Stratregy Tourism Management of Sustainable Self Reliance LocalCommunity : Case Study, Ecotourism and Homestay Klongnoi Sub-District Maung District, Suratthani Province

Main Article Content

Wisan Srimahawaro

Abstract

This article involved qualitative research and also action research that aimed to study the potential area, analyze and examine the environment, and study the alternative strategy on tourism management of sustainable self-reliance of the local community. In the research, the samples who were stakeholders gave key information. The research result was that Klongnoi area was one of six sub-districts in Muang Surat Thani District called “Naibang”. It was the basin shore of the Tapee River which had a lot of resources and natural water spreading to the river around the area. This area is also called “Klongroisay” with good physical characteristics, natural resources and well-being, good basic structures, and comfortable transportation on land, water and in the air. The infrastructure was suitable for ecotourism and homestay with main activities like fireflies watching boat tour that could connect other activities. Then the environment was analyzed and examined to develop to be the alternative strategy on tourism management of sustainable self-reliance local community (Growth Strategy : SO) such as the development of tourism communication connection system with modern technology, the promotion on the training and developing of local food with nutritive value, the development of tourism activities and programs, the rejuvenation of local traditions and culture, and the improvement of local products.

Article Details

Section
Research Article

References

กรรณิกา อนาคามี. (2550). การจัดการการท่องเที่ยวแบบโฮมสเตย์ในตำบลเกาะเกร็ด จังหวัดนนทบุรี [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต]. Thailand Library Integrated System

กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). TOP 5 การท่องเที่ยวจังหวัดในภาคใต้. การท่องเที่ยวและกีฬา.

คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวสมัยที่ 2 (พ.ศ. 2560 – 2564). สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.

คณะกรรมการยุทธศาสตร์การพัฒนาจังหวัดสุราษฎร์ธานี. (2560). แผนพัฒนาจังหวัดสุราษฎร์ธานีระยะ 20 ปี (พ.ศ. 2560 - 2579). สำนักงานจังหวัดสุราษฎร์ธานี.

จิราเจตน์ อุดมศรี. (2547). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาตำบลโป่งน้ำร้อน อำเภอโป่งน้ำร้อน จังหวัดจันทบุรี. การค้นคว้าแบบอิสระ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการมนุษย์กับสิ่งแวดล้อม บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ดุษณี ชาวนา. (2550). รายงานการวิจัยรูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืนชุมชนบ้านผาแตก ตำบลสบปิง อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัยภาคเหนือ.

ปาริฉัตร สิงห์ศักดิ์ตระกูล. (2554). ศักยภาพและแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ของชุมชนบ้านทุ่งมะปรัง. [วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยเกริก.

พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป. (2557). รายงานการวิจัยการศึกษาการจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืนบ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์.

วิเชียร วิทยอุดม. (2541). ภาวะผู้นำ. ธีระศิลป์

ศิริประภา แก้วอุดม. (2553). ทางเลือกกลยุทธ์การบริหารจัดการการท่องเที่ยวชุมชนย่านตลาดบ้านใหม่. [วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สถาบันสิ่งแวดล้อมไทย (สสท.). (2553). TEI 2009. สถาบันสิ่งแวดล้อมไทย.

สุทัศน์ ละงู. (2551). วิถีชีวิตและศักยภาพที่เอื้อต่อการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์โฮมสเตย์ กรณีศึกษา: ชุมชนชาวเลบ้านสังกาอู้ อำเภอเกาะลันตา จังหวัดกระบี่ [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์, มหาวิทยาลัยขอนแก่น]. Thailand Library Integrated System.

อนันต์ เขียวสวาส. (2553). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์บ้านทรงไทยของตำบลไฝดำพัฒนา อำเภอวิเศษชัยชาญ จังหวัดอ่างทอง. [วิทยานิพนธ์]. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

อนิวัช แก้วจำนงค์. (2552). โครงการการมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ที่สอดคล้องกับวิถีชีวิตชาวมูเซอดำบ้านอุมยอม ตำบลแม่ท้อ อำเภอเมือง จังหวัดตาก. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

อุทัย ปริญญาสุทธินันท์. (2561). การจัดการชุมชน. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Buckley,R.C.(1993). A Framework for Ecotourism Research Proc LAWASIA 93. Columbo.

Cohen, J.M., & Uphoff, N.T. (1981). Rural development participation : concept and measures for project design implementation and evaluation. Ithaca : Rural Development Committee Center for International Studies, Cornell University.

David, A. (1999). Tourism ethics. Brock Univesity.

Drucker, P.F. (2005). Tourism. 2nd ed. Longman Group Limited.

Faester, S.T. (1984). Cultur Heritage, Identity, and Tourism in Mauritius : Moving Beyond the Tourist Gaze. Indiana university.

Gulick and Urwick, L.R. (1992). Culteral change and tourism : towards a prognostic model. University of Queensland.

Schermerhorn, Jr., & Johm, R .(2002). Management. (7yh ed). John wiley & Sons.

Sheldon, Lan R. (2000). Ecotourism Development in Northern Thailand : An Exploration of Perceptions and Potentials. University of Alberta.

Shirley, E. (1993). My travels around the world. Newton Aycliffe. Heinemann.

The Ecotourism Society. (1991). Ecotourism ; The Potentials and Pitsfalls. Vol. 1 and 2. World Wildife Fund, Washington D.C.

Tourism Canada. (1990). An action strategy for sustainable tourism development: Globe’90. Ottawa: Tourism Canada.

Western, M. (1993). Management: Theory and Practice. New York: McGraw-Hill.Schleh, Edward C. 1961. Management by result. McGraw-Hill.

บุคลานุกรม

นางสาวจิรวรรณ อักษรศรี (ผู้ให้สัมภาษณ์) นายวิศาล ศรีมหาวโร (ผู้สัมภาษณ์). ณ หมู่ที่ 8 ต.คลองน้อย อ.เมือง จ.สุราษฎร์ธานี. เมื่อวันที่ 28 ธันวาคม 2562.

นางอุทุมพร จันทร์พรมแก้ว (ผู้ให้สัมภาษณ์) นายวิศาล ศรีมหาวโร (ผู้สัมภาษณ์) .ณ หมู่ที่ 4 ต.คลองน้อย อ.เมือง จ.สุราษฎร์ธานี. เมื่อวันที่ 29 ธันวาคม 2562.

นายพิเชษฐ เนตรเจริญ (ผู้ให้สัมภาษณ์) นายวิศาล ศรีมหาวโร (ผู้สัมภาษณ์). ณ หมู่ที่ 3 ต.คลองน้อย อ.เมือง จ.สุราษฎร์ธานี. เมื่อวันที่ 28 ธันวาคม 2562.

นายผัน จงอักษร (ผู้ให้สัมภาษณ์) นายวิศาล ศรีมหาวโร (ผู้สัมภาษณ์). ณ หมู่ที่ 5 ต.คลองน้อย อ.เมือง จ.สุราษฎร์ธานี. เมื่อวันที่ 28 ธันวาคม 2562.

นายสุจิน ขุนปักษี (ผู้ให้สัมภาษณ์) นายวิศาล ศรีมหาวโร (ผู้สัมภาษณ์). ณ หมู่ที่ 3 ต.คลองน้อย อ.เมือง จ.สุราษฎร์ธานี. เมื่อวันที่ 28 ธันวาคม 2562.