การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดในการใช้คำปรากฏร่วมภาษาจีนของนักศึกษาไทย กรณีศึกษา มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้ศึกษารูปแบบข้อผิดพลาดในการใช้คำปรากฏร่วมภาษาจีน และวิเคราะห์สาเหตุของการเกิดข้อผิดพลาดใน การใช้คำ และนำผลการวิจัยมาใช้เป็นแนวทางในการแก้ปัญหาด้านการสอนคำปรากฏร่วมภาษาจีน กลุ่มตัวอย่าง คือ นักศึกษาสาขาวิชาภาษาจีนชั้นปีที่ 3 และ 4 มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์ จำนวน 61 คน เลือกแบบ เจาะจง สำหรับการศึกษาวิจัยครั้งนี้ผู้วิจัยได้ใช้เครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบทดสอบ แบ่งออกเป็น 3 ส่วน คือ ข้อมูลส่วนตัว การทดสอบความรู้ความเข้าใจในการใช้คำปรากฏร่วม และศึกษาความยากง่ายของคำปรากฏร่วม จาก ผลการวิจัย พบว่า ข้อผิดพลาดในการใช้คำปรากฏร่วมภาษาจีนของผู้เรียนชาวไทย ประกอบด้วย 3 ประเภท ได้แก่ ข้อผิดพลาดทางอรรถศาสตร์（语义偏误)ข้อผิดพลาดในการใช้คำประกอบร่วมกัน（ 搭配偏误) และข้อผิดพลาดในการใช้ ชนิดคำ（词性误用偏误） ข้อผิดพลาดที่เกิดมากที่สุด คือ ข้อผิดพลาดทางอรรถศาสตร์ (语义偏误)ในส่วนของการแสดง ความหมายไม่สอดคล้องกันกับบริบท คิดเป็นร้อยละ 39.44 รองลงมาคือ ข้อผิดพลาดในการใช้คำประกอบร่วมกัน（搭配偏 误） ในส่วนของการประกอบกันทางความหมายไม่เหมาะสม คิดเป็นร้อยละ 24.59 และข้อผิดพลาดทางอรรถศาสตร์（ 语义 偏误） คือ ผิดพลาดในคำพ้องความหมายหรือความหมายใกล้เคียง คิดเป็นร้อยละ 21.31 สำหรับข้อผิดพลาดที่น้อยที่สุด ได้แก่ ข้อผิดพลาดในการใช้ชนิดคำ（词性误用偏误） คิดเป็นร้อยละ 1.64 สาเหตุหลักของการเกิดข้อผิดพลาดในการใช้คำ ปรากฏร่วม มี 4 สาเหตุ (1) การนำภาษาแม่และภาษาเป้าหมายมาแปลตัวต่อตัวอย่างง่าย (2) ผู้เรียนมีกลวิธีการเรียนรู้คำ ปรากฏร่วมที่ไม่คุ้นเคย (3) ผู้สอนอธิบายคำปรากฏร่วมไม่เพียงพอ และ(4) ด้านตำราและอุปกรณ์การเรียนการสอน ทั้งนี้จาก ข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้น จะได้นำมาเป็นแนวทางในการพัฒนาและแก้ไขการจัดการเรียนการสอนคำปรากฏร่วมภาษาจีนของชาว ไทยต่อไปในอนาคต