ปัญหาและมาตรการกันบุคคลไว้เป็นพยานของหน่วยงานบังคับใช้กฎหมาย

บทคัดย่อ

เนื่องจากประเทศไทยมีบทบัญญัติตามกฎหมายให้อำนาจเจ้าพนักงานในการกันบุคคลไว้เป็นพยานไว้หลายบทบัญญัติไม่ว่าจะเป็นระเบียบการตำรวจเกี่ยวกับคดี ลักษณะที่ 8 บทที่ 7 ของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ข้อ 257 และข้อ 258 และระเบียบสำนักงานอัยการสูงสุดว่าด้วยการดำเนินคดีอาญาของพนักงานอัยการ พ.ศ. 2563 ได้มีการบัญญัติเกี่ยวกับการกันผู้ต้องหาเป็นพยานไว้ในลักษณะที่ 2 ส่วนที่ 10 ข้อที่ 81 การกันผู้ต้องหาเป็นพยาน และข้อ 82 การสอบสวนผู้ต้องหาที่สั่งไม่ฟ้องเป็นพยาน บทบัญญัติตามกฎหมายให้อำนาจเจ้าพนักงานในการกันบุคคลไว้เป็นพยานในคดีพิเศษอื่น ๆ ดังนี้ พระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการมีส่วนร่วมในองค์กรอาชญากรรมข้ามชาติ พ.ศ. 2556 มาตรา 23, พระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ พ.ศ. 2561 (ป.ป.ช.) มาตรา 135 และประกาศคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ เรื่องหลักเกณฑ์ วิธีการและเงื่อนไขในการกันบุคคลไว้เป็นพยานโดยไม่ดำเนินคดี พ.ศ. 2561 ข้อ 5, และพระราชบัญญัติมาตรการของฝ่ายบริหารในการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. 2551 (ป.ป.ท.) มาตรา 58 และประกาศคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตในภาครัฐ เรื่อง หลักเกณฑ์ วิธีการ และเงื่อนไขในการกันบุคคลหรือผู้ถูกกล่าวหาไว้เป็นพยานโดยไม่ดำเนินคดี พ.ศ. 2560 วิทยานิพนธ์นี้มีวัตถุประสงค์ในการศึกษาปัญหาเกี่ยวกับการกันบุคคลไว้เป็นพยานตามกฎหมายไทย แนวคิดและทฤษฎีเกี่ยวกับการกันบุคคลไว้เป็นพยาน และหลักเกณฑ์และวิธีการการกันบุคคลไว้เป็นพยาน ผู้วิจัยจึงเสนอแนะให้มีการบัญญัติมาตรการกันบุคคลไว้เป็นพยานโดยบัญญัติเพิ่มเติมไว้ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 136/1 ถึง มาตรา 136/5 อีกทั้ง บัญญัติเพิ่มเติมในส่วนของคดีพิเศษอื่น ๆ เข้าบรรจุในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาและเห็นสมควรกำหนดให้มาตรการกันบุคคลไว้เป็นพยาน ดังกล่าวนี้ สามารถใช้ได้กับทุกประเภทคดี แต่ต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขว่าไม่สามารถแสวงหาพยานหลักฐานอื่นใดที่จะนำตัวผู้กระทำความผิดมาลงโทษตามกฎหมายได้ โดยนำหลักเกณฑ์ เงื่อนไข และวิธีการปฏิบัติต่าง ๆ ของต่างประเทศมาปรับใช้