รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะการวิจัยทางการบริหารการศึกษาของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความต้องการพัฒนาสมรรถนะการวิจัย สร้างรูปแบบการพัฒนาสมรรถนะการวิจัย ประเมินผลการใช้รูปแบบ และความพึงพอใจ ต่อรูปแบบการพัฒนาสมรรถนะการวิจัยทางการบริหารการศึกษา ของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี การวิจัยแบ่งเป็น 3 ขั้นตอน ดังนี้ 1) ศึกษาความต้องการในการพัฒนาสมรรถนะการวิจัยทางการบริหารการศึกษากลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ นักศึกษา จำนวน 68 คน โดยใช้แบบสอบถาม มีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.98 วิเคราะห์ข้อมูล โดยใช้สถิติพื้นฐาน ได้แก่ ค่าเฉลี่ย 2) สร้างรูปแบบการพัฒนาสมรรถนะการวิจัยทางการบริหารการศึกษา ของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏ สุราษฎร์ธานี โดยศึกษาเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้องและจากการศึกษาความต้องการในขั้นตอนที่ 1 ตรวจสอบคุณภาพ โดยผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 5 คน ผลการประเมิน โดยรวมอยู่ในระดับมาก 3) ทดลองใช้รูปแบบ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ นักศึกษา จำนวน 28 คน ประเมินความรู้ความเข้าใจก่อน และหลังการใช้รูปแบบ โดยใช้แบบทดสอบ มีค่าความยาก ระหว่าง 0.20 - 0.80 มีค่า ความเชื่อมั่น 0.87 ประเมินสมรรถนะทางการวิจัยทาง การบริหารการศึกษา โดยใช้แบบสอบถาม ค่าความเชื่อมั่น เท่ากับ 0.96 และประเมินความพึงพอใจ โดยใช้แบบสอบถาม ค่าความเชื่อมั่น เท่ากับ 0.94 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพื้นฐาน ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ สถิติทดสอบค่าที
ผลการวิจัยพบว่า ความต้องการในการพัฒนาสมรรถนะการวิจัยทางการบริหารการศึกษาของนักศึกษา โดยรวมและรายด้านอยู่ในระดับมาก เรียงลำดับดังนี้ คือ ด้านทักษะการดำเนินการวิจัย ด้านความรู้ทางการวิจัย และ ด้านคุณลักษณะของนักวิจัย ผลการสร้างรูปแบบการพัฒนาสมรรถนะการวิจัยทางการบริหารการศึกษา ของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี ประกอบด้วย 5 องค์ประกอบ ได้แก่ คำชี้แจงการใช้รูปแบบ ความเป็นมาและความสำคัญของรูปแบบ หลักการและวัตถุประสงค์ กระบวนการดำเนินงาน และแนวทางการประเมินผลรูปแบบ การทดลอง ใช้รูปแบบ กำหนดวิธีการวิจัยเป็น 4 ขั้นคือ ทดสอบความรู้พื้นฐานการวิจัยก่อนใช้รูปแบบ ทดลองใช้รูปแบบตามกระบวนการและขั้นตอนของรูปแบบที่กำหนด ทดสอบหลังการใช้รูปแบบ ประเมินผลการใช้และความพึงพอใจของการใช้รูปแบบ จากการทดลองใช้ พบว่า ผลการประเมินความรู้ความเข้าใจหลังการทดลอง สูงกว่าก่อนการทดลอง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 ผลการประเมินสมรรถนะการวิจัยหลังการทดลองสูงกว่า ก่อนทดลอง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 และผลการประเมินความพึงพอใจ ต่อรูปแบบการพัฒนาสมรรถนะการวิจัยทางการบริหารการศึกษา โดยรวมอยู่ในระดับมาก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ชนาธิป พรกุล. (2554). การสอนกระบวนการคิดทฤษฎีและการนำไปใช้ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : วีพริ้นท์ (1991) จำกัด.
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2553). การจัดการเรียนรู้แนวใหม่. นนทบุรี : สหมิตรพริ้นติ้ง แอนด์พัชลิสชิ่ง.
เชาวรัตน์ เตมียกุล. (2552). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะทางการวิจัยของครู สังกัด สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรอุตสาหกรรมดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยและพัฒนาหลักสูตร มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี พระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
ทิศนา แขมมณี. (2547). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ ที่มีประสิทธิภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธิดาพร ประทุมวี. (2553) ปัจจัยความสำเร็จในการทำวิทยานิพนธ์ของนักศึกษาระดับ บัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร มหาบัณฑิต สาขาการวิจัยทางการศึกษา มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ธีระ รุญเจริญ. (2550). ความเป็นมืออาชีพในการจัดและบริหารการศึกษายุคปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพฯ : แอล. ที. เพรส จำกัด.
นวิพรรณ ตันติพลาผล. (2556). ศึกษาปัญหาการทำวิทยานิพนธ์ไม่สำเร็จการศึกษา ภายในระยะเวลาของหลักสูตร กรณีศึกษา : นิสิตบัณฑิตศึกษา ภาคปกติ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร. การศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง การศึกษา มหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยนเรศวร.
เบญจพร แก้วมีศรี. (2545). การนำเสนอรูปแบบการพัฒนาคุณลักษณะภาวะผู้นำ ของผู้บริหารวิทยาลัยพยาบาล สังกัดกระทรวงสาธารณสุข. วิทยานิพนธ์ ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ประสพ ชนามุยา. (2555). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะการวิจัยในชั้นเรียนของครู ในโรงเรียนมัธยมศึกษาจังหวัดปัตตานี สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยเวสเทิร์น.
