เหตุฉกรรจ์ในความผิดฐานฆ่าผู้อื่นโดยเจตนาเนื่องจากความเกลียดชังทางศาสนา

บทคัดย่อ

เป็นที่ยอมรับกันโดยสากลว่ามนุษย์ทุกคนมีเสรีภาพทางความเชื่อและศาสนา ดังนั้น การปฏิเสธความเชื่อตลอดจนเสรีภาพในการนับถือศาสนาของปัจเจกชนนั้นย่อมไม่อาจมีขึ้นได้ ซึ่งจะเห็นได้จากแนวคิดของสังคมโลกผ่านทางกติกาสากลทั้งหลายที่ไม่ยอมให้สิทธิเสรีภาพในความเชื่อเรื่องใดเรื่องหนึ่งถูกตัดทอนหรือรุกล้ำได้ สังคมไทยได้ชื่อว่าเป็นสังคมหนึ่งที่เปิดกว้างและเปิดรับทุกศาสนาจนกล่าวได้ว่าเป็นสังคมพหุศาสนา แม้ว่าคนส่วนใหญ่ในสังคมไทยยังคงนับถือพระพุทธศาสนา แต่คนที่นับถือศาสนาอื่นก็ได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน หากจะกล่าวถึงความสำคัญในเบื้องต้นของบุคคลในฐานะตัวแทนทางศาสนา ไม่ว่าจะเป็นภิกษุ สามเณร นักพรต นักบวช หรือผู้นำศาสนา ย่อมอธิบายได้ว่า บุคคลเหล่านี้มีส่วนสำคัญต่อการทำนุบำรุงและธำรงรักษาไว้ซึ่งศาสนาของตนและมีส่วนช่วยสร้างบรรยากาศแห่งความสงบสุขในสังคม ด้วยเหตุดังกล่าวงานวิจัยนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาให้เห็นถึงลักษณะเฉพาะของสังคมไทยที่ได้ให้ความสำคัญกับภิกษุ สามเณร นักพรต นักบวช หรือผู้นำศาสนา และศึกษาถึงแนวคิดสากลที่เกี่ยวข้องกับศาสนาโดยเฉพาะเรื่องอาชญากรรมที่เกิดจากความเกลียดชัง เพื่อแสดงให้เห็นว่าเหตุฉกรรจ์ในความผิดฐานฆ่าภิกษุ สามเณร นักพรต นักบวช หรือผู้นำทางศาสนา เนื่องจากความเกลียดชังทางศาสนา มีความจำเป็นและเหมาะสมอย่างยิ่งในกฎหมายไทยปัจจุบัน โดยผู้วิจัยได้ศึกษาจากเอกสารต่าง ๆ (Documentary Research) เช่น จากบทบัญญัติกฎหมายอาญาของต่างประเทศ พบบทบัญญัติคุ้มครองศาสนาในหลายกรณี มีทั้งการบัญญัติเป็นฐานความผิดการบัญญัติในลักษณะเพิ่มบทลงโทษให้หนักขึ้น ตลอดจนบทบัญญัติที่ให้อำนาจแก่ศาลใช้ดุลพินิจเพื่อลงโทษหนักขึ้น หรือจากบทกฎหมายไทยตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน อาทิ กฎหมายตราสามดวงหรือประมวลกฎหมายรัชกาลที่ 1 กฎหมายลักษณะอาญา ร.ศ. 127 และพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ 2505 ทั้งนี้ เมื่อได้วิเคราะห์และสังเคราะห์ข้อมูลจากเอกสาร เห็นควรเสนอให้มีการเพิ่มเติมเหตุฉกรรจ์ในความผิดฐานฆ่าผู้อื่นโดยเจตนา กรณีฆ่าภิกษุ สามเณร นักพรต นักบวช หรือผู้นำศาสนา เนื่องจากความเกลียดชังทางศาสนา เป็นมาตรา 289(8) ในประมวลกฎหมายอาญา