The Development for Community-Based Tourism Accommodation in TambonBansong Wiang Sa District Suratthani Province
Main Article Content
Abstract
This participatory action research aimed to improve the community accommodations to achieve the standard of community-based tourism. The qualitative and quantitative research methodology were employed to conduct the data on the target population and specific area in Tambon Bansong, Wiang-Sa District, Suratthani Province. There were 5 households to be the participants of the accommodation development for community-based tourism. The research instruments were: 1) the focus group discussion which were arranged 4 times; 2) the assessment of accommodation standard which were adapted from Thai homestay standards and the management of accommodation in ecotourism with 8 criteria and 37 indicators; and 3) The satisfaction survey by the familiarization trip.
The results are as follows: 1) there were 5 households of the community members that could pass the accommodation standard qualification to be ready to operate. The structure of the accommodation committee consists of the chairman, vice chairman, house manager/ marketing and public relations, financial director and the activity director; 2) the results of the accommodation standard assessment from 8 criteria found that each household has results as a good score and the average score is moderate; 3) The evaluation of the satisfaction on accommodation found that the highest score of satisfaction is friendly family members followed by the accommodation, food and beverage, and public relations respectively.
Article Details
References
_______. (2559). สรุปสถานการณ์ที่พักแรม จำนวนผู้เยี่ยมเยือน และรายได้จาก ผู้เยี่ยมเยือน เดือนธันวาคม 2559 (online). สืบค้นได้จาก http://www. tourism2.tourism.go.th/farms/uploaded/00Statistic/2016/OR/OR%20ธันวาคม%202559.pdf. [2560, เมษายน 16].
กระทรวงอุตสาหกรรม. (2559). ยุทธศาสตร์การพัฒนาอุตสาหกรรมไทย 4.0 ระยะ 20 ปี (พ.ศ.2560 – 2579) (online). สืบค้นได้จาก http://www.oie.go.th/sites/ default/files/attachments/industry_plan/thailandindustrialdevelopmentstrategy4.0.pdf. [2560, เมษายน 14].
กัญจน์ชญา เพชรรักษ์. (2552). การศึกษาปัญหาและแนวทางการจัดการโฮมสเตย์ บ้านต้นตาล ตำบลต้นตาล อำเภอเสาไห้ จังหวัดสระบุรี. กรุงเทพฯ : วิทยาลัยดุสิตธานี.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2016). มาตรฐานการจัดกิจกรรม Eco Lodge เพื่อการท่องเที่ยว (online). สืบค้นได้จากhttps://thaits.org/tts_pr/knowledge- base-category.[2560, เมษายน 15].
จุฬา ศรีบุตตะ. (2554). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบโฮมสเตย์ ชุมชนบ้านโคกโก่ง ตำบลกุดหว้า อำเภอกุฉินารานณ์ จังหวัดกาฬสินธุ์. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ชญาน์ดนย์ คุปตะวินทุ. (2556). แนวทางพัฒนาการจัดการโฮมสเตย์บ้านหม้อ อำเภอเมือง จังหวัดเพชรบุรี. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธารนี นวัสนธี, สุขุม คงดิษฐ์, วรรษา พรหมศิลป์, เบญขพร เชื้อผึ้ง, ธาริดา สกุลรัตน์, จุฬารัตน์ ชัยพิทักษ์ และบุญสมหญิง พลเมืองดี (2560). แผนการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างมีส่วนร่วมของชุมชนสามเรือน จังหวัดพระนครศรีอยุธยาอยุธยา.วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่. 9(3), 167-177.
นราธิป ผลบุณยรักษ์. (2547). การปรับที่อยู่อาศัยเดิมเป็น "โฮมสเตย์" ของชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ตำบลปลายโพงพาง อำเภออัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. วิทยานิพนธ์เคหพัฒน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พชร พิพัฒนโยธะพงศ์. (2547). การจัดการแหล่งพักอาศัยแบบโฮมสเตย์เพื่อการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ : กรณีศึกษา หมู่บ้านวัฒนธรรมผู้ไทยบ้านโคกโก่ง อำเภอกุฉินารายณ์ จังหวัดกาฬสินธุ์. วิทยานิพนธ์เคหพัฒนศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พัชรี บุญโต, สุพรรณี หงส์สกุล และทิชากร เกสรบัว. (2558). การบริหารจัดการการท่องเที่ยวเพื่อสัมผัสวัฒนธรรมชนบท ตามมาตรฐานโฮมสเตย์ไทย กรณีศึกษาบ้านดงโฮมสเตย์ ตำบลกระทงยาม อำเภอศรีมหาโพธิ์ จังหวัดปราจีนบุรี. วารสาร ศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์). 7(14), 52-63.
