ศูนย์การเรียนรู้ชุมชนชาวประมงพื้นบ้านตามแนวคิดปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงบ้านปากดอนสัก จังหวัดสุราษฎร์ธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการฉบับนี้ มุ่งเสนอกระบวนการศึกษาและพัฒนาศูนย์การเรียนรู้ชุมชนชาวประมงพื้นบ้านตามแนวคิดปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงบ้านปากดอนสัก จังหวัดสุราษฎร์ธานี โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและสำรวจทุนทางวัฒนธรรม และเพื่อถ่ายทอดองค์ความรู้ในการจัดตั้งศูนย์การเรียนรู้ชุมชนชาวประมงพื้นบ้านตามแนวคิดปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ผ่านกระบวนการมีส่วนร่วมจากทุกภาคส่วนที่เรียกว่า “คณะทำงาน” ได้แก่ คณาจารย์มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี จำนวน 5 คน ผู้นำและตัวแทนของชุมชน จำนวน 30 คน และผู้บริหารและบุคลากรของอำเภอดอนสัก จำนวน 5 คน และเทศบาลเมืองดอนสัก จำนวน 5 คน ด้วยวิธีการเก็บรวบรวมข้อมูลเชิงคุณภาพจากการศึกษาเอกสาร การสังเกตการณ์ การทำประวัติศาสตร์ชุมชน และการสัมภาษณ์เชิงลึก โดยใช้วิธีการวิเคราะห์เนื้อหา และคณะทำงานร่วมกันสังเคราะห์และนำเสนอในรูปแบบการบรรยายที่มุ่งอธิบายปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้น พบว่าทุนทางวัฒนธรรมของชุมชนบ้านปากดอนสัก เป็นชาวเพชรบุรีที่อพยพมาตั้งถิ่นฐาน พ.ศ. 2476 มีอัตลักษณ์เฉพาะตัวในด้านศิลปะ วัฒนธรรม ภูมิปัญญาท้องถิ่น และวิถีชีวิตแบบชาวเพชรบุรี หรือที่เรียกว่า “คนเมืองใน” ผู้นำและตัวแทนของชุมชนได้รับองค์ความรู้และเพิ่มทักษะในเรื่อง “นักสื่อความหมาย" “การท่องเที่ยวโดยชุมชน” “การส่งเสริมศักยภาพชุมชนตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง” และ “การจัดตั้งศูนย์การเรียนรู้" ที่นำไปสู่การระดมสมอง กำลังคน วัสดุหรือเครื่องมือประมงพื้นบ้าน เพื่อนำมาจัดตั้งศูนย์การเรียนรู้ชุมชนชาวประมงพื้นบ้านอย่างเป็นรูปธรรม
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
Khatiyachan, A., Dulyakasam, C., & Sankoontown, S. (2020). Community’s Conservation with Community’s Life and Cultural Environment of Huai Luang Basin’s Communities, Nong Khai Province. Panyapiwat Journal, 12(1), 280-290.
Sinudom, K. (2018). Folk Philosopher and a Founder of the Stone Fish Museum Ecotourism and Local Fishery Learning Center, Don Sak district. Interview. May, 1.
Janpetch, K., & Siriwong, P. (2017). The Integration of Cultural Capital into a Creative Tourist Attraction through Participatory Process: A Cast Study of Ban Chak Ngaew Community, Banglamung District in Chonburi Province. Journal of Community Development Research (Humanities and Social Sciences), 10(1), 113-114.
Thongpakde, N. (2007). Sufficiency Economy Philosophy: Historical Background and Interpretation. NIDA Development Journal, 47(1), 3-10.
Ratanasuwongchai, N. (2011). Cultural Tourism Development Strategies. Journal of Humanities, 18(1), 32-34.
Pongwiritthon, R., & Pakvipas, P. (2015). The Needs of Mae Mae Villager’s Participation in Ecotourism Management of Mae Na sub district, Chiang Dao district, Chiang Mai province. Panyapiwat Journal, 7(3), 51-62.
Srisawad, P., Naepimai, N., Sawangjan, S., & Kaewsatian, P. (2019). Local Interpreters Development for Tourism Enhancement in Donsak District, Suratthani Province. Journal of International and Thai Tourism, 15(1), 150-166.
Sutthinarakorn, W. (2014). Participatory Action Research and Conscientization. Bangkok: Siam Paritat Publishing.
Varavitpinit, S., Boonkoum, W., & Sungrugsa, N. (2017). The Model Development of Phetchburi City Follows Philosophy Trend of the Sufficient Economy. Veridian E-Journal, 10(2), 1657-1674.
Office of Community Development and Potential Development. (2008). Community Learning Center Handbook. Bangkok: Community Development Department.
Lincharearn, A. (2018). Qualitative Data Analysis Techniques, Journal of Educational Measurement Mahasarakham University, 17(1), 17-29.
Patmasiriwat, D. (2004). A Survey of the Status of Knowledge and the Development of Cultural Capital and Local Knowledge to Human Resource Development: Progress Report of the First Study. Phitsanulok: Naresuan University.
Throsby, C. D. (2001). Economics and culture. Cambridge: Cambridge University Press.
Timothy, D. J., & Stephen W. Boyd. (2003). Heritage Tourism. New York: Prentice Hall.
Marshall, C., & Rossman, G. (2006). Doing Participatory Action Research (4th ed.). Thousand Oaks, CA: Sage.
United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization (UNESCO). (2006). Tourism, Culture and Sustainable Development. Retrieved September 30, 2019, from http://unesdoc.unesco.org/images/0014/001475/147578E.pdf.
