ผลของการให้การปรึกาาแบบกลุ่มด้วยการสัมภาษณ์เพื่อเสริมสร้างแรงจูงใจต่อความรับผิดชอบในการเรียน ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 The Results of Group Advisement on Motivational Interviewing to Responsibility for Learning of Secondary 1
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1.เพื่อเปรียบเทียบความรับผิดชอบในการเรียนก่อนและหลังการทดลองของกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม 2.เพื่อเปรียบเทียบความรับผิดชอบในการเรียนระหว่างกลุ่มทดลองที่เข้าร่วมการทดลองและกลุ่มควบคุมที่ไม่ได้เข้าร่วมการทดลอง 3.เพื่อเปรียบเทียบความรับผิดชอบในการเรียนของกลุ่มทดลองในระยะหลังการเข้าร่วมการทดลองและระยะติดตามผล กลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนวัดชัยมงคล (เขตปทุมวัน) ที่ได้คะแนนความรับผิดชอบในการเรียนระดับน้อยและสมัครใจเข้าร่วมการทดลอง ได้จำนวน 16 จากนั้นแบ่งเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมกลุ่มละ 8 คน โดยกลุ่มทดลองจะได้รับการให้การปรึกษาแบบกลุ่มด้วยการสัมภาษณ์เพื่อเสริมสร้างแรงจูงใจต่อความรับผิดชอบในการเรียน จำนวน 8 ครั้ง ครั้งละ 1 ชั่วโมง เป็นเวลา 8 สัปดาห์ ส่วนกลุ่มควบคุมไม่ได้รับการให้การปรึกษาแบบกลุ่มด้วยการสัมภาษณ์เพื่อเสริมสร้างแรงจูงใจต่อความรับผิดชอบในการเรียน การวิจัยครั้งนี้เป็นแบบทดสอบก่อนและหลังการทดลองโดยให้กลุ่มตัวอย่างตอบแบบทดสอบก่อนและหลังการทดลอง แล้วนำคะแนนที่ได้มา วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติ Wilcoxon Sign-Rank Test, Mann-Whitney U test, ค่าเฉลี่ยเลขคณิต และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัย พบว่า
- นักเรียนกลุ่มทดลองหลังเข้าร่วมการให้การปรึกษาแบบกลุ่มด้วยการสัมภาษณ์เพื่อเสริมสร้างแรงจูงใจต่อความรับผิดชอบในการเรียนมีคะแนนความรับผิดชอบในการเรียนสูงกว่าก่อนเข้าร่วมการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มด้วยการสัมภาษณ์เพื่อเสริมสร้างแรงจูงใจต่อความรับผิดชอบในการเรียน
- นักเรียนกลุ่มทดลองที่เข้าร่วมการให้การปรึกษาแบบกลุ่มด้วยการสัมภาษณ์เพื่อเสริมสร้างแรงจูงใจต่อความรับผิดชอบในการเรียนมีคะแนนความรับผิดชอบในการเรียนสูงกว่านักเรียนกลุ่มควบคุม
3.นักเรียนกลุ่มทดลองที่เข้าร่วมการให้การปรึกษาแบบกลุ่มด้วยการสัมภาษณ์เพื่อเสริมสร้างแรงจูงใจต่อความรับผิดชอบในการเรียนในระยะหลังการทดลองและระยะติดตามผลมีคะแนนความรับผิดชอบแตกต่างกัน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
คณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2545). สํานักพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ 2545-2549: กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
ชัญญา บุญรักษ. (2556). ผลการใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวเพื่อเสริมสร้างจิตสำนึกและความรับผิดชอบต่อการเรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนพรตพิทยพยัต กรุงเทพมหานคร. ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต แขนงวิชาการแนะแนวและการปรึกษาเชิงจิตวิทยา (สาขาวิชาศึกษาศาสตร์). มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, นนทบุรี.
