วิเคราะห์ศึกษาการให้สิทธิประชาชนเข้าชื่อเสนอกฎหมายของ สหพันธรัฐสาธารณรัฐเยอรมนี สหรัฐอเมริกา สมาพันธรัฐสวิส แนวทางต่อการจัดทำรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ในอนาคต

Main Article Content

สิทธิกร ศักดิ์แสง

บทคัดย่อ

การมีส่วนร่วมทางการเมืองโดยตรงของประชาชนในการให้สิทธิประชาชนเข้าชื่อเสนอกฎหมาย (initiative process) ของสหพันธรัฐสาธารณรัฐเยอรมนี สหรัฐอเมริกาและสมาพันธรัฐสวิส จะพบว่า ทั้งสามประเทศให้สิทธิประชาชนใช้อำนาจอธิปไตยแบบทางตรง กล่าวคือ การริเริ่มเสนอกฎหมายโดยประชาชนให้สภาพิจารณาและ เมื่อสภาพิจารณาเสร็จแล้วให้ประชาชนเป็นผู้ตัดสินใจขั้นสุดท้ายว่าจะรับกฎหมายที่ประชาชนเสนอให้สภาพิจารณาหรือไม่ ดังนั้น ทุกขั้นตอนของกระบวนการตรากฎหมายที่ให้สิทธิประชาชนเข้าชื่อเสนอกฎหมาย มีส่วนร่วมในการพิจารณาและเป็นผู้ตัดสินใจขั้นตอนสุดท้ายคือ การออกเสียงประชามติ ซึ่งเป็นองค์ประกอบของการใช้อำนาจอธิปไตยทางตรง แต่อย่างไร ก็ตามการใช้อำนาจอธิปไตยทางตรงในการเข้าชื่อเสนอกฎหมายของประชาชนทั้งสามประเทศจะมีความแตกต่างกันในรายละเอียดปลีกย่อย แต่ที่มีลักษณะที่เป็นหลักการเดียวกันทั้งสามประเทศ มีอยู่ 2 ประการ ดังนี้


ประการที่หนึ่ง การให้สิทธิประชาชนในการเข้าชื่อเสนอกฎหมายนั้นจะต้องเป็นประชาชนผู้มีสิทธิเลือกตั้งเท่านั้นจึงจะสามารถร่วมกันเข้าชื่อเสนอกฎหมายได้


ประการที่สอง การตัดสินใจขั้นตอนสุดท้ายโดยประชาชน การให้สิทธิประชาชนผู้มีสิทธิเลือกตั้งเข้าชื่อเสนอกฎหมายนั้นจะเป็นการให้อำนาจประชาชนในการตัดสินใจขั้นตอนสุดท้ายในการลงประชามติว่ารับร่างกฎหมายที่ประชาชนเข้าชื่อเสนอกฎหมายนั้นหรือไม่

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กลุ่มงานบริการวิชาการ. เอกสารประกอบการพิจารณาร่างพระราชบัญญัติประกอบ
รัฐธรรมนูญว่าด้วยการออกเสียงแสดงประชามติ พ.ศ. อ.พ. 2/2551.
สมัยประชุมวิสามัญ สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
นันทวัฒน์ บรมานันท์. (2542). สาระสำคัญพระราชบัญญัติว่าด้วยการเข้าชื่อเสนอกฎหมาย พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ : วิญญูชน.
นันทวัฒน์ บรมานันท์. (2540). ระบบการออกเสียงแสดงประชามติ (Referendum).
วารสารกฎหมาย คณะนิติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย 17(2), พฤษภาคม.
วนิดา แสงสารพันธ์. (2543). การเข้าชื่อเสนอกฎหมายโดยประชาชน. วิทยานิพนธ์ นิติศาสตรมหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วนิดา แสงสารพันธ์. (2548). หลักรัฐธรรมนูญ ว่าด้วยการเข้าชื่อเสนอกฎหมาย
โดยประชาชน. กรุงเทพฯ : วิญญูชน.
สันติเลศ เพ็ชรอาภรณ์. (2547). ปัญหาการมีส่วนร่วมทางการเมืองโดยตรงของประชาชนตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2540 : ศึกษาเฉพาะกรณีเสนอร่างกฎหมายและการถอดถอนผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองของประชาชน. วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต สาขากฎหมายมหาชน บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
สัมภาษณ์ ศ.ดร. สมคิด เลิศไพฑูรย์ อดีตสมาชิกสภาร่างรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2540 และเลขานุการกรรมาธิการยกร่างรัฐธรรมนูญของสภาร่างรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2550
เมื่อวันที่ 7 กรกฎาคม 2551.
สิริพรรณ นกสวน. (2548). การเมืองการปกครองสวิสเซอร์แลนด์. นนทบุรี :
สถาบันพระปกเกล้า.
Alexander J. Bott. (1990). Handbook of United State Election Law and Practices : Political Rights. New York : Greenwood Press.
David Butler, Austin Ranney. (1994). Referendum around the World. Washington DC. : American Enterprise Institute.
Gupta B.B. (1974). Comparative Study of Six Living Constitution. Sterling Publishers (P) Ltd. Safdarjang Enclave New Delhi.
Http://www.iandrinstitute.org/IRI%20Initiative%20Use%20(2006-11). ค้นหาเมื่อ วันอังคาร ที่ 6 พฤษภาคม 2551.
Joern lpsen, Slootsreeht l. (1996). Legislative and Executive Power to Change or Repeal Initiative. Berlin : Luchterhand Verlag GmbH.http:www. Land r institute.org/.
Kris W. Kobach. (1993). Referendum and Direct Democracy in Switzerland. Yale University : Dartmouth Limited.
Signature Requirement and Number of Initiative and Referendums Qualifying for Ballot in Selected States 1950 – 1992.
Wolf Linder. Swiss. (1994). Democracy : Possible to Conflict in Multicultural Societies. New York : ST. Martin’s Press.