มนกันต์ ถิ่นนคร. (2554). แนวทางการพัฒนาแหล่งที่พักบ้านคีรีวง จังหวัดนครศรีธรรมราช สู่โฮมสเตย์มาตรฐานไทย. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มนต์ผกา วงษา. (2555). การพัฒนาเรือนแรม (โฮมสเตย์) ชุมชนเป็นแหล่งปัญญาที่เบิกบาน กรณีศึกษาบ้านเขาแก้ว ตำบลดาวเรือง อำเภอเมือง จังหวัดสระบุรี. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
รัชดา จึงพัฒนาวดี. (2553). แนวทางการพัฒนาสถานที่พักแรมสำหรับการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. วิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรมศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศันสนีย์ วุฒยาภาธีรกุล. (2552). มาตรฐานการท่องเที่ยวยกระดับคุณภาพการท่องเที่ยว : For Qualityกรุงเทพ : สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว (online). สืบค้นได้จาก http://www.tpa.or.th/publisher/pdfFileDownloadS/p104-106.pdf. [2560, เมษายน 14].
สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2554).เกณฑ์มาตรฐานโฮมสเตย์ไทย (online). สืบค้นได้จาก http://www.homestaythai.net/ Homepages/ReadPage/2.[2560, เมษายน 16].
สำนักอุทยานแห่งชาติ กรมอุทยานแห่งชาติสัตว์ป่าและพันธุ์พืช. (2559). ข้อมูลจำนวนนักท่องเที่ยวที่เข้าไปในอุทยานแห่งชาติใต้ร่มเย็น (online). สืบค้นได้จาก http://park.dnp.go.th/visitor/visitorshow.php?PTA_CODE=1074. [2560, ตุลาคม 12].
สิญาธร ขุนอ่อน และคณะ.(2559). การยกระดับมาตรฐานแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศอำเภอเวียงสระ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. สุราษฎร์ธานี : มหาวิทยาลัยราชภัฏ สุราษฎร์ธานี.
สุรเชษฐ์ บุญพงษ์มณี. (2549). การจัดการที่อยู่อาศัยโฮมสเตย์ ณ บ้านท่าคา อำเภออัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. วิทยานิพนธ์เคหพัฒนศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุวิมล วงษ์พิทักษ์. (2548). การศึกษาความเป็นไปได้ในการจัดตั้งธุรกิจที่พักแบบโฮมสเตย์โดยชุมชนมีส่วนร่วม : กรณีศึกษาชุมชนบ้านปางมะโอตำบลแม่นะ อำเภอเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่. กรุงเทพฯ : ฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์ไทย.
สุดาวัลย์ จิรวัฒนากิตติ. (2552). การศึกษากระบวรการดำเนินการจัดการที่พักแรมแบบโฮมสเตย์ ตามมาตรฐานโฮมสเตย์ไทย กรณีศึกษา อำเภอบางคนที จังหวัดสมุทรสงคราม. การค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการภาครัฐและภาคเอกชน บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
หงสกุล เมสนุกูล. (2554). การศึกษาแนวทางการจัดการสิ่งแวดล้อมของธุรกิจที่พักตามมาตรฐานโรงแรมใบไม้สีเขียวของซิกเซ้นส์ไฮอเวย์เกาะยาวน้อยจังหวัดภูเก็ตนครปฐม. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตกำแพงแสน.
องค์การบริหารส่วนจังหวัดสุราษฎร์ธานี. (2559). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาขององค์การบริหารส่วนจังหวัดสุราษฎร์ธานี (พ.ศ.2560-2563) (online). สืบค้นได้จาก http://www.suratpao.go.th/planning/files/com_service/2016052 7_jyyvkerg.pdf.[2560, เมษายน 13]
อาคม อาจแสง.(2546). ศักยภาพการพัฒนาที่อยู่อาศัยรูปแบบโฮมสเตย์ เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ : กรณีศึกษา เกาะเกร็ด อำเภอปากเกร็ด จังหวัดนนทบุรี.กรุงเทพฯ : ฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์ไทย.
Bidwell, A., & Pearce, C. (2008). Ecotourism Book Series: A Montana Lodge and a broadly Defined Ecotourism. Cromwell Press : UK.
Brdem, B., & Tetik, N. (2013). A new trend in the hotel industry :Ecolodges. StudiaUbbGeographia. LVIII, 1,85-92.
Ceballos-Lascurain, H.(2008). Ecotourism Book Series: Ecotourism and Ecolodge Development in the 21st Century. Cromwell Press: UK.
Green Global Travel. (2016). What is an Eco Lodge ? A Guide to “Green” Accommodations. Retrieve April 15, 2017, from https://greeng lobaltravel.com/eco-lodge-green-accommodations/
International Finance Corporation. (2004). Ecolodges : Exploring Opportunities for Sustainable Business,”. Retrieve from https://www.ifc.org/wps/ wcm/connect/cfdb088048855408b134f 36a6515bb18/Ecolodge_ Publication_Part1.pdf?MOD=AJPERES&CACHEID=cfdb088048855408b134f36a6515bb18.[ 2017, April 15].
Jennifer, K., & Chan, L. (2010). Assessing Key Satisfiers and Sustainable Ecolodge Experience Management Through Profile Accumulation Techniques. World Applied Sciences Journal10, Special Issue of Tourism & Hospitality.
Mehta, H., & Ceballos-Lascurain, H.(2015). Site Selection Planning and Design : International Ecolodge Guideline (English version). UNWTO Publications.
The united State Agency for International Development.(2008). Ecolodge Planning, Design, and Operation Handbook. United States Agency : Chemonics International.