ชีวัน เขียวจิตร. (2551). การศึกษารายกรณีนักเรียนที่มีพฤติกรรมหนีเรียน. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พิชัย แสงชาญชัย. (2549). ตำราจิตเวชศาสตร์การติดสารเสพติด. กรุงเทพฯ: สํานักงานงบประมาณความช่วยเหลือด้านการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด.
ภรณ์ทิพย์ ศิริกุลวิเชฐ, ศรีสมร สุริยาศศิน และอุมาภรณ์ สุขารมณ์. (2562). ผลการให้การปรึกษาแบบกลุ่มตามทฤษฎีการเรียนรู้ทางปัญญาสังคมต่อการมีวินัยในตนเองของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนลำปลายมาศ จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 14(1), 76-90.
มงคล ศัยยกุล. (2557). รูปแบบการปรึกษากลุ่มแบบบูรณาการเพื่อพัฒนาแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ ของมหาวิทยาลัยราชภัฏ. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์, 9(25), 79-94.
รัชนี อุทัยพันธ์. (2555). ผลของการสัมภาษณ์เพื่อเสริมสร้างแรงจูงใจแบบกลุ่มต่อความร่วมมือในการรักษาด้วยยาของผู้ป่วยจิตเภทในชุมชน. วิทยานิพนธ์ปริญญาพยาบาลศาสตร์บัณฑิต (สาขาวิชาการพยาบาลสุขภาพจิตและจิตเวช). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
รำเพียร แช่มชื่น. (2549). ผลการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มตามทฤษฎีเผชิญความจริงที่มีต่อความรับผิดชอบในการเรียนนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. โรงเรียนอนุกูลนารี อำเภอเมือง จังหวัดกาฬสินธุ์. ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต (สาขาวิชาจิตวิทยาการให้คำปรึกษา). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม.
เลขาธิการสภาการศึกษา. (2552). ข้อเสนอปฏิรูปการศึกษาในทศวรรษที่ 2 (พ.ศ. 2552-2561). กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
สมโภชน์ เอี่ยมสุภาษิต. (2556). ทฤษฎีและเทคนิคการปรับพฤติกรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักผู้ตรวจราชการประจำเขตตรวจราชการที่ 3 จังหวัดลพบุรี. (2550). รายงานการวิจัย : การจัดการพฤติกรรมที่เป็นปัญหาของนักเรียนในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน เขตตรวจราชการที่ 5. ลพบุรี: สำนักผู้ตรวจราชการประจำเขตตรวจราชการที่ 3.
สุขุมาภรณ์ เอี่ยมสําอาง. (2551). การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยบางประการที่ส่งผลต่อความรับผิดชอบของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ของโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาสุพรรณบุรี เขต 3. ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.
องค์อร ประจันเขตต์. (2551). ผลของการให้การปรึกษาโดยการสัมภาษณ์เพื่อเสริมสร้างแรงจูงใจต่อความสม่ำเสมอในการรับประทานยาต้านไวรัส. วิทยานิพนธ์ปริญญาพยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหิดล, กรุงเทพฯ.
อัญชิสา สุรีย์แสง. (2553). การใช้กิจกรรมพัฒนาความมีวินัยในตนเองของนักเรียนช่วงชั้นที่ 3 โรงเรียนอรุณประดิษฐ จังหวัดเพชรบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาจิตวิทยาชุมชน). มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพฯ.
อัศนีย์ ณ คีรี. (2558). ผลของการให้คำปรึกษากลุ่มเพื่อเสริมสร้างอัตลักษณ์แห่งตนของวัยรุ่นชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยง. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต (สาขาวิจัยและพัฒนาศักยภาพมนุษย์). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.
Corey, G. (2012). Theory and ptactice of group counseling (8th ed.). Belmont, CA: Brooks/Cole, Cengage Learning.
Miller, W.R., & Rollnick, S. (1991). Motivational interviewing: Preparing people to change addictive behavior. New York: Guilford Press.
Prochaska, J. O., & DiClemente, C. C. (1983). Stages and processes of self-change of smoking: Toward an integrative model of change. Journal of Counseling and Clinical Psychology, 51, 390-395.
