การกำหนดนโยบายการพัฒนายางพาราประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและวิเคราะห์กระบวนการกำหนดนโยบายการพัฒนายางพาราประเทศไทย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลจากเอกสาร และการสัมภาษณ์เชิงลึกจากผู้ให้ข้อมูลหลัก (Key informants) คณะกรรมการนโยบายยางธรรมชาติ ประกอบด้วย ผู้แทนจากส่วนราชการที่เกี่ยวข้อง ผู้แทนจากภาคเอกชนและผู้แทนจากภาคเกษตรกร จำนวน 18 คน ผลการศึกษาสรุปได้ว่า กระบวนการกำหนดนโยบายยางพาราในประเทศไทย ประกอบด้วย 4 ขั้นตอน ดังนี้ 1) การระบุปัญหา 2) การกำหนดวาระนโยบาย 3) ขั้นการ 4) ขั้นการยอมรับนโยบาย โดยมีข้อเสนอแนะว่าการกำหนดนโยบายการพัฒนายางพาราประเทศไทยภาครัฐควรมีการปรับปรุงกฎหมายเพื่อให้สอดคล้องกับสถานการณ์ปัจจุบันและควรมี การพัฒนาระบบการจัดเก็บข้อมูลให้เป็นหนึ่งเดียวกันที่สามารถนำไปสู่กระบวนการตัดสินใจที่ถูกต้องในการวางแผนพัฒนายางพาราประเทศไทย อีกทั้งการมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนได้เสียที่แท้จริงและกระบวนการรับฟังปัญหายังคงมีความสำคัญ โดยเฉพาะในการออกแบบนโยบายที่สามารถสอกคล้องกับความต้องการของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียกับยางพาราประเทศไทย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
Arshed, N., Carter, S., & Mason, C. (2014). The Ineffectiveness of Entrepreneurship Policy: Is Policy Formulation to Blame? . Small Business Economics, 43(3), 639-659. DoI: 10.1007/s11187-014-9554-8
Chuto, N. (2002). Qualitative Research. Bangkok: Matt Poet Publishing.
Colebatch, H. K. (2006). Beyond the policy cycle: The policy process in Australia. Sydney, Australia: Allen and Unwin.
Diez, J. (2010). The importance of policy frames in contentious politics: Mexico’s national antihomophobia campaign. Latin American Research Review, 45(1), 33-54.
Dunn, W. N. (2004). Public Policy Analysis: An Introduction. Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.
Dye, T. R. (1995). Understanding public policy. (8th ed.). Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.
Guy, P. B. (2013). American public policy: Promise and performance (9th ed). London: Sage.
Irwin, G. L. (2003). The Policy Analyst's Handbook: Rational Problem Solving in a Political World. New York: M.E. Sharpe.
Jensen, J. L. (2007). Getting one’s way in policy debates: Influence tactics use in group decision-making settings. Public Administration Review, 67(2), 216-227.
Koundouraki, E. (2007). The Information Cycle in the Policy-Making Process of the European Commission Information Research, 12(4) poster colisp07. http://InformationR.net/ir/12-4/colis/colisp07.html
Longest, B. B., & Huber, G. A. (2010). Schools of public health and the health of the public: Enhancing the capabilities of faculty to be influential in policy making. American Journal of Public Health, 100(1), 49-53.
Peter, B. & Glyn, D. (2000). The Australian Policy Handbook. (2nd ed.). Victoria: McPherson.
Ramesh, G. (2008). Policy implementation frame: A revisit. South Asian Journal of Management, 15(1), 42-63.
Roger, E. B., Joyce, Matt, E., & Megan, L. (2008). Fiscal Realities for the State and Local Governments. Business Economics; Basingstoke, 43(2).
Rubber Estate Organization. (2015). History of Rubber. Retrieved June 20, 2015, from www.reothai.co.th
Songprasert, P. (1992). Singapore Capital: The Monopoly of the Thai Rubber and Tin Market. Bangkok: Chulalongkorn University.
The standing committees of the National Legislative Assembly. (2012). Guidelines for managing low-lying rubber problems and guidelines for promoting the development of the whole system of rubber. Bangkok: Secretariat of the Senate.
Walke, W. (2000). Policy analysis: A systematic approach to supporting policy making in the public sector. Journal of Multi-Criteria Decision Analysis, 9(13), 11-17.
