Decorating of Lamp Production with Embroidery Technique to Increase the Value of Design
Main Article Content
Abstract
This study aimed to investigate the customers demand on lamp production with Thai embroidery technique, to develop lamp production with Thai embroidery technique that answers the customers demand and to evaluate customers’ satisfaction toward the. The three three-dimensional (3D) pattern of lamp production with Thai embroidery technique were designed. The pattern will be evaluated and used in further step. The participants were three technicians who are expert in manufacturing and product design. Research instrument an open-ended questionnaire. Pattern number 1 was selected by the technicians because it was the most suitable pattern for the lamp production with Thai embroidery technique prototype. The model of lamp production with Thai embroidery technique was made. The product will be used as the sample in customers’ satisfaction evaluation step. The participants were 50 customers who are interesting in Thai embroidery technique. The research instrument was customers’ satisfaction questionnaire. The highest customers’ satisfaction score in each aspect was 1) product design aspect, the customers satisfied the size between the pattern and the most lamps of product ("X" ̅=4.70) 2) the beauty of product, the consumers are satisfied with the color of product ("X" ̅=4.66) 3) the usefulness aspect, the customers satisfied the table as much as possible of product ("X" ̅=4.52) and 4) the satisfaction toward whole product, the lamp production with Thai embroidery technique gained the customer satisfaction in highest level ("X" ̅=4.23). The prototype product was suggested to distribute at 10,000-15,000 bath (52%).
Article Details
References
ดลยา เทียนทอง. (2556-2557). ความก้าวหน้าในศิลปหัตถกรรมการเย็บปักถักร้อยของสตรีไทย รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว. วารสารไทยศึกษา, 9(2), น. 73-97.
เทพนรินทร์ กาฬสิทธิ์ และนิวุฒิ ปัญญา. (2558). การประดิษฐ์ตุงล้านนาเพื่อการตกแต่งด้วยเทคนิคการปักแบบไทย. (โครงงานพิเศษ หลักสูตรคหกรรมศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารธุรกิจคหกรรมศาสตร์ คณะเทคโนโลยีคหกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี ราชมงคลพระนคร).
ธิดารัตน์ รักการงาน. (2558). มโนคติของผู้หญิง. (ศิลปนิพนธ์ หลักสูตรปริญญาศิลปบัณฑิต สาขาวิชาทัศนศิลป์ คณะจิตรกรรมประติมากรรมและภาพพิมพ์ มหาวิทยาลัยศิลปากร)
นิชาภา บัวสุข. (2558). เครื่องประดับที่แสดงถึงคุณค่าและความสำคัญของผู้หญิงไทยยุคใหม่ (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปมหาบัณฑิต สาขาการออกแบบเครื่องประดับ ภาควิชาออกแบบเครื่องประดับ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร).
บัณฑิต อินทร์คง. (2557). ศิลปะลายรดน้ำและลายกำมะลอ: องค์ความรู้ที่ไม่เคยสูญ. วารสารศิลปกรรมศาสตร์วิชาการ วิจัย และงานสร้างสรรค์, 1(2), น. 168-185.
พัดชา อุทิศวรรณกุล และศุภกรณ์ ดิษฐพันธุ์. (2560). ภูมิปัญญาผ้าอาเชียน : อัตลักษณ์ทุนวัฒนธรรมหัตถศิลป์ผ้าปักไทย ลาว และเวียดนาม. วารสารศิลปกรรมศาสตร์วิชาการ วิจัย และงานสร้างสรรค์, 4(1), น. 2-41.
รติรส บุญญะฤทธิ์. (2555). การประยุกต์ลวดลายและการปักผ้ามือโบราณล้านนาสร้างสรรค์. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา ภาคพายัพ เชียงใหม่.
รุ่งอรุณ กุลธำรง. (2557). การดำรงอยู่ของงานช่างสนะในสังคมไทยสมัยกรุงรัตนโกสินทร์. วารสารไทยศึกษา, 9(2), น. 100-130.
