self-Talk and Performance: The Role of Interpreting Self-Talk as a Sign of Control. Journal of Sport and Exercise Psychology, 33(6), 878-896.
Pellegrini, A. D., & Smith, P. K. (Eds.). (2005). The nature of play: Great apes and humans. Guilford Press.
Piaget, J., & Inhelder, B. (1969). The psychology of the child. Basic Books.
Pressley, M., & Afflerbach, P. (1995). Verbal protocols of reading: The nature of constructively responsive reading. Lawrence Erlbaum Associates
Pyle, A., & Danniels, E. (2017). Play and learning in early childhood education. SAGE Publications.
Singer, D. G., Golinkoff, R. M., & Hirsh-Pasek, K. (Eds.). (2006). Play = Learning: How play motivates and enhances children's cognitive and social-emotional growth. Oxford University Press.
Shaffer, D. W. (2006). How computer games help children learn. Macmillan
Sokolowski, J. A. (2000). Introduction to phenomenology. Cambridge University Press.
Van Hoorn, J., Nourot, P. M., Scales, B., & Alward, K. R. (2014). Play at the center of the curriculum (6th ed.). Pearson.
Vygotsky, L. S. (1978). Mind in society: The development of higher psychological processes. Harvard University Press.
Vygotsky, L. S. (1986). Thought and language. MIT Press.
Vygotsky, L. S. (1987). Thinking and speech. In The collected works of L. S. Vygotsky (Vol. 1). Springer.
Whitebread, D., Basilio, M., Kuvalja, M., & Verma, M. (2012). The importance of play for promoting children's emotional well-being and social competence. Play Policy and Practice, 3(1), 5-24.
Winsler, A., & Naglieri, J. (2003). Overt and covert verbal problem-solving strategies: Developmental trends in use, awareness, and relations with task performance in children aged 5 to 17. Child Development, 74(3), 659-678.
Winsler, A., Fernyhough, C., & Montero, I. (2009). Private speech, executive functioning, and the development of verbal self-regulation. In Private speech, executive functioning, and the development of verbal self-regulation (pp. 107-127). Cambridge University Press.
Wood, E., & Attfield, J. (2005). Play, learning, and the early childhood curriculum (2nd ed.). SAGE Publications.
Yelland, N. (Ed.). (2014). Contemporary perspectives on play in early childhood education. Open University Press.
Zimmerman, B. J., & Schunk, D. H. (2011). Handbook of self-regulation of learning and performance. Routledge.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 วารสารครุศาสตร์วิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