พิสณุ ฟองศรี. (2552). วิจัยทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ : ด่านสุทธาการพิมพ์.
_______. (2553). การสร้างและพัฒนาเครื่องมือวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : ต้นแก้ว.
รัตติมา โสภาคะยัง. (2556). การพัฒนาศักยภาพครูด้านการทำวิจัยในชั้นเรียน โรงเรียน บ้านห้วยกอก 1 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษามุกดาหาร วารสารบัณฑิตศึกษา. 10 (49) 27.
มหาวิทยาลัยคริสเตียน. (2551). คู่มือการทำวิทยานิพนธ์ : นครปฐม : บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยคริสเตียน.
มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี. (2558). รายงานการประชุมสภามหาวิทยาลัยราชภัฏ สุราษฎร์ธานี ครั้งที่ 5/2558 วันอังคาร ที่ 26 พฤษภาคม พ.ศ. 2558. สุราษฎร์ธานี : มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช สาขาวิชาศึกษาศาสตร์. (2553). การวิจัยทางการบริหารการศึกษา. นนทบุรี : สวัสดีการพิมพ์.
วรรณะ บรรจง. (2551). ปัจจัยเชิงสาเหตุและผลของเอกลักษณ์นักศึกษาครูและการรับรู้ ความสามารถของตนในการเป็นครูนักวิจัยที่มีต่อพฤติกรรมครูนักวิจัยของ นักศึกษาครูในยุคปฏิรูปการศึกษา. ปริญญานิพนธ์วิทยาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ประยุกต์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วีระยุทธ ขาตะกาญจน์. (2557) การวิจัยเพื่อพัฒนาการบริหารการศึกษา. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมาน อัศวภูมิ. (2549. การบริหารงานในสถานศึกษา. อุบลราชธานี : มหาวิทยาลัยราชภัฏ อุบลราชธานี.
สมนึก เอื้อจิระพงษ์พันธ์ และจาตุรนต์ ชุติธรพงษ์ (2560, กรกฎาคม-ธันวาคม). บทบาทของการจัดการความรู้กับการพัฒนาการหยั่งรู้เชิงกลยุทธ์. วารสารสารราชภัฏ สุราษฎร์ธานี. 4(2) 28.
สุทธิพร จิตต์มิตรภาพ. (2551).รายงานวิจัยเรื่องยุทธศาสตร์เชิงรุกในการพัฒนาด้าน การวิจัยเพื่อสร้างความเข้มแข็งแของประเทศไทย. กรุงเทพฯ : วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.
สุพรรณี สินโพธิ์. (2546). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อสมรรถภาพการวิจัยปฏิบัติการในชั้นเรียน ของครูโดยใช้การวิเคราะห์โมเดลเชิงเส้นตรงระดับลดหลั่น. วิทยานิพนธ์ ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิจัยการศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ. (2541). จรรยาบรรณนักวิจัย สภาวิจัยแห่งชาติ. (ออนไลน์) เข้าถึงได้จาก http://www.nrct.go.th/%7Eresearch/ ethics.html. [2559, พฤศจิกายน 25]
______. (2553). รายงานการประชุมคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ สาขาการศึกษา ปี พ.ศ. 2553. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
อนุวัติ คูณแก้ว. (2550). รายงานการวิจัยเรื่อง การพัฒนานักวิจัยของมหาวิทยาลัยราชภัฏ เพชรบูรณ์. เพชรบูรณ์ : มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.
อรอุมา รุ่งเรืองวณิชกุล. (2556). การพัฒนารูปแบบการเสริมสร้างสมรรถนะครูนักวิจัย ด้วยการบูรณาการกระบวนการเรียนรู้สำหรับข้าราชการครู สังกัดสำนักงาน เขตพื้นที่การศึกษา มัธยมศึกษา เขต 2. ปริญญานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาผู้ใหญ่ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
Berg, K. E. & Latin, R.W. (1994). Essentials of Modern research methods in
health education and recreation. Chicago : Addison-Wesley Longman, Incorporated.
Best, J.W. (1981). Research in Education. New Delhi : Prentice - Hall of India Private. Limited.
Brown, W.B., & Moberg, D.J. (1980). Organization Theory and Management : A Macro Approach. New York : John Wiley and Sons. 336-344.
Cambridge College. (2000). Institutional Researcher/Program Assistant (Online) Available http ://Kiston.com/jobbank. [2016, September 14]
Cronbach, L.J. (1990). Essentials of Psychological Testing (5thed). New York : Harper Conllins Publishes.
Dotlich, D.L. and Noel, J.L. (1998). Action learning: how the world’ s top companies are re-creating their leaders and themselves. San Francisco: Jossey-Bass Publishers.
Gordon, S. E. (1993). We Do : Therefore, we learn. Training & Development. 47(10), 47-52.
Ismail, R. & Meerah, T.S. (2012). Evaluating the Research Competencies of Doctoral Students. Procedia - Social and Behavioral Sciences Vol.59 (pp.244-247) Pulau Pinang, Universiti Kebangsaan Malaysia.
Keeves, J.P. (1988). Educational research, and methodology, and measurement : An international handbook. Oxford : Pergamon Press.
Marquardt, M.J.. (1999). Action Learning and leadership : Transforming problems and people for world-class organizational learning. Palo Alto, California : Davies-Black Publishing.
Qiuyan,T. & Qin, H. (2006). Analysis on the competency model of the lectures in the application oriented university [Online]. Available : http://www. seiofbluemoutain.com/search/detail.php?id=1850. [2016, January15].
Rothwell, W.J. (1999). The action learning guidebook. California : Jossey- Bass/Pfeiffer.