วรรณรัตน์ ตั้งเจริญ. (2526). ศิลปะเครื่องประดับ. กรุงเทพมหานคร : สันติศิริการพิมพ์.
วรางคณา วุฒิช่วย, วิราณี แว่นทอง, พลวัฒน์ โตสารเดช และณณฐ วิโย. (2561). การศึกษางานศิลปะเกี่ยวกับสัตว์หิมพานต์ที่ใช้ในงานถวายพระเพลิงพระบรมศพของพระมหากษัตริย์ไทยและเชื้อพระวงศ์ เพื่อสร้างสรรค์ผลงานการแสดงชุดมยุระคนธรรพ์. วารสารศรีวนาลัยวิจัย, 8(2), น. 117-124.
สถาพร ดีบุญมี ณ ชุมแพ. (2550). การศึกษาการออกแบบผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
เสาวภา ไพทยวัฒน์, ศิริมาลย์ วัฒนา และสุรศักดิ์ อุโอสถ. (2557). การส่งเสริมงานอนุรักษ์งานปักผ้าเครื่องแต่งตัวชุดโขนละครรำไทยของชุมชนเขียนนิวาสน์ ตรอกไก่แจ้ กรุงเทพมหานคร. วารสารบัณฑิตศึกษา : มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 2(2), น. 2-13.
สุธิษา ศรพรหม, อุดมศักดิ์ สาริบุตร และพิชัย สดภิบาล. (2559). การศึกษาและการออกแบบผลิตภัณฑ์จากผ้าปักอัตลักษณ์ชาติพันธุ์ม้ง. วารสารวิชาการ ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 7(2), น. 111-123.
ศิวรี อรัญนารถ และศมิสสร สุทธิสังข์. (2562). หัตถศิลป์ผ้าปักไทย-เวียดนาม : ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรมและวิถีชีวิต. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 39(2), น. 1-11.
อ้อยทิทย์ ผู้พัฒน์ และมาลา ฤทธิ์นิ่ม. (2555). ศิลปะงานตัดต่อผ้าและการปักตกแต่งลวดลายสู่การพัฒนาผลิตภัณฑ์เสื้อผ้า. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ สาขาวิชาสิ่งทอและเครื่องนุ่นห่ม คณะเทคโนโลยีคหกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
อรุณวรรณ ตั้งจันทร และนิรัช สุดสังข์. (2554). การออกแบบผลิตภัณฑ์ของฝากของที่ระลึกจากผ้าปักชาวเขาเผ่าม้ง ตำบลเข็กน้อย อำเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์. วารสารวิชาการ ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 1(2), น. 92-102.
อรุณวรรณ ตั้งจันทร, เกสร ธิตะจารี และนิรัช สุดสังข์. (2556). การพัฒนาผลิตภัณฑ์เคหะสิ่งทอจากผ้าปักชาวเขาเผ่าม้ง จังหวัดเพชรบูรณ์. วารสารวิชาการ ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 4(2), น. 55-67.
อรัญ วานิชกร. (2559). หลักการออกแบบผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Boone, H. N., Jr. & Boone, D. A. (2012). Analyzing Likert data. Journal of Extension, 50(2), Article Number 2TOT2.
James, C. & Perla, R. J. (2007). Ten common misunderstandings, misconceptions, persistent myths and urban legends about Likert scales and Likert response formats and their antidotes. Journal of Social Sciences, 3(3), pp. 106-116.
Kvale, S. (1996). Interviews: An Introduction to Qualitative Research Interviewing. London: Sage Publications.
Palys, T. (2008). Purposive sampling. In: Given, L. M. (Ed.) The Sage Encyclopedia of Qualitative Research Methods. (Vol. 2). Los Angeles: Sage, pp. 697-698.
Teddie, C. & Yu, F. (2007). Mixed methods sampling: A typology with examples. Journal of Mixed Methods Research, 77(1), pp. 77-100.