The Effects of Group Psychological Counseling Program Using Art Feeling to Restore Resilience Quotient of Violently Domestic Abused Women in Social Assistance Center of Kamphaeng Phet Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were to compare 1)restoration resilience quotient of violently domestic abuse women before and after, and 2) resilience quotient result after experiment between experiment group and control group which were taken care by multi vocational teams. Sample group was20 persons who were violently domestic abused women. The sample was devised into 2 groups by simple random sampling methods which were 10 persons in both groups. Experiment tools in this research were (1) Program of psychological counseling to restore resilience quotient, and (2) Testing package of restore resilience quotient, with reliable coefficient 0.88. Statistics employed for data analysis were mean, standard deviation, and Mann-Whitney U Test and Wilcox on Sign-Rang test. This research found that the restoration resilience quotient of experiment sample before and after group psychological counseling program are significant different at statistical level 0.05, and after experiment of the restoration resilience with group psychological counseling program is significant difference from those with control sample group using support program form multi vocation team at statistical level .05.
Article Details
References
กรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน. (2558) คู่มือการจัดกิจกรรม Art Feeling สำหรับเด็กและเยาวชน กรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน. กลุ่มพัฒนาระบบงานจิตวิทยา สำนักพัฒนาระบบงานยุติธรรม.
กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข. (2552). เปลี่ยนร้ายกลายเป็นดี. กรุงเทพฯ: ดีน่าดู.
ทีมข่าวเฉพาะกิจไทยรัฐออนไลน์ (2562, มกราคม 24). คำสารภาพจากผู้เคยร้ายหวังช่วยยายจากตาขี้เมาพลาดโดนคดียกครัว. ออนไลน์: เข้าถึงจาก https://www.thairath.co.th/scoop/1473771 สืบค้นเมื่อ 6 มกราคม 2562
นันท์ชัตสัณห์ สกุลพงศ์, อรพินทร์ ชูชม, และณัฐสุดา เต้พันธ์. (2558). ผลของการปรึกษาทางจิตวิทยาแบบกลุ่มบูรณาการเน้นแนวคิดซาเทียร์ต่อพลังสุขภาพจิตของผู้ติดแอมเฟตามีนหญิงที่อยู่ในระยะฟื้นฟูสมรรถภาพ: การวิจัยแบบผสานวิธี. วารสารสวนปรุง, 31 (3). กันยายน – ธันวาคม.
ปวีณา เที่ยงพรม และฉันทนา กล่อมจิต. (2555). ผลของการให้คำปรึกษากลุ่มตามแนวทฤษฎีการพิจารณาเหตุผลอารมณ์ และพฤติกรรมที่มีต่อความหยุ่นตัวทางอารมณ์ของเยาวชนในศูนย์ฝึกและอบรมเด็กและเยาวชนเขต 4 จังหวัดขอนแก่น. วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบับวิจัยบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 6 (1) (มกราคม – มีนาคม). 69-77
ผกาวรรณ นันทะเสน. (2557). ผลของการให้คาปรึกษาเชิงจิตวิทยาแบบกลุ่มตามทฤษฎียึดบุคคลเป็นศูนย์กลางที่มีต่อความวิตกกังวลและความซึมเศร้าในผู้หญิงที่ถูกกระทาความรุนแรงในครอบครัว. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). สาขาวิชาจิตวิทยาการให้คำปรึกษา, มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
เพ็ญนภา กุลนภาดล. (2559). การเสริมสร้างความหยุ่นตัวทางอารมณ์ของนักเรียนวัยรุ่นที่มาจากครอบครัวเลี้ยงเดี่ยว ด้วยรูปแบบการปรึกษากลุ่มเชิงบูรณาการ. วารสารการศึกษาและพัฒนาสังคม, ปีที่ 12 (ฉบับที่ 2), 198-212
วชิรา บุตรวัยวุฒิ. (2557). Art Feeling กับการให้คำปรึกษา. สถานฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ติดยาเสพติด (บ้านพิชิตใจ) กองป้องกันและบำบัดการติดยาเสพติด สำนักอนามัย กรุงเทพมหานคร.
เลิศปัญญา บูรณบัณฑิต. (2561). พบผลสำรวจ ’ความรุนแรงในครอบครัว’ 34.6%. ออนไลน์: เข้าถึงจาก https://www.thaihealth.or.th/Content/40742.html สืบค้นเมื่อ 27 กันยายน 2562
สำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์จังหวัดกำแพงเพชร. (2562). รายงานสถิติการกระทำความรุนแรงในครอบครัว พ.ศ. 2560-2562.
สยาภรณ์ เดชดี วัฒนะ พรหมเพชร และนพพร ตันติรังสี. (2561). ผลของโปรแกรมการเสริมสร้างพลังสุขภาพจิตที่มีต่อระดับพลังสุขภาพจิตและภาวะซึมเศร้าของสตรีผู้สูญเสียสามีจากสถานการณ์ความไม่สงบใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารสุขภาพจิตแห่งประเทศไทย. 26 (2). 103-116
กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2552). พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ถูกกระทำด้วยความรุนแรงในครอบครัว พ.ศ.2550. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สำนักงานพุทธศาสนาแห่งชาติ.
สำนักบริหารการสาธารณสุข สำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข. (2559). ความรุนแรงในครอบครัว ความจริงกับสิ่งที่สวนทาง. ออนไลน์: เข้าถึงจาก https://www.ppt vhd36.com/news/. สืบค้นเมื่อ 28 พฤศจิกายน 2562.
สิทธินันท์ ตันจักรวรานนท์. (2562). ภาวะวิกฤตกับการดูแลสุขภาพจิต. ออนไลน์: เข้าถึงจาก http://www. somdej.or.th/index.php/9-2015-10-07-04-23-59?start=56 สืบค้นเมื่อ 29 มกราคม 2562.
อัจฉรา สุขารมณ์. (2559). การฟื้นฟูพลังใจในภาวะวิกฤต. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร,4 (1), 209-220.
อุมามน พวงทอง. (2551). ความรุนแรงในครอบครัวกับผลกระทบทางจิตเวช. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.), หน่วยจัดการความรู้เรื่องความรุนแรงในครอบครัว คณะแพทย์ศาสตร์ โรงพยาบาลรามาธิบดี. ออนไลน์: เข้าถึงจาก http://www.familynetwork. or.th/node/15717 สืบค้นเมื่อ 28 มกราคม 2562.
Corey, Gerald. (1977). Theory and Practice 0f counseling and psychotherapy. Belmont, California: Wadsworth publishing company,Inc.
Curl, K. (2008). Assessing stress reduction as a function of artistic creation and cognitive focus. Art Therapy: Journal of the American Art Therapy Association, 25 (4).
Erik H. Erikson. (1977). Erikson’s Stages of Development. Retrieved September 17, 2019, from http:// www.Learning-Theories.com.
Ivey, Atten E. (1994). Intentional Interviewing and counselling. Pacific Grove, C.A.: Brooks Cole Publishing Co.,
Deaver, S., & McAuliffe, G. (2009). Reflective visual journaling during art therapy and counseling internships: A qualitative study. Reflective Practice, 10 (5). p. 615–632. 164-169
Masrungson, P. (2016). Family Violence Management in Integrative Buddhist Perspective. Journal of MCU Peace Studies, 4 (1). 221-242.
Intaravijit, O. (2013). Women and children victims of violence in the family. Bangkok: Pokkloa Printing.