Awareness and Participation of Thai Tourists in Environmental Conservation of Natural Attractions in Koh Samui, Surat Thani Province

Main Article Content

Chuleewan Praneetham

Abstract

The purposes of this research were to investigate the awareness and participation of Thai tourists in environmental conservation of natural attractions in Koh Samui, Surat Thani province, and to study the factors relating to the participation in environmental conservation of natural attractions, including to suggest guidelines for participation in environmental conservation of natural attractions. The samples in quantitative research were 400 Thai tourists, selected by convenience sampling technique and 30 samples for qualitative data collection, selected by purposive sampling technique. A questionnaire with a .987 reliability index and semi-structured interviews were deployed to be the research instrument. Quantitative data analysis used frequency, percentage, mean, standard deviation, t-test, One-way ANOVA, and Pearson Product - Moment Correlation Coefficient. Content Analysis was used to analyze the qualitative data.  


The findings revealed that awareness towards environmental conservation of tourists was at a high level. The participation of Thai tourists in the environmental conservation was at a moderate level. Gender, age, education, and career factors were not related significantly to participation in environmental conservation. In addition, there was a relationship between awareness and participation in environmental conservation (p<0.01, r = 0.203).  Guidelines and participation model for environmental conservation management of natural attractions comprised of providing knowledge about the environment, raising awareness, consciousness in conserving natural resources and the environment, environmental conservation behavior, and participation of various sectors, including government, private sector, citizens, and tourists.

Article Details

Section
Research Article

References

กนกกานต์ แก้วนุช. (2560). มุมมองของนักท่องเที่ยวต่อผลกระทบทางสิ่งแวดล้อมในอุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(3), 64-81.

กนกวรรณ เกียรติเสวี ปรีชา ดิลกวุฒิสิทธิ์ และสุวัฒนา ธาดานิติ. (2563). รูปแบบการพัฒนาทรัพยากรประมงชายฝั่งอย่างยั่งยืน อำเภอเกาะสีชัง จังหวัดชลบุรี. วารสารการจัดการสิ่งแวดล้อม, 6(1), 44-69.

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). สถิตินักท่องเที่ยวภายในประเทศ ปี 2560 (จำแนกตามภูมิภาคและจังหวัด) (Domestic Tourism Statistics Q1-Q4 (Classify by region and province)). https://www.mots.go.th/more_news.phpcid=504&filename=index

ชลิดา เหนี่ยวบุบผา, วิสาขา ภู่จินดา และธวัชชัย ศุภดิษฐ์. (2563). การจัดการขยะอิเล็กทรอนิกส์ในเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออกของประเทศไทย : ความท้าทาย โอกาสและผลกระทบ. วารสารการจัดการสิ่งแวดล้อม, 6(1), 134-161.

ชุลีวรรณ ปราณีธรรม, จารีย์ พรหมณะ และธัญญา กาศรุณ. (2561). การพัฒนารูปแบบกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์เมืองเวียงสระโดยการมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. วิทยาลัยนานาชาติการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.

ชุลีวรรณ ปราณีธรรม และไพฑูรย์ มนต์พานทอง. (2562). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมในครัวเรือนและในโรงแรมของนักท่องเที่ยวชาวไทยในเกาะสมุย. วารสารศรีปทุมปริทัศน์ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 19(2), 63-76.

ณัฏฐธิดา ชัยสงคราม และยุทธพงษ์ ลีลากิจไพศาล. (2560). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของเทศบาลเมืองสามพราน จังหวัดนครปฐม. วารสารร่มพฤกษ์ มหาวิทยาลัยเกริก, 35(2), 82-98.

นภวรรณ ฐานะกาญจน์ พงษ์เขียว และจิราภรณ์ เทียมพันธ์พงศ์. (2561). พฤติกรรมการรับผิดชอบต่อสิ่งแวดล้อมของผู้มาเยือนอุทยานแห่งชาติปางสีดา. Veridian E-Journal, 11(1), 1707-1720.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา และเพ็ญศิริ ศรีคำภา. (2557). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน(พิมพ์ครั้งที่ 2). ธรรมสาร.

ประพันธ์พงษ์ ชิณพงษ์. (2560). การพัฒนารูปแบบการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนที่ส่งผลต่อการพัฒนามาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติของจังหวัดในเขตภาคกลาง. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 9 ฉบับพิเศษ, 31-42.

รุ้งกานต์ พลายแก้ว และประภัสสร อักษรพันธ์. (2562). ผลของการจัดการขยะมูลฝอยโดยการมีส่วนร่วมของชุมชนเทศบาลตำบลบ้านนา อำเภอบ้านนาเดิม จังหวัด สุราษฎร์ธานี. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 5(2), 233-248.

วริศรา สมเกียรติกุล. (2561). การมีส่วนร่วมในการจัดการสิ่งแวดล้อมของชุมชนเพื่อพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว: กรณีศึกษา ชุมชนตำบลน้ำผุด อำเภอละงู จังหวัดสตูล. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์, 13(1), 47-63.

ศิลปวิชญ์ น้อยสมมิตร และโชติกา แก่นธิยา. (2562). การมีส่วนร่วมของภาคประชาชนต่อนโยบายสาธารณะ. วารสารวิจยวิชาการ, 2(1), 101-116.

สำนักงานส่งเสริมการปกครองท้องถนนจังหวัดสุราษฎร์ธานี. (2560). แผนปฏิบัติการการจัดการขยะมูลฝอยชุมชน “จังหวัดสะอาด” จังหวัดสุราษฎร์ธานี (ระยะ 1 ปี พ.ศ.2559 - 2560). http://www.surat-local.go.th/files/com_networknews/201703_8631e3c8410c607.pdf.

เอกลักษณ์ ธนเจริญพิศาล. (2554). ความตระหนักและการยอมรับการนำระบบการจัดการสิ่งแวดล้อม (ISO 14001) มาใช้ในองค์การภาครัฐ: ศึกษากรณีสำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม [วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต]. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

Asma Begum Shila, Md. Reazul Haque, Mohammed Hossain Sarker & Syed Mohammad Aminur Rahman. (2016). The Efficacy of Citizen Participation in Environmental Conservation: Lesson From Two Contrasting Examples. European Journal of Earth and Environment, 3(2), 64-73.

Good, C. V. (1973). Dictionary of Education. 3rd ed. McGraw–Hill.

Ju Hyoung Han, Min Jae Lee & Yun-Seop Hwang. (2016). Tourists’ Environmentally Responsible Behavior in Response to Climate Change and Tourist Experiences in Nature-Based Tourism. Sustainability, MDPI, Open Access Journal, 8(7), 1-14.

Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.