A Study of Effects of Blended Learning on Learning Achievement, Engagement, Motivation and Satisfaction of Students : The Case of Suratthani Rajabhat University
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This study aimed to study the effect of blended learning on learning achievement, engagement, motivation, and learning satisfaction of the students. The samples were undergraduate students studying in the 3rd year in Mathematics, Faculty of Education, Suratthani Rajabhat University, who studied Thai Language for Learning Development in Semester 1/2015. The population were categorized into 39 persons in the control group and 40 persons in the experimental group. Both groups had pre and post-testing done by questionnaires as the research instruments. The result of the questionnaire showed that process = 82.45, result = 84.95, and the pass of standard 80/80. The result of reliability of evaluation of relationship = 0.84, evaluation of motivation -= 0.84, evaluation of satisfaction = 0.79, difficulty = 0.40-0.59 and discrimination = 0.38. MANOVA and t-tests were being used to test research hypotheses.
The result of hypothesis testing found that blended learning significantly affected learning achievement ( = 22.82), engagement (
= 4.12), motivation (
= 3.05), and satisfaction (
= 4.28). Students who used the blended learning approach had affected learning achievement, engagement and satisfaction of the students at the .05 significance level.
Article Details
References
ประภาภรณ์ นะไชย. (2548). ผลการใช้บทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอนผ่านเครือข่ายอินเตอร์เน็ต วิชาวิทยาศาสตร์ เรื่องเทคโนโลยีอวกาศ สำหรับนักเรียนช่วงชั้นที่ 4 โรงเรียนศรีสวัสดิ์วิทยาคาร จังหวัดน่าน. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาศึกษาศาสตร์. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
พรพรหม ชุปวา. (2547). การพัฒนาบทเรียนคอมพิวเตอร์บนเครือข่าย วิชาระบบปฏิบัติ เรื่อง ส่วนประกอบของเครื่องคอมพิวเตอร์ สำหรับนักศึกษาประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง (ปวส.) ชั้นปีที่ 1 แผนกคอมพิวเตอร์ธุรกิจ โรงเรียนยโสธรพาณิชยการเทคโนโลยี อำเภอเมือง จังหวัดยโสธร. การศึกษา ค้นคว้าอิสระการศึกษามหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ยุวดี พันธ์สุจริต. (2554 ). การวิเคราะห์โมเดลทางเลือกของความยึดมั่นผูกพันกับโรงเรียนที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนผ่านการเรียนรู้แบบลุ่มลึก. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุคนธ์ อักษรชู. (2556). การพัฒนาระบบการจัดการเรียนรู้บนเครือข่าย ระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม, 3(2), 79-100.
สังคม ไชยสงเมือง. (2547). การพัฒนาบทเรียนบนเครือข่าย วิชาระบบสื่อสารข้อมูลและเครือข่ายคอมพิวเตอร์ เรื่อง เครือข่ายอินเทอร์เน็ต ระดับมัธยมศึกษาตอนปลายของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนท่าขอนยางพิทยาคม อำเภอกันทรวิชัย จังหวัดมหาสารคาม. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีการศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สิริลักษณ์ พงศ์พฤฒิชัย. (2556). การพัฒนาบทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอนร่วมกับการเรียนแบบร่วมมือเรื่องความรู้พื้นฐานด้านเทคโนโลยีสารสนเทศสำหรับ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนเจี้ยนหัว. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, 6(2), 85-101.
อนุชิต กลิ่นกำเนิด. (2553). ระบบบริหารจัดการการเรียนรู้แบบปรับ เหมาะ (Adaptive learning management system) ระดับปริญญาโท. วิทยานิพนธ์ของบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Stringer, C. (2011). Psychometric Theory. New York: Mc Graw-Hill.
Cronbach, L.J. (1951). Coefficient alpha and the internal structure of tests. Psychometrika, 16 (3), 297-334.
Natriello. (1984). Problems in the evaluation of students and student disengagement from secondary schools. Journal of Research and Development in Education. 17 (1984) : 14-24.
Spady, G. (1971). Dropout from Higher Education: Toward an Empirical Model. Interchange, 2(3), 38-62.