แนวทางการประยุกต์ใช้หลักการทรงงานของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9 เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนในชุมชนบนพื้นที่สูงบ้านปางต้นผึ้ง ตำบลแม่พริก อำเภอแม่สรวย จังหวัดเชียงราย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาบริบทของชุมชนพื้นที่สูงบ้านปางต้นผึ้ง ตำบลแม่พริกอำเภอแม่สรวย จังหวัดเชียงราย ตามแนวคิดองค์ประกอบแหล่งท่องเที่ยว 5As 2) ประเมินความพร้อมขององค์ประกอบการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน และ 3) ประยุกต์ใช้หลักการทรงงานของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9 เป็นแนวทางในการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนในชุมชนบนพื้นที่สูงบ้านปางต้นผึ้ง ตำบลแม่พริก อำเภอแม่สรวย จังหวัดเชียงราย ศึกษาโดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสาน (Mixed Method Research) เก็บข้อมูลเชิงปริมาณโดยใช้แบบสอบถามจากประชาชนจำนวน 150 คน เก็บข้อมูลเชิงคุณภาพจากผู้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการพัฒนาการท่องเที่ยวของชุมชนจำนวน 37 คน เลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง (Purposive Sampling) โดยเก็บข้อมูลจากการประชุมเชิงปฏิบัติการและ สัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง วิเคราะห์เชิงคุณภาพด้วยวิธีวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) และข้อมูลที่ได้จากแบบสอบถามความคิดเห็นนำมาวิเคราะห์โดยสถิติบรรยาย (Descriptive Statistics)
ผลการวิจัยพบว่า ชุมชนบนพื้นที่สูงบ้านปางต้นผึ้งมีลักษณะภูมิประเทศเป็นป่าเมี่ยงตามธรรมชาติ ป่ามีความชุ่มชื่นตลอดทั้งปี ทุกหลังคาเรือนประกอบอาชีพการทำเมี่ยงแบบดั้งเดิมเป็นหลัก มีประชากรอาศัยอยู่จำนวน 67 ครัวเรือน 224 คน ชุมชนต้องการพัฒนาหมู่บ้านเป็นแหล่งท่องเที่ยวเพื่อเสริมรายได้ โดยมีองค์ประกอบของแหล่งท่องเที่ยว 5As ครบทั้ง 5 ด้าน สิ่งดึงดูดใจที่โดดเด่นคือป่าเมี่ยงธรรมชาติและวิถีการทำเมี่ยงแบบดั้งเดิม มีกิจกรรมการท่องเที่ยวชุมชนแบบโฮมสเตย์ แต่มีข้อจำกัดสิ่งอำนวยความสะดวกยังไม่เพียงพอต่อการต้อนรับนักท่องเที่ยว และชุมชนขาดองค์ความรู้ และไม่มีแผนพัฒนาการท่องเที่ยวของชุมชน อย่างไรก็ตาม ระดับความพร้อมขององค์ประกอบจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนโดยรวมอยู่ในระดับมาก (x = 3.67, S.D. = 0.684) และสามารถประยุกต์ใช้หลักการทรงงานฯ ในการพัฒนาการท่องเที่ยวของชุมชน โดยเฉพาะหลักการระเบิดจากข้างใน ซึ่งเป็นแนวทางพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนจากการมีส่วนร่วมโดยชุมชน ที่นำไปสู่การพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
Assawasowan, J. et al. (2020). Local Ecological Knowledge of Pra Forest (Elateriospermum Tapas) in Nobphitum District, Nakhon Si Thammarat Province. Narkbhutparitat Journal Nakhon Si Thammarat Rajabhat University, 12(2), 53 - 70. (In Thai).
Boontun, O., & Pothitan, R. (2024). Developing a Self –Management Model for Successful Sustainable Community Forest Management. Journal of Social Science and Cultural, 8(6), 22–34. (In Thai).
Choibamroong, T. (2009). Roles of Local Government Organizations for Sufficiency Economy – Based Sustainable Tourism Development. Bangkok: Cabinet and Royal Gazette Publishing Office. (In Thai).
Fongissara, N. (2016). Social Network Model of Cultural Tourism in Akha Ethnic Group Homestays in Songkhwaepattana Village, Maeyao Municipality, Chiangrai. Journal of Social Sciences and Humanities, 7(2), 15 - 41.
Harimtepathip, Nopchalermroj, & Suntornwanawes Shaw (2023). Geosocial: An Analytic, Appreciative, and Applicative Study. Journal of Dhammasuksa Research. 6(2), 64 - 72. (In Thai).
Jittangwattana, B. (2005). Tourism Industry. Bangkok: Press & Design. (In Thai).
Kalapukdee, P. (2021). Guideline for Sustainable Management of Community Forest Resources in Easterm Region. Law and Local Society Journal, 5(1), 1 - 27. (In Thai).
Office of The Royal Development Projects Board (ORDPB). (n.d.). Principal of Works H.M. King Bhumibol Adulyadej The Great. Retrieved. April 10, 2024, from https://www.rdpb.go.th/th/King/หลักการทรงงาน-c24. (In Thai).
Pimapunsri, P. & Wisansing, J. (2022). Community benefitting through tourism (CBTT Dasta model) an integrated approach. RMUTT Global Business and Economics Review, 17(1), 46 - 60. (In Thai).
Putjorn, T. (2011). Local Wisdom in Natural Resource Management of Mae - Kampong Community, Mae - On District, Chiang Mai Province. Research Conference. Khon kaen University. 207 - 211. (In Thai).
Raepet, J. & Boonsayan, R. (2021). Public and Community Cooperation Management of Mae Kampong Village, Mae On District, Chiang Mai Province. Journal of Roi Kaensarn Academi, 6(7), 1 - 13. (In Thai).
Sangchumnong, A. (2018). Challenges of Cultural Heritage Communities to Sustainable Tourism Destination Development. Journal of Cultural Approach, 19(36), 82 - 91. (In Thai).
Silapat, J. (2008). The Project of Planting Forests in the People’s Hearts. Journal of Forest Management, 2(4), 69 - 73. (In Thai).
Sriwattana, S., et al. (2017). Integrated Research of Miang (Camellia Sinensis Var. Assamica) for Local Wisdom Inheritance and Economic Value. (Research Report). Retrived March, 23, 2024, from https://hectortarr.arda.or.th/api/uploaded_file/5IIwBCOXRnSNqE08DIDaq. (In Thai).
Suansri, P. & Yeejorhor, S. (2013). CBT Standard Handbook. Chiangmai: Wanida Printing. (In Thai).
Suansri, P. (2003). Community Based Tourism Handbook. Bangkok: Responsible Ecological Social Tour - REST. (In Thai).
Sutum, P. (2019). Learning Potential Empowerment of Local Communities in Management of Natural Resources in Head Watershed Forest of Nam Rad Forest - Ma Loh Canal, Suratthani Province. Suratthani Rajabhat Journal, 6(2), 139 - 172. (In Thai).
Thongma, W. & Trakansiriwanich, K. (2011). Sustainable Cultural Tourism Management Through Sufficiency Economy Philosophy of Mae - Ngon Watershed Area, Fang District, Chiangmai Province, Thailand. (Research Report). National Research Council of Thailand (NRCT). (In Thai).
Tungseng, T. (2021). Guidelines for Community Based Tourism Development in the Three Southern Border Provinces Based on Thailand’s Criteria for Community Based Tourism. Journal of Community Development and Life Quality, 9(2), 26 - 44. (In Thai).
Uthienwichianpanya, A. & Anantatanachai, P. (2018). Participation in Community Cultural Development Tourism at Nakhonpanom Province. Journal of Multidisciplinary in Humanities and Social Sciences, 1(2), 25 - 35. (In Thai).
Wongrod, V. (2016). The Development Approach for Cultural Tourism Management: A Case Study on Thai Zong Dam Community in Ban Nong Nuen, Nakhon Sawan Province. Journal of Social Academic, 9(2), 26 - 44. (In Thai